Πέρα λοιπόν του γεγονότος ότι η ελληνική Δικαιοσύνη δεν καταφέρνει εδώ και κάποια χρόνια να κινηθεί προληπτικά στον τομέα της προστασίας, αλλά και η ελληνική κοινωνική ελίτ όχι μόνο δεν καταδικάζει συγκεκριμένες συμπεριφορές, αλλά αντίθετα τις επικροτεί (ρίξτε μια ματιά στους καλεσμένους των ψυχαγωγικών εκπομπών), υπάρχει και μια σειρά από στοιχεία που πρέπει να αναδειχθούν, όχι να κρυφτούν κάτω από το χαλί. Την ίδια στιγμή, η όποια ρητορική υποστήριξης της ΕΛ.ΑΣ δεν θα πρέπει να δημιουργήσει την αίσθηση πως όλα είναι καλώς καμωμένα εκεί… όπως δεν είναι και στις Ένοπλες Δυνάμεις και θα εξηγήσουμε αμέσως τι εννοούμε.
Η δυσάρεστη πραγματικότητα είναι, ότι στην Ελλάδα έχουμε μια από τις υψηλότερες αναλογίες παγκοσμίως αστυνομικών ανά κάτοικο, όμως το αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται, η επιστροφή της επένδυσης του φορολογούμενου στην κοινωνία ως αποτέλεσμα, είναι επιεικώς απαράδεκτη. Διάφοροι πολιτικοί μάλιστα, αναφέρουν ότι η αστυνομία χρειάζεται ενίσχυση! Την ίδια στιγμή, πέραν του συνολικότερου προβλήματος ασφαλείας και μιας ιδιότυπης διαστροφή για το τι είναι και τι δεν είναι η αστυνομία, τι επιτρέπεται να κάνει και τι όχι, είναι ηλίου φαεινότερο ότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία, οι αστυνομικοί είναι ανεκπαίδευτοι. Ανάθεμα όμως κι αν αντιλαμβάνονται τα διάφορα… πολιτικά αηδόνια τι σημαίνει η πομπώδης έκκληση για εκπαιδευμένους αστυνομικούς.
Δεν λείπει και μεγάλος αριθμός που είτε αδιάφοροι -είτε εξ αρχής είτε προέκυψε στη συνέχεια- και εν τέλει καταλήγουν δημόσιοι υπάλληλοι παλαιάς κοπής, απολύτως ακατάλληλοι, για να τους περιγράψει κανείς με τον πιο επιεική χαρακτηρισμό. Πόσες χιλιάδες έχουν διατεθεί σε γραφειοκρατικά καθήκοντα την εποχή της ψηφιακής επανάστασης… ακόμα και στην Ελλάδα. Δεν έχουν γραφεία να κάτσουν. Τα ίδια δεν συμβαίνουν και στις Ένοπλες Δυνάμεις; Μονάδες ελλιπέστατης επάνδρωσης εκεί, αστυνομικά τμήματα εδώ! Ουδείς αξιολογεί τη χρησιμότητα συγκεκριμένης γραφειοκρατικής εργασίας εκεί, ουδείς και εδώ;
ΑΤ… φρούρια απόρθητα, για επίδοξους πορθητές με μολότοφ
Δεν είναι ύψιστη υποκρισία να παριστάνουμε ότι πέφτουμε ξανά από τα σύννεφα και να ανακαλύπτουμε παντού κενά; Κάπως έτσι εμφανίζεται το τραγελαφικό φαινόμενο των… υπό πολιορκία αστυνομικών «οχυρωμένων» εντός των ΑΤ, με αποκλεισμό της διέλευσης οχημάτων από τους δρόμους, για να αποφύγουν… καταδρομικές με μολότοφ! Αλήθεια, αναρωτιέται κανείς για ποιον λόγο δεν θα είναι ασφαλέστεροι οι πολίτες εάν απλώς έκλειναν τέτοια ΑΤ το βράδυ!
Πάμε όμως και στο επίμαχο περιστατικό. Καταρχήν και μόνο το γεγονός ότι στη νυκτερινή βάρδια υπηρετούσαν 2+2 άτομα, από τη δύναμη των 25 (με τις ανάγκες να ανέρχονται τουλάχιστον σε 50 άτομα), σε ένα δήμο που έχει πάνω από 65.000 κατοίκους, δεν προβληματίζει απλώς, αλλά δίνει και υπόσταση στα προαναφερθέντα. Στην πραγματικότητα και σε «απόλυτες τιμές», θα έπρεπε να εξοργίσει. Αλήθεια, περιμένει κανείς ότι αυτή η δύναμη μπορεί να αντιμετωπίσει με επιτυχία, όχι περίπλοκα περιστατικά, αλλά ακόμα και τα απλούστερα καθημερινά που μπορούν να ανακύψουν σε μια βραδινή βάρδια; Ποιος ασχολείται; Εξάλλου το θέμα θα σβήσει σταδιακά και θα ξεχαστεί, αφού εκτονωθεί η οργή με τα λόγια και τις καταγγελίες και την επικοινωνιακή διαχείριση -και εδώ- με τα… κεφάλια που παίρνει μετά την εορτή ο εκάστοτε αρμόδιος υπουργός.
Επί της ουσίας του συμβάντος, ας το δούμε κι από άλλη σκοπιά. Να αναρωτηθούμε μήπως ορθώς δεν διατέθηκε περιπολικό, από τη στιγμή που είχε υπάρξει προσέλευση στο ΑΤ αλλά δεν κατατέθηκε μήνυση; Φαντάζεται κανείς τι θα συνέβαινε εάν σε κάθε τέτοια περίπτωση έπρεπε να διατεθεί αστυνομική προστασία; Από την άλλη, το θύμα φοβόταν ότι θα της είχε στήσει καρτέρι στο σπίτι της ο πρώην σύντροφος, ενώ βρισκόταν επί ώρα γύρω από το αστυνομικό τμήμα! Μαρτυρίες αναφέρουν μάλιστα, ότι κυκλοφορούσε αρκετή ώρα στην περιοχή κρατώντας μάλιστα μαχαίρι!
Από την άλλη πλευρά, τον έβλεπαν και κανείς δεν έπραξε τίποτα, ώστε να κινητοποιηθούν άλλες μονάδες ταχείας επέμβασης (π.χ. ΔΙΑΣ) για να τον εξουδετερώσουν; Να συλληφθεί και να αντιμετωπίσει στη συνέχεια όσα είπε το θύμα στο ΑΤ; Διότι από αυτό τον συνδυασμό τεκμαίρεται η δυνητικά ανθρωποκτόνος πρόθεση. Πόσο πιο παρανοϊκή μπορεί να γίνει αυτή η κατάσταση στην Ελλάδα; Για να μη μιλήσει κανείς για το τι συμβαίνει στην επαρχία. Ας μείνουμε στα αστικά κέντρα…
Ένα κατά φαντασίαν «σύστημα ασφαλείας» σε αποδρομή
Περαιτέρω, υπάρχουν οδηγίες για το τι πρέπει να γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις; Αν υπήρχαν ακολουθήθηκαν; Όλοι αυτοί που σήμερα κουνάνε το δάκτυλο, μήπως κρυφά μέσα τους λένε ευτυχώς που δεν έτυχε σε μένα; Ή μήπως πρέπει να ελεγχθούν καθώς δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν τα σχετικά πρωτόκολλα; Κι όσοι από την κοινωνία ασκούν δριμεία κριτική, μήπως να αναρωτηθούν ποια θα ήταν η στάση τους εάν υπήρχε ακαριαία αντίδραση και μια από τις γυναίκες αστυνομικούς έριχνε και σκότωνε τον σημερινό δράστη; Για να μη ρωτήσουμε εάν μας φαίνεται νορμάλ, από επιχειρησιακής απόψεως, μια βάρδια αμιγώς γυναικεία;
Ο δράστης πάντως δεν θα είχε σκοτώσει! Πόσοι όμως θα μπουρδολογούσαν στα κανάλια περί «δυσανάλογης χρήσης βίας» και αστυνομικής αυθαιρεσίας; Πόση ταλαιπωρία -και διαπόμπευση- θα υφίστατο η αστυνομικός; Ή μήπως νομίζουμε ότι μόνο το μπάχαλο που επικρατεί υψώνει τείχος αποτροπής στη χρήση του υπηρεσιακού όπλου από τους αστυνομικούς; Επειδή η κουβέντα και η καταγγελία είναι εύκολη και ανέξοδη, αλήθεια θεωρούμε ότι όλα αυτά τα παιδιά με τα οποία η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας «βράζει στο ίδιο καζάνι», οικονομικά και κοινωνικά, έχουν πωρωμένη συνείδηση και πάνε στη βάρδια αναζητώντας ευκαιρία να σκοτώσουν;
Αναφέρεται λοιπόν, ότι ο σκοπός δεν αντέδρασε. Θα προτείναμε σε όλους τους «κριτές» να επιχειρήσουν να μπουν στη θέση του σκοπού, ασχέτως ποιος ήταν και να μετρήσουν το χρόνο που απαιτήθηκε για να εξελιχθεί το τραγικό γεγονός. Οι «ράμπο του πληκτρολογίου», θεωρούν ότι θα τα πήγαιναν καλύτερα; Μήπως, ακόμα κι αν είχε αντιληφθεί έγκαιρα τον σκοπό του δράστη (σ.σ. διότι για την ακρίβεια, δεν πλακωνόμαστε… στα μπουνίδια με όλους όσοι τρέχουν ή κινούνται γρήγορα προς το μέρος μας!) η ίδια η υπηρεσία του έχει απαγορέψει κάθε αντίδραση; Τι θα λέγανε όλοι όσοι με ευκολία τώρα κουνούν το δάκτυλο, αν ο σκοπός είχε ρίξει μια και τον είχε «ξαπλώσει», αλλά αποδεικνυόταν ότι π.χ. ήταν συγγενής; Είμαστε έτοιμοι να δικαιολογήσουμε τέτοιες απώλειες ως αναπόφευκτες; Με την υψηλή πιθανότητα ατυχήματος να λειτουργήσει εν συνεχεία αποτρεπτικά;
Η καραμέλα της εκπαίδευσης
Αν όχι, τότε είναι καλύτερο να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί τόσο στις παρατηρήσεις που κάνουμε, όσο και στις κατηγορίες να προσάπτουμε. Κι ένα ακόμα ερώτημα: Θεωρούν πως δεν υπάρχουν πουθενά ηθικού περιεχομένου αναστολές στους αστυνομικούς πριν τραβήξουν το όπλο και το χρησιμοποιήσουν; Διότι θέλει ειδική εκπαίδευση και ψυχοσύνθεση για να μη διστάσεις την κρίσιμη στιγμή. Εκεί που η απόφαση είναι δυνητικά ζωής ή θανάτου για κάποιον πολίτη. Και όπως προκύπτει από τα ανωτέρω, εκείνη την ώρα αναλαμβάνεις τεράστιο ρίσκο. Χωρίς να ξέρεις αν θα σου βγει, ή αν θα σε καταστρέψει… Μήπως είμαστε όλοι έτοιμοι «να πετάξουμε πέτρες» ό,τι κι αν επιλέξουν να κάνουν οι αστυνομικοί;
Επίσης, αναφέρεται ότι αριθμός στελεχών που επάνδρωνε το ΑΤ ήταν είτε υπόδικοι, είτε προς απόταξη, όπως ο σκοπός του ΑΤ τη συγκεκριμένη νύκτα. Διερωτάται κάποιος σοβαρός, αυτά ήταν τα άτομα υπηρεσία, πλην του σκοπού; Όχι εξ όσων γνωρίζουμε. Τότε για ποιον λόγο αναφέρονται αυτά τα δεδομένα; Τι σχέση έχουν με το συμβάν αυτό καθαυτό; Μήπως για να θεωρηθεί ότι τα άτομα που ήταν υπηρεσία δεν ήταν ικανά, αφού έχουν αναφερθεί τόσες κατηγορίες για κάποιους συναδέλφους τους; Αλήθεια, αν δεν ήταν ικανά, γιατί παρέμεναν στις τάξεις της αστυνομίας; Αν δεν ήταν ικανά ποια ήταν η αξιολόγησή τους και από ποιον; Αν ήταν υπό απόταξη γιατί είχαν τοποθετηθεί βάρδια; Για ποιον λόγο άτομα που αντιμετωπίζουν κατηγορίες, συνεχίζουν να υπηρετούν σε καίριες θέσεις και όχι κάπου “ανώδυνα”;
Δυστυχώς, το πρόβλημα των ανθρωποκτονιών (σ.σ. εξακολουθούμε να δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε για ποιον λόγο πρέπει να υιοθετήσουμε το «γυναικοκτονία») και η ευκολία με την οποία πλέον κάποιος σηκώνει ένα μαχαίρι ή ένα όπλο και αφαιρεί μια ζωή, δε λύνεται ψάχνοντας για αποδιοπομπαίους τράγους. Γίνεται μόνο με το να κοιτάξουμε -ως κοινωνία και ως άτομα- τον εαυτό μας κατά πρόσωπο στον καθρέπτη και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε πρώτα εμείς και το άμεσο περιβάλλον μας. Γενικότερα και κυρίως, όμως, να αντιληφθούμε ότι η σύγχρονη πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας, είναι πλέον διαστροφική.
https://www.defence-point.gr/