Ο νόμος δεν επιτρέπει τη σύλληψη ανήλικων παραβατών, όταν είναι κάτω των 15 ετών, ενώ εάν οι δράστες είναι μικρότεροι από 12 ετών, όπως έχει συμβεί πολλές φορές το τελευταίο διάστημα με περιστατικά βίας, ακόμη και σε παιδιά του Δημοτικού, δεν έχουν καμία ποινική ευθύνη, καθώς μέχρι τα 12 έτη θεωρούνται ποινικά... αόρατα!
Από 12 μέχρι 15 ετών ο νόμος επιβάλλει αναμορφωτικά μέτρα στα παιδιά, που θα συλληφθούν να διαπράττουν ακόμη και κακουργήματα, αλλά και αυτά τα μέτρα ουσιαστικά δεν εφαρμόζονται, ή ακόμη χειρότερα δεν έχουν καμμία επιμορφωτική επίδραση στα παιδιά αυτά.
Πόσο να επηρεαστεί ο ανήλικος παραβάτης από μία... επίπληξη, η οποία του επιβάλλεται ως ποινή, όταν ενδεχομένως αυτή η επίπληξη από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει;
Ή, τι να πρωτοκάνει ένας επιμελητής ανηλίκων, όταν έχει να εποπτεύσει δεκάδες παραβατικά παιδιά;
Aυτά είναι σε γενικές γραμμές τα αναμορφωτικά μέτρα, που επιβάλλονται σε ανηλίκους από 12 μέχρι 15 ετών, καθώς επίσης και η αποζημίωση του παθόντος, όπως και η συνδιαλλαγή με το θύμα.
Σημειωτέον ότι, οι ίδιες ποινές επιβάλλονται ακόμη και μετά την ενηλικίωση του δράστη, εφόσον όταν διαπράχθηκε η πράξη ήταν μέχρι 15 ετών.
Ο νόμος προβλέπει σύλληψη και σπανίως προφυλάκιση, γιά ανηλίκους από 16 μέχρι 18 ετών, μόνο για κακουργήματα, με χρήση βίας, όπως ανθρωποκτονία, ληστεία, βιασμό και βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη.
Γιά όλες τις άλλες πράξεις, δεν προβλέπεται προφυλάκιση.
Πλημμέλημα για τους γονείς
Η ευθύνη των γονέων, που θα έπρεπε να είναι πρωταρχικό μέλημα του νόμου, περιορίζεται στο πλημμέλημα της παραμέλησης εποπτείας ανηλίκου, όπου η ανώτερη ποινή είναι μέχρι ένα χρόνο, ενώ οι περισσότερες υποθέσεις αυτού του είδους αρχειοθετούνται.
Η κατάσταση με τη βία των ανηλίκων έχει προσλάβει διαστάσεις μάστιγας. Κι όμως ούτε το Υπουργείο Δικαιοσύνης, ούτε οι υπόλοιποι φορείς της Πολιτείας επιδεικνύουν ανάλογα αντανακλαστικά, ούτε και εφαρμόζουν εγκληματοπροληπτική πολιτική, που προϋποθέτει γνώση των αιτιών, που οδηγούν τους νέους να λειτουργούν ως αγέλες βίας.
Η Δικαιοσύνη παρακολουθεί αμήχανη, ενώ η οικογένεια το μαθαίνει τελευταία.
Εμπειροι δικαστικοί και εισαγγελικοί λειτουργοί, αλλά και ψυχολόγοι, που έχουν ασχοληθεί με υποθέσεις ανηλίκων, σε ένα συμπέρασμα καταλήγουν:
Tα παιδιά αποζητούν στις συμμορίες ανηλίκων, την προσοχή, αλλά και την αποδοχή, όπως και την επιβεβαίωση, γι΄αυτό και βιντεοσκοπούν την εγκληματική τους συμπεριφορά, θεωρώντας το επιβολή. Για πολλά από αυτά τα παιδιά η συμμορία υποκαθιστά το αίσθημα ότι, κάπου θέλουν να ανήκουν, που δεν βρίσκουν ούτε στην οικογένεια, αλλά ούτε και στο σχολείο.
Μαιρη Μπενεα
https://www.ieidiseis.gr/