Φωτιές είχαµε και θα έχουμε πάντα. Μεγάλες φωτιές που δεν σβήνουν για μέρες και προκαλούν τεράστιες καταστροφές επίσης. Και... όχι μόνο εμείς. Ακόμη και χώρες με ανεξάντλητα μέσα και τεράστια εμπειρία πυρόσβεσης, όπως οι ΗΠΑ και ο Καναδάς, έχουν βιώσει πυρκαγιές που δεν έσβηναν για μέρες και προκάλεσαν ασύλληπτες ζημιές. Είναι πάντοτε καλό να βλέπουμε τα πράγματα, όσο ζοφερά και καταθλιπτικά και αν είναι, με μέτρο και λογική.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να χάσουμε την αίσθηση του επείγοντος, την αίσθηση ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Ούτε εμείς οι πολίτες, ούτε, πολύ περισσότερο, οι ιθύνοντες του τόπου.
Ο ζωτικός πυρήνας του κράτους και η ασφάλεια της χώρας δεν σηκώνουν παιχνίδια. Καλό είναι να το θυμόμαστε και εμείς όταν ψηφίζουμε και όσοι αποφασίζουν για το ποιος αναλαμβάνει τι.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές τι στο καλό σκεπτόμαστε, για παράδειγμα, όταν ψηφίζουμε στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου η ανεπάρκεια και η ανικανότητα είναι τόσο πασιφανείς, βγάζουν κυριολεκτικά μάτι. Βλέπουμε στον χιονιά αλλά και στη μεγάλη πυρκαγιά περιφερειάρχες και αντιπεριφερειάρχες να τα έχουν χαμένα. Η ευθύνη τους είναι μεγάλη, τόσο ως προς την πρόληψη όσο και ως προς την επιχειρησιακή αντιμετώπιση κάθε κρίσης. Και όμως, συνεχίζουμε να τους ψηφίζουμε λες και μας ενδιαφέρει αν οργανώνουν και πηγαίνουν σε γιορτές και πανηγύρια. Δεν μας περνάει από το μυαλό ότι από τα λάθη και τις παραλείψεις τους μπορεί να καούν ή να πλημμυρίσουν τα σπίτια μας; Δεν καταλαβαίνουμε ότι στην εποχή των ακραίων φαινομένων και της κλιματικής αλλαγής είναι εξίσου κρίσιμο να έχουμε ικανούς και επιχειρησιακούς ανθρώπους σε αυτές τις θέσεις όσο το να έχουμε καλό ΓΕΕΘΑ ή Αρχηγό Στόλου; Η ασφάλεια δεν αφορά πια μόνο τα σύνορά μας. Οι κίνδυνοι και οι προκλήσεις είναι πλέον και εντός των τειχών.
Το ίδιο ισχύει ασφαλώς και για τους πολιτικούς που αναλαμβάνουν νευραλγικά πόστα. Θυμάμαι πάντοτε την έκπληξη των «παροικούντων την Ιερουσαλήμ» όταν ένας πρωθυπουργός τοποθέτησε σε μία τέτοια θέση έναν πολιτικό που ήταν σαφές ότι δεν έκανε γι’ αυτήν. Ερωτηθείς γιατί το έκανε, απάντησε «γιατί δεν έβγαινε αλλιώς η πασιέντζα», εννοώντας ότι ήταν προϊόν κομματικών ισορροπιών και μαγειρεμάτων. Λίγους μήνες αργότερα, ήλθε η καταστροφή και ο αρμόδιος υπουργός την εξήγησε με όρους πρωτόγονης ποιητικής έκφρασης.
Δεν σηκώνει, λοιπόν, χωρατά και «πασιέντζες» ό,τι έχει να κάνει με τον ζωτικό πυρήνα του κράτους, ό,τι αφορά την ασφάλεια της χώρας. Παιχνίδια με άλλους τομείς, πιο ανώδυνους, είναι επιτρεπτά γιατί τα απαιτεί η πολιτική. Οχι όμως σε τομείς που αφορούν τις ζωές όλων μας. Καλό είναι να το θυμόμαστε και εμείς όταν πηγαίνουμε στις κάλπες, αλλά και όσοι καλούνται να πάρουν αποφάσεις για το ποιος αναλαμβάνει τι. Τα αστεία τελείωσαν, θα βρισκόμαστε σε μία διαρκή κρίση χωρίς τέλος. Ας το πάρουμε απόφαση...
Η Καθημερινή