Δεν φαίνεται, όμως, να ίδρωσε του αυτί του – ούτε κανενός αλλού από την κυβερνηση. Παρά την πρωτόγνωρη γι' αυτούς φάση που διανύουν: Στα ΜΜΕ που ως τώρα εξαφάνιζαν οτιδήποτε ενοχλητικό, τα ευρήματα της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσιας προβάλλονται με προβολή στο πανάκριβο πασχαλινό τραπέζι που έχουν μπροστά τους οι καταναλωτές.
Δεν πρόκειται για «αντικυβερνητική στροφή» και «υπονόμευση». Απλώς, κανένα ΜΜΕ δεν στηρίζει μια κυβέρνηση με φανατισμό, αν πρόκειται έλθει σε ρήξη με το κοινό του.
Η ακρίβεια δεν είναι ο μόνος τομέας στον οποίο έχει αποτύχει η κυβέρνηση. Για να ακριβολογούμε, δεν υπάρχει ούτε ένας τομέας στον οποίο να εχει πέτυχει. Η πενταετία που βρίσκεται στα πράγματα είναι δραματική για τη χώρα. Πίσω από την επικοινωνιακή ψιμυθίωση για τον επί γης παράδεισο, όλα πηγαίνουν άσχημα. Οι βασικοί οικονομικοί δείκτες είναι αρνητικοί παρά τη «δημιουργική» αλλοίωσή τους στην εγχώρια μιντιακή αγορά.
Αν αρχίσουμε από τα διεθνή, η χώρα δεν βρισκόταν ποτέ σε τόσο περιθωριακή θεση, παριστάνοντας ότι της συμβαίνει το αντίθετο. Ουδείς την υπολογίζει, δεν μετέχει σε καμία διεθνη συνεννόηση – ευρωπαϊκή ή περιφερειακή – και αθροίζει διπλωματικές ήττες παντού: Ακόμη και με χώρες όπως η Λιβύη, η Αίγυπτος και η Αλβανία. Ο πρωθυπουργός αυτοδιαφημίζεται ως… πρωταγωνιστής, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι είναι κομπάρσος. Με σφραγίδα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, διεθνή ΜΜΕ και μεγάλος οργανισμούς.
Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες δεν τον συμπεριλαμβάνουν στις διεργασίες για τα κοινοτικά όργανα και μόνο η προπαγάνδα τον θεωρεί υποψήφιο για ευρωπαϊκό αξίωμα. Η καταδίκη του για τις παραβιάσεις του κράτους δίκαιου, τη χειραγώγηση της ενημέρωσης, τις υποκλοπές, τις παράνομες επαναπροωθήσεις μεταναστών και τώρα τα Τέμπη, κρατούν μακριά του την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία. Η ξοφλημένη και ο Μάνφρεντ Βέμπερ είναι η παρέα που του απέμεινε στον κοινοτικό πολιτικό κύκλο.
Στο εσωτερικό, κάτω από το σελοφάν της «επιτυχίας» που συντηρεί εξαγοράζοντας ενημέρωση, η κατάσταση είναι δραματική. Συνεχίζεται η πολιτική αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος, εμφανίζεται ως «ανάπτυξη» η πρόσκαιρη «μεγέθυνση», κράτος πρόνοιας δεν υπάρχει, παραγωγικές βιομηχανικές μονάδες κλείνουν ή αποχωρούν.
Η μεσαία ταξη εξαφανίζεται με τη μεταφορά ύλης στις «αλυσίδες» και τους μεγάλους της που κερδοσκοπούν ασύδοτα – ιδίως στην ενέργεια, στο λιανεμπόριο, στις υπηρεσίες – η χρηματοδότηση από κοινοτικούς πόρους διοχετεύεται επιλεκτικά, αποκλείοντας τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες.
Η Αστυνομία διαλύεται και η δημόσια τάξη είναι πλεον ανέκδοτο, το στράτευμα αποδιαρθρώνεται με συνεχείς αποχωρήσεις στελεχών, οι ανεξάρτητες Αρχές και η Δικαιοσύνη χειραγωγούνται, βασικοί κανόνες ζωής και οργάνωσης της κοινωνίας εκφυλίζονται.
Ο συνδικαλισμός εξαερώθηκε, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η αύξηση σε μισθούς σε συντάξεις συνιστά εξαπάτηση, αφού μειώνεται η αγοραστική αξία τους. Όπως εξαπάτηση συνιστά και η «ευρωστία» της οικονομιας με τα διαθρωτικά στοιχεία της, όπως οι εξαγωγές και η παραγωγικότητα να υποχωρούν.
Ενώ ο Μητσοτάκης συνεχίζει να προωθεί τον μύθο της «νέας Ελλάδας» που δημιουργεί συνδυάζοντας την πενταετία του με την ίδρυση της Ν.Δ., κατά την κυρίαρχη αίσθηση αυτό που συμβαίνει με το λεγόμενο «επιτελικό κράτος», δεν συνιστά διακυβέρνηση χώρας αλλά διαρκή «αρπαχτή».
Ένα πολιτικό μιντιακό και οικονομικό σύμπλεγμα πλουτίζει υπό την αιγίδα της κυβέρνησης και ο πρωθυπουργός δείχνει να βιάζεται να κλείσει έναν κύκλο που μόνο ενάρετος δεν υπήρξε. Προτού τον προλάβουν οι εξελίξεις και τον συμπαρασύρει η λαϊκή δυσφορία για την αδιαφάνεια, τα σκάνδαλα και την αντιμετώπιση της χώρας ως οικογενειακό τσιφλίκι.
Η αναντιστοιχία ανάμεσα στην πραγματικοτητα και στην πλαστογραφία της από τον κυβερνητικό μηχανισμό αποτυπώθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο από τη Μαρία Καρυστιανού που εχει γίνει η Ερινύα του Νεομητσοτακισμού. Αναφερομένη στην προηγουμένη της φονικής σύγκρουσης των τρένων στα Τέμπη, είπε: «Ο πρωθυπουργός της χώρας είχε προγραμματίσει να βρεθεί στα εγκαίνια για το νέο σύστημα τηλεδιοίκησης που …δεν υπήρχε». Θα το εγκαινίαζε όμως…
Ως αντίστοιχη εικονική πραγματικότητα έστησε και την «εορταστική» εκδήλωση της Ν.Δ., που ονομάζει «συνέδριο». Προφανώς, κανείς δεν του εξήγησε για ποιον ακριβώς λόγο οι προκάτοχοί του στην ηγεσία της Ν.Δ. και στην πρωθυπουργία, δεν του κάνουν ούτε τη χάρη να πάρουν τον λόγο.
Γιωργος Λακοπουλος
https://www.ieidiseis.gr/