Η Ελλάδα φορολογεί με 22% τα εταιρικά κέρδη (μέσο προς χαμηλό επίπεδο) και έχει τον χαμηλότερο συντελεστή φορολόγησης μερισμάτων στην Ευρώπη (5%).
Αλλά η... μισθωτή εργασία είναι από τις πιο βαριά φορολογούμενες (φόροι + εισφορές), με τα ....πράγματα να γίνονται ακόμα χειρότερα, αν στην άμεση φορολογία προστεθούν οι υψηλοί έμμεσοι φόροι (ΦΠΑ + ΕΦΚ).
Επιπλέον, τις δεκαετίες του 50, 50, 70 οι φόροι των εταιρικών κερδών και των υψηλών εισοδημάτων στη Δύση ήταν πολύ υψηλότεροι (στις ΗΠΑ πχ ξεπερνούσαν και το 90%), αλλά η ανάπτυξη ήταν σταθερά μεγαλύτερη από ότι την περίοδο του νεοφιλελευθερισμού ( ‘80 και έκτοτε), όπου η φορολογία μειώνεται ραγδαία.
Με δυο λόγια, πέφτουν οι φόροι, πέφτει και η ανάπτυξη, αντί να αυξάνεται, όπως υποστηρίζει η νεοκλασική οικονομική θεωρία. Οι καπιταλιστές αντί να επενδύουν τα υψηλότερα κέρδη τους, τα διοχετεύουν στην κερδοσκοπία σε μετοχές και ακίνητα, τροφοδοτώντας απανωτές φούσκες.
Την ίδια στιγμή, οι οικονομικές ανισότητες έχουν εκτοξευτεί στη στρατόσφαιρα, ξεπερνώντας ακόμα και τα επίπεδα της δεκαετίας του 20, λίγο πριν το μεγάλο Κραχ.
Σε σημείο, ο δισεκατομμυριούχος Γ. Μπάφετ να ομολογεί ότι πληρώνει λιγότερο φόρο από την καθαρίστριά του. Επιμένοντας, μάλιστα ότι ο ταξικός πόλεμος υπάρχει και είναι η δική του τάξη που τον κερδίζει.
Αυτή την πραγματικότητα έρχεται να συγκαλύψει η προπαγάνδα. Κάθε πρόταση για αύξηση της φορολόγησης του πλούτου καταγγέλλεται ως «ληστρική», «αντιαναπτυξιακή», το τέλος του κόσμου.
Ένα ιδεολογικό carpet bombing (σαρωτικός βομβαρδισμός) με στόχο να κλείσει η συζήτηση πριν καν ανοίξει. Τόσο επιτυχημένο που ούτε οι εργαζόμενοι – τα μεγαλύτερα φορολογικά υποζύγια – δεν θέλουν ν’ ακούσουν.
Η μεγαλύτερη επιτυχία του καπιταλισμού, για να θυμηθούμε τον Τζων Στάινμπεκ, είναι ότι κατάφερε να κάνει τους φτωχούς να βλέπουν τους εαυτούς τους όχι ως αυτό που είναι – εκμεταλλευόμενο προλεταριάτο - αλλά ως αμήχανους εκατομμυριούχους.
Η ειρωνεία είναι ότι όσο περισσότερο το πιστεύουν, τόσο λιγότερες ευκαιρίες έχουν να γίνουν.
Dimitris Tsirkas (FB)