Yπάρχουν οι εξής 4 προϋποθέσεις για να υπονομεύσει ένας υπουργός το νομοσχέδιό του πριν ακόμη αυτό αποτελέσει αντικείμενο δημόσιας συζήτησης:
Πρώτη, να μη γνωρίζει τις υφιστάμενες εργατικές διατάξεις και να μην έχει συμβουλευτεί τους αρμόδιους υπηρεσιακούς που γνωρίζουν τα πάντα. Δεύτερη, να λατρεύει την τηλεοπτική δημοσιότητα. Τρίτη, να... διακατέχεται από αντιαριστερή ιδεοληψία, προαναγγέλλοντας ότι οι νέες ρυθμίσεις «δεν θα αρέσουν ιδιαίτερα σε κάποιους ανθρώπους της Αριστεράς». Τέταρτη, να σιγοντάρεται στο λάθος που προετοιμάζεται να κάνει από δημοσιογράφο που έχει στα δεξιά του.
Δυστυχώς, στην περίπτωση του κ. Αδ. Γεωργιάδη, συνέτρεξαν, χθες, και οι 4 προϋποθέσεις. Και λέμε «δυστυχώς», γιατί η αναστάτωση που προέκυψε από τη συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ, όπου και υποστήριξε ότι, στο εξής, με την ενσωμάτωση της κοινοτικής Οδηγίας 2019/1152 «ο εργαζόμενος θα μπορεί να δουλεύει 16 ώρες εάν το επιθυμεί», ήταν απερίγραπτη.
Γκάφα ή κρυφή επιθυμία; Θα φανεί από το νομοσχέδιο, τη Δευτέρα. Το θέμα είναι ότι στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται η 16ωρη απασχόληση ούτε σε έναν ούτε σε πολλούς εργοδότες. Γι’ αυτόν τον λόγο, όταν συνειδητοποίησε το λάθος του, έσπευσε να εκδώσει ανακοίνωση, στην οποία ανέφερε τα εξής: «Στο Σχέδιο Νόμου που θα τεθεί σε δημόσια διαβούλευση, την επόμενη εβδομάδα, ρητώς διευκρινίζεται η δυνατότητα της εργασίας σε πολλαπλούς εργοδότες, όπως ορίζει η ευρωπαϊκή νομοθεσία. Σε καμία όμως περίπτωση δεν σταματά να εφαρμόζεται το Π.Δ. 88/1999 περί των ελαχίστων περιόδων ανάπαυσης που αποτελεί υπερεθνικό δίκαιο και όπου εκεί ορίζεται ρητώς ότι για κάθε περίοδο 24 ωρών η ελάχιστη ανάπαυση δεν μπορεί να είναι κατώτερη των 11 συνεχών ωρών, το οποίο συνεχίζει να ισχύει για κάθε εργοδότη στον οποίο εργάζεται ο εργαζόμενος».
Το δεύτερο λάθος
Ο κ. Γεωργιάδης δεν θέλησε να ζητήσει συγγνώμη για τα λάθη του, ως όφειλε. Τα λάθη ήταν δύο κι όχι ένα. Μιλώντας στην ίδια εκπομπή, εκτός από την προαναγγελία της δυνατότητας να εργάζεται κάποιος νομίμως σε περισσότερους από έναν εργοδότη, όπως προβλέπει και η Οδηγία με την οποία οφείλει να εναρμονιστεί το ελληνικό δίκαιο, έσπευσε να προαναγγείλει ως κάτι καινούργιο και τη θεσμοθέτηση της δοκιμαστικής περιόδου, διάρκειας 6 μηνών, μετά τη λύση της οποίας ο εργαζόμενος δεν δικαιούται αποζημίωση.
Δυστυχώς κι εδώ έκανε λάθος. Η δοκιμαστική περίοδος είναι θεσπισμένη. Εχει διάρκεια 12 μηνών και η λύση της δεν συνοδεύεται από αποζημίωση. Αλλωστε, η απασχόληση με σύμβαση αορίστου χρόνου θεωρείται απασχόληση δοκιμαστικής περιόδου για τους πρώτους δώδεκα 12 μήνες και μπορεί να καταγγελθεί χωρίς προειδοποίηση και χωρίς αποζημίωση απόλυσης, εκτός εάν υπάρχει διαφορετική συμφωνία των μερών.
Τι ισχύει σήμερα για την πολλαπλή απασχόληση
Ας έλθουμε όμως στην ουσία του θέματος, που αφορά τη δυνατότητα απασχόλησης σε περισσότερους από έναν εργοδότες. Τη δυνατότητα αυτή εισάγει η Οδηγία, με κύριο στόχο τη λήψη προστατευτικού πλαισίου για όλους όσοι απασχολούνται σε επισφαλείς μορφές εργασίας (μερική, κατά παραγγελία συμβάσεις, συμβάσεις μηδενικού χρόνου).
Φυσικά, η Οδηγία δεν καταργεί αυτές τις μορφές. Κι ούτε μπορεί να το κάνει, μιας και αποτελούν αρμοδιότητα εθνικού και όχι ευρωπαϊκού δικαίου. Γι’ αυτό μπορεί να διατυπωθεί οποιαδήποτε κριτική. Αλλά από το περιεχόμενό της δεν συνάγεται από πουθενά ότι επιτρέπεται κάποιος να εργαστεί 16 ώρες ή να έχει δύο πλήρη οκτάωρα. Αλλωστε, εκτός από το Π.Δ. 88/1999, το οποίο ορίζει ρητώς ότι κάθε εργαζόμενος πρέπει να έχει ημερήσια ανάπαυση 11 ωρών, είναι σε ισχύ ο περιορισμός Προεδρικού Διατάγματος του 1932!
Ειδικότερα, στο άρθρο 16 παρ. 3 του Π.Δ. 27/4.07.1932 ορίζεται «ο εργοδότης δεν επιτρέπεται να απασχολήσει μέσα στην ίδια ημέρα μισθωτούς, οι οποίοι ήδη έχουν εργαστεί σε άλλη επιχείρηση ολόκληρο το νόμιμο ωράριό τους. Μπορεί δηλαδή να απασχολήσει μισθωτούς, οι οποίοι εργάστηκαν την ίδια ημέρα (μέσα στο ίδιο 24ωρο) σε άλλο ή άλλους εργοδότες, για χρόνο μικρότερο του κανονικού ωραρίου εργασίας, αλλά μόνο για τόσες ώρες όσες υπολείπονται για να συμπληρωθεί το νόμιμο ωράριο της ημερήσιας εργασίας».
Δεν επιτρέπεται
Σήμερα, δεν επιτρέπεται ούτε παράλληλα ούτε διαδοχικά η εργασία σε δύο εργοδότες με συμβάσεις πλήρους απασχόλησης. Αυτό που επιτρέπεται είναι μερική απασχόληση σε δύο διαφορετικούς εργοδότες.
Επομένως, η απασχόληση πάνω από το νόμιμο ωράριο εργασίας (40ωρο και πενθήμερο) σε πολλαπλούς εργοδότες ήταν και παραμένει παράνομη. Κι όποιος είχε ή έχει δύο παράλληλα 8ωρα, στην ουσία είτε τα υποδήλωνε είτε τα απέκρυπτε και από ΕΦΚΑ και από την ΕΡΓΑΝΗ.
Η Οδηγία νομιμοποιεί ένας εργαζόμενος να έχει μία πλήρη και μία μερική απασχόληση. Αλλά, κυρίως, βάζει κάποιους κανόνες σε ειδικές κατηγορίες εργαζομένων που εργάζονται λίγες ώρες σε περισσότερους εργοδότες.
Αυτά για την Οδηγία. Μένει να δούμε πώς θα αποτυπωθεί και στον νόμο Γεωργιάδη.
Χριστίνα Κοψίνη
efsyn.gr