Ὅποιος, πολὺ-πολὺ φιλελεύθερα, ἀποδέχεται τὸν «ἐρωτικὸ αὐτοπροσδιορισμὸ» ὡς συστατικὸ στοιχεῖο τοῦ φιλελεύθερου θέσφατου τῶν λεγομένων «ἀτομικῶν δικαιωμάτων, εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν ἀνοχὴ σὲ κάθε εἴδους σεξουαλικὴ διαστροφὴ ἐντάσσοντάς την στὴν σφαῖρα τοῦ ἐξίσου φιλελεύθερου θέσφατου τοῦ «ἀπαραβίαστου τῆς ἰδιωτικῆς ζωῆς». Καὶ καθετὶ ποὺ ἀνήκει στὸ φιλελεύθερο «ἱερὸ» τῆς «ἰδιωτικῆς ζωῆς» θεωρεῖται «κανονικότητα» καὶ ὄχι διαστροφή, ὅπως ἐπιτάσσει ἡ «δεκάτη ἐντολὴ» τῆς φιλελεύθερης «ἀνεκτικότητας» (ποὺ σταματᾶ μονάχα σὲ ὅ,τι δὲν εἶναι φιλελεύθερο).
Κατὰ συνέπεια, θὰ πρέπει νὰ ἀποδεχθεῖ τὸν «γάμο» μεταξὺ ὁμοφυλοφίλων, ἐφόσον αὐτὸς ἐμπίπτει στὴν κατηγορία τοῦ «ἐρωτικοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ», τῶν «ἀτομικῶν δικαιωμάτων» καὶ τοῦ «ἀπαραβίαστου τῆς ἰδιωτικῆς ζωῆς».
Καὶ ἐφόσον ἀποδέχεται τὸν «γάμο», εἶναι ἐξίσου ὑποχρεωμένος νὰ ἀποδεχθεῖ καὶ τὴν παρένθετη «μητρότητα», ἀφοῦ ἡ ἀποδοχὴ τῆς θεσμοθετήσεως τῶν ὁμοφυλοφίλων ἑνώσεων ὡς «γάμος» σημαίνει τὴν ἀποδοχὴ τῆς ἀντιλήψεως ὅτι δὲν ὑπάρχει οὐσιαστικὴ διαφορὰ μεταξύ, ἀφ' ἑνός, ἑνὸς ἄνδρα καὶ μιᾶς γυναῖκας ποὺ ἔχουν ἔλθει εἰς γάμον κοινωνία καὶ ἔχουν τεκνοποιήσει μὲ φυσικὸ τρόπο καί, ἀφ' ἑτέρου, δύο νυμφευμένων γυναικῶν ποὺ ἀποκτοῦν τέκνο μέσῳ ἐξωσωματικῆς γονιμοποιήσεως ἤ δύο παντρεμένων ἀνδρῶν ποὺ ἀποκτοῦν τέκνο μέσῳ παρένθετης «μητέρας».
Ὅταν τὸ φιλελεύθερο κράτος ἀναγνωρίζει τὸν «γάμο» μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου ἀναγνωρίζει ταυτοχρόνως ὅτι τὰ ἄτομα αὐτά, ἐφόσον εἶναι ἴσα μὲ ὅλα τὰ ἄλλα, διαθέτουν τὰ ἴδια δικαιώματα νὰ ἀποκτήσουν παιδιὰ μὲ τὰ ἑτεροφυλόφιλα ζευγάρια ἐξισώνοντας ἔτσι τὴν φυσικὴ μορφὴ ἀναπαραγωγῆς μὲ τὶς ὑποβοηθούμενες μορφὲς ἀναπαραγωγῆς, στὶς ὁποῖες, στὴν περίπτωση τῶν ὁμοφυλοφίλων ἀνδρῶν, ἐντάσσεται καὶ ἡ παρένθετη «μητρότητα».
Αὐτὸ ποὺ ἀναγνωρίζεται μὲ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων διδύμων (καὶ ὄχι, ἀσφαλῶς, «ζευγαριῶν») εἶναι ὅτι τὸ νὰ γεννιέται ἕνα παιδὶ ἀπὸ πατέρα καὶ μητέρα εἶναι ἕνα ἀσήμαντο γεγονός, τὸ ὁποῖο δὲν παίζει κανέναν ρόλο γιὰ τὸ τί σημαίνει γονέας, γιὰ τὸ τί σημαίνει οἰκογένεια καὶ γιὰ τὸ τί σημαίνει παιδί.
Αὐτὴ εἶναι ἡ κατὰ λογικὴ ἀναγκαιότητα συνέπεια τῆς ἴδιας τῆς οὐσίας τῆς φιλελεύθερης ἰδεολογίας, ἡ ὁποῖα ἔχει ὡς κέντρο της τὸ ἄτομο καὶ ὕψιστη ἀξία τὰ δικαιώματά του, δηλαδὴ τὴν αὐτοθέωση τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι «χειραφετημένος» ἀπὸ κάθε περιορισμὸ ἀρκεῖ νὰ μὴν παραβιάζονται τὰ δικαιώματα τῶν ἄλλων ἀτόμων.
Θεσπίζοντας τοὺς «γάμους», τὴν παρένθετη «μητρότητα», τὶς «ἀλλαγὲς φύλου» γιὰ τοὺς ἐφήβους, τὶς «θεραπεῖες μεταστροφῆς φύλου» ὁ φιλελευθερισμὸς κάνει ἁπλῶς τὰ πρῶτα του βήματα πρὸς τὴν κατάργηση κάθε παραδοσιακῆς καὶ φυσικῆς ταυτότητας, μαζὶ καὶ τῆς ἀνθρώπινης ταυτότητας. Ὁ στόχος δὲν εἶναι ἁπλῶς ὁ μετασχηματισμὸς τῆς οἰκογένειας. Εἶναι ἡ κατάργηση τῆς οἰκογένειας. Γιὰ τὸν φιλελεύθερο νοῦ (καὶ ὁ καλύτερος σημερινὸς φιλελεύθερος νοῦς εἶναι ὁ νοῦς τοῦ μεταμοντέρνου ἀριστεροῦ) ἡ οἰκογένεια αὐτὴ καθαυτὴν ὡς θεσμὸς εἶναι κάτι ἐντελῶς ἀνορθολογικό, ἐφόσον ἐνέχει ἰσχυροὺς ἀνθρωπίνους φυσικοὺς δεσμούς. Γιατί καθετὶ φυσικὸ -δηλαδὴ ἀνθρώπινο, βαθιὰ ἀνθρώπινο!- ἀποτελεῖ τὸν μέγιστο παραλογισμὸ γιὰ τὸ ἐγωκεντρικὸ καὶ ἡδονοθηρικὸ αὐτοθεωμένο φιλελεύθερο ἄτομο.
Τὸ φιλελεύθερο ἰδεῶδες εἶναι ἕνα σύνολο ἐγωκεντρικῶν «ἀτομικοτήτων» (δὲν εἶναι καθόλου περίεργο τὸ ὅ,τι αὐτὸς ὁ ὅρος χρησιμοποιεῖται εὐρύτατα ἀπὸ τοὺς «ἀντιεξουσιαστὲς»), εὔτακτα τοποθετημένων, χωρὶς συγκεκριμένη ταυτότητα καὶ οὐσιαστικῶν δεσμῶν μεταξύ τους, ποὺ ἀναζητοῦν ἐλεύθερα τὴν μέγιστη δυνατὴ προσωπικὴ εὐτυχία, τὴν ὁποία ὀφείλει νὰ ἐγγυᾶται τὸ φιλελεύθερο κράτος, πρωτίστως διὰ τῆς οἰκονομίας.
Ἡ ἀνθρωπολογικὴ ἀντίληψη τοῦ φιλελευθερισμοῦ εἶναι τὸ ἄτομο ὡς ἔλλογος ὠφελιμιστής, ποὺ συνάπτει σχέσεις μὲ τὰ ἄλλα ἄτομα ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ ἀμοιβαίου ὀφέλους, τὸ ὁποῖο ἐγγυῶνται τὰ «ἀτομικὰ δικαιώματα».
Αὐτὸ ποὺ δὲν κατανοοῦν οἱ συντηρητικοφανεῖς φιλελεύθεροι εἶναι ὅτι ὁ καπιταλισμὸς κάθε ἄλλο παρὰ εἶναι συντηρητικός. Ὁ καπιταλισμὸς εἶναι ἐκ τῆς φύσεώς του ἐπαναστατικός, ριζοσπαστικός, προοδευτικὸς καὶ ἀχαλίνωτος. Ὁ καπιταλισμὸς -καὶ ὄχι ὁ κομμουνισμὸς- εἶναι τὸ «πραγματικὸ κίνημα ποὺ καταργεῖ τὴν ὑφισταμένη κατάσταση πραγμάτων» (γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε σκωπτικὰ τὴν φράση ποὺ διετύπωσε ὁ Μὰρξ γιὰ τὸν κομμουνισμὸ). Αὐτὸ τὸ κατάλαβαν οἱ καλοζωισμένοι ἀριστεροὶ ποὺ πραγματοποίησαν τὴν Μεγάλη Νοεφιλελεύθερη Πολιτιστικὴ Ἐπανάσταση τῆς δεκαετίας τοῦ 1960 βοηθώντας τὸν καπιταλισμὸ τῆς μαζικῆς παραγωγῆς καὶ τῆς μαζικῆς κατανάλωσης νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τοὺς πολιτισμικοὺς ἀρχαϊσμοὺς ποὺ τὸν βάραιναν.
Εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀντιμετωπίσεις στὰ σοβαρὰ τὶς μεγάλες ἐπαναστατικὲς ἀλλαγὲς ποὺ ἀνατρέπουν τὰ ἀνθρωπολογικὰ θεμέλια τῆς κοινωνίας καὶ λαμβάνουν χώρα μπροστὰ στὰ (ἔκπληκτα) μάτια μας καὶ «παντρεύουν» -ἐπιτέλους- τὴν Δεξιὰ μὲ τὴν Ἀριστερὰ μὲ κουμπάρο τὸν Ἀπόλυτο Φιλελευθερισμό, μὲ τὴν φιλοδοξία ἑνὸς Μετανθρώπινου «κομμουνιστικοῦ καπιταλισμοῦ» (νεοπαγανισμοῦ), μὲ φιλελεύθερα ἐπιχειρήματα.
Ὁ Φιλελευθερισμὸς -μὲ τὸ ὑποδόγμα τοῦ Δικαιωματισμοῦ- εἶναι μία Πολιτικὴ Θρησκεία μὲ φανατικοὺς πιστούς, καὶ ὡς τέτοια ἀκριβῶς πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐπιδιώκουν νὰ ἀντιπαρατεθοῦν στὰ σοβαρὰ μαζί του.
Εἶναι ἡ Χριστιανικὴ Ἐξέγερση ἐνάντια στὸν Σύγχρονο Κόσμο.
Ἀλλὰ γι' αὐτὸ θὰ μιλήσουμε ἀργότερα.