Πολύ ωραία είναι αυτή η συζήτηση – την οποία άνοιξε ο πρωθυπουργός – περί σύνδεσης των εξαγγελθεισών φοροελαφρύνσεων με τον περιορισμό της φοροδιαφυγής.
Όμως, όπως λέει η Τράπεζα της Ελλάδος, αυτή είναι πραγματικά θηριώδης και ανέρχεται σε... 60 δισ. ευρώ περίπου – γύρω στο ένα τρίτο του ΑΕΠ της χώρας.
Άρα, θα μπορούσε να πει κάποιος, τι πιο εύλογο από το να επιδιώξει μια κυβέρνηση τον στοιχειώδη περιορισμό της ώστε να προκύψουν φοροελαφρύνσεις τόσο για τους αδύναμους όσο και, κυρίως, για τους νομίμως φορολογούμενους;
Πολύ σωστό όλο αυτό, αλλά υπάρχει μια μικρή… υποσημείωση. Ότι και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η φοροδιαφυγή βρισκόταν πάνω – κάτω στο ίδιο επίπεδο (το ένα τρίτο του ΑΕΠ) και οι φοροδιαφεύγοντες ήταν επίσης οι ίδιες κατηγορίες εργαζομένων και επιχειρηματιών.
Έκτοτε η χώρα πέρασε από αλλεπάλληλα κύματα εκσυγχρονισμού και από τρία μνημόνια – τα οποία είχαν, υποτίθεται, κυρίως τη φοροδιαφυγή στο στόχαστρό τους – αλλά η κατάσταση παρέμεινε ίδια κι απαράλλακτη.
Το πονηρό ερώτημα λοιπόν που τίθεται τώρα είναι: Μήπως πρόκειται για μια ακόμη πομφόλυγα που, μετά την αναμενόμενη αποτυχία, θα αποτελέσει δικαιολογία για αθέτηση της υπόσχεσης περί ελαφρύνσεων;
Ή μήπως – ακόμη χειρότερα – θα χρησιμοποιηθεί… αντίστροφα; Θα σας φορολογήσουμε περαιτέρω, εάν χρειαστεί, αλλά δεν θα φταίμε εμείς: οι φοροφυγάδες θα φταίνε…
topontiki.gr