Μπήκαμε λοιπόν και στην τελική ευθεία για τις κάλπες της ερχόμενης Κυριακής. Ποιος να το φανταζόταν όμως ότι θα ζούσαμε την πιο πληκτική προεκλογική εβδομάδα των τελευταίων πενήντα χρόνων…
Ακόμη και σε σχέση με τον Μάιο, αυτή τη φορά το ενδιαφέρον έχει πέσει κυριολεκτικά στο ναδίρ. Όλα προεξοφλημένα και μόνο κάτι "λεπτομέρειες" απομένουν…
Η εικόνα των ημερών θα μπορούσε να μοιάζει και εντελώς σουρεαλιστική. Από την μια οι πολιτικοί αρχηγοί που προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή με τις τελευταίες προεκλογικές συνεντεύξεις και "συγκεντρώσεις" -που θυμίζουν όμως πιο πολύ σύναξη φίλων και συγγενών- και από την άλλη η κοινωνία που επιμένει να μην "ανταποκρίνεται" και να τα παρακολουθεί όλα αυτά με το δικό της ρυθμό…
Ακόμη και αυτές οι αψιμαχίες μεταξύ των πρωταγωνιστών της αναμέτρησης δείχνουν εντελώς προβλέψιμες με αποτέλεσμα να καταλήγουν έως και ανιαρές. Θα μπορούσε να έχουν βγει και μέσα από παλιές πολυπαιγμένες κασέτες που έχουν υποστεί απλώς το αναγκαίο ρετούς..
Η αλήθεια είναι ότι μαζί με τα μνημόνια ήρθε κατά κάποιο τρόπο και το "τέλος της αθωότητας" για τον Έλληνα ψηφοφόρο. Κατ΄ άλλους ήρθε η εποχή της απότομης και οδυνηρής προσγείωσης. Ό,τι και από τα δύο αν ισχύει, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι οι παλαιότερες εποχές είχαν τη δική τους μαγεία και τη δική τους αυθεντικότητα.
Τελευταία εβδομάδα πριν από τις εκλογές, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, όλοι και όλα δονούνταν από το προεκλογικό πάθος. Ακόμη και όταν μπήκαν στην ελληνική πολιτική αγορά οι δημοσκοπήσεις -εκεί γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 80 και αρχές του 90- το πιο σταθερό "μέτρο" για να προβλέψει κανείς τον νικητή ήταν οι προεκλογικές συγκεντρώσεις των κομμάτων και το μέγεθός τους. Ήταν τότε που δεν γέμιζαν μόνο οι μεγάλες πλατείες αλλά παρέλυαν και ολόκληρες πόλεις στις οποίες πήγαιναν να μιλήσουν οι επικεφαλής, οι διεκδικητές της πρωθυπουργίας.
Η αλήθεια επίσης είναι το τελευταίο δυνατό σκαμπανέβασμα έγινε το 2015 με το καλοκαιρινό δημοψήφισμα. Η στροφή που ακολούθησε όμως -ανεξάρτητα από το αν ήταν επιβεβλημένη ή όχι- λειτούργησε και ως η χαριστική βολή στη σχέση αξιοπιστίας λαού και πολιτικών αρχηγών. Και ουσιαστικά από τότε βύθισε το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας στην λογική της «μοιρολατρίας» και της συνθηκολόγησης. Αυτό μάλιστα φαίνεται ότι εξακολουθεί να πληρώνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος από τότε ακολουθεί μια διαρκή (και στρατηγική πλέον;) καμπύλη υποχώρησης των δυνάμεων του.
Αυτή η μοιρολατρία -που κάποιοι αρέσκονται να της φορούν την ποδιά της ελπίδας- είναι που οδήγησε και οδηγεί τον κ. Μητσοτάκη στις νίκες του. Ελλείψει βεβαίως και ισχυρών και αξιόπιστων εναλλακτικών λύσεων. Γι’ αυτό ίσως και η τελευταία τούτη προεκλογική εβδομάδα εξελίσσεται μέσα σε μια ιδιόμορφη συλλογική «νιρβάνα» μολονότι όλοι γνωρίζουμε τι έπεται…
ο κοριος
http://www.press-gr.com/2023/06/blog-post_379.html