Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν η Γαλλία θα ήταν η πρώτη που θα έσπαγε το ανελεύθερο καλούπι.
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών μπορεί να θεωρηθεί ως το «πρώτο χελιδόνι» που θα φέρει την… άνοιξη.
Θα γίνουν πρόωρες εκλογές στη Βρετανία και τη Γαλλία, και η Γερμανία (όπως και μεγάλο μέρος της Ευρώπης) βρίσκεται σε κατάσταση πολιτικής αταξίας.
Όμως, μην τρέφετε αυταπάτες!
Η ψυχρή πραγματικότητα είναι ότι οι δυτικές «Δομές Εξουσίας» κατέχουν τον πλούτο, τους θεσμούς στην κοινωνία και τους μοχλούς επιβολής.
Για να είμαστε ξεκάθαροι: κρατούν τα «διοικητικά ύψη».
Πώς θα διαχειριστούν μια Δύση που οδεύει προς την ηθική, πολιτική και ενδεχομένως οικονομική κατάρρευση; Χωρίς συμβιβασμούς
Και αυτός ο προβλέψιμος μη συμβιβασμός δεν θα περιοριστεί απαραίτητα σε αγώνες εντός της αρένας του «Κολοσσαίο».
Σίγουρα θα προσκρούσει στην υψηλή γεωπολιτική.
Αναμφίβολα, οι «δομές» των ΗΠΑ τρέφουν βαθιά ανησυχία από την προοπτική των ευρωπαϊκών εκλογών.
Τι σημαίνει η ευρωπαϊκή ανταρσία κατά του κατεστημένου για αυτές τις Κυβερνητικές Δομές στην Ουάσιγκτον - ειδικά σε μια εποχή που όλος ο κόσμος βλέπει τον Joe Biden να ταλαντεύεται εμφανώς;
Πώς θα μας αποσπάσουν την προσοχή;
Ήδη, λαμβάνει χώρα στρατιωτική κλιμάκωση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, που φαινομενικά συνδέεται με την Ουκρανία.
Ωστόσο, στόχος είναι ξεκάθαρα να συρθεί η Ρωσία σε πόλεμο και να απαντήσει με αντίποινα.
Με το ΝΑΤΟ να παραβιάζει συνεχώς τις στρατηγικές «κόκκινες γραμμές» της Μόσχας, φαίνεται ότι τα γεράκια των ΗΠΑ επιδιώκουν να κερδίσουν το πλεονέκτημα της κλιμάκωσης, αφήνοντας στον Putin το δίλημμα για το πόσο μακριά πρέπει να το πάει.
Οι δυτικές ελίτ δεν πιστεύουν τις προειδοποιήσεις της Μόσχας.
Αυτό το προκλητικό τέχνασμα μπορεί να προσφέρει είτε μια επεξεργασμένη εικόνα «νίκης» των ΗΠΑ ή, εναλλακτικά, μπορεί να αποτελέσει πρόσχημα για την αναβολή των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ (καθώς οι παγκόσμιες εντάσεις αυξάνονται) – δίνοντας έτσι χρόνο στο μόνιμο κράτος να παρατάξει τις «πάπιες» του για να διαχειριστεί μια πρόωρη διαδοχή του Biden.
Αυτός ο λογισμός, ωστόσο, εξαρτάται από το πόσο σύντομα η Ουκρανία θα εκραγεί είτε στρατιωτικά είτε πολιτικά.
Τυχόν πρόωρη κατάρρευση στην Ουκρανία θα μπορούσε να στρώσει το έδαφος για μια στροφή των ΗΠΑ στο «μέτωπο» της Ταϊβάν – ένα ενδεχόμενο που ήδη προετοιμάζεται.
Γιατί η Ευρώπη βρίσκεται σε ανταρσία;
Η ανταρσία προκλήθηκε επειδή πολλοί στη Δύση βλέπουν ξεκάθαρα ότι η δυτική κυβερνητική δομή δεν είναι καθεαυτό φιλελεύθερο έργο, αλλά μάλλον ένα ομολογουμένως ανελεύθερο «σύστημα ελέγχου» (διαχειριστική τεχνοκρατία) – που δολίως παριστάνεται ως φιλελευθερισμός.
Είναι σαφές ότι πολλοί στην Ευρώπη είναι αποξενωμένοι από το κατεστημένο.
Οι αιτίες μπορεί να είναι πολλαπλές – Ουκρανία, μετανάστευση ή πτώση του βιοτικού επιπέδου – ωστόσο όλοι οι Ευρωπαίοι αποδέχονται το αφήγημα ότι η ιστορία έχει λυγίσει στο μακρύ τόξο του φιλελευθερισμού (στη μεταψυχροπολεμική περίοδο).
Ωστόσο, αυτό έχει αποδειχθεί φαινόμενο απατηλό: η πραγματικότητα και στόχος είναι ο έλεγχος, η επιτήρηση, η λογοκρισία, η τεχνοκρατία, τα lockdown.
Ο φιλελευθερισμός, ως οιονεί ολοκληρωτισμός, με λίγα λόγια.
(Η von der Leyen προχώρησε περαιτέρω τα πράγματα πρόσφατα, υποστηρίζοντας ότι «Αν θεωρείτε ότι η χειραγώγηση πληροφοριών είναι ιός, αντί να αντιμετωπίζετε μια λοίμωξη εν τη γενέσει… είναι καλύτερο να εμβολιαστείτε»).
Πότε τότε, ο παραδοσιακός φιλελευθερισμός (με τον πιο χαλαρό ορισμό) έγινε ανελεύθερος;
Δεκαετία του 1970
Το 1970, ο Zbig Brzezinski (ο οποίος επρόκειτο να γίνει Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Προέδρου Carter) δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο: Between Two Ages: America’s Role in the Technetronic Era.
Σε αυτό, υποστήριξε: «Η εποχή της τεχνολογίας φέρνει τη σταδιακή εμφάνιση μιας πιο ελεγχόμενης κοινωνίας.
Μια τέτοια κοινωνία…που κυριαρχείται από ελίτ και στην οποία ασκείται συνεχής επιτήρηση σε κάθε πολίτη… [μαζί με] χειραγώγηση της συμπεριφοράς και της πνευματικής λειτουργίας όλων των ανθρώπων… θα είναι η νέα κανονικότητα».
Σε άλλο σημείο υποστήριξε ότι «το έθνος-κράτος ως θεμελιώδης μονάδα της οργανωμένης ζωής του ανθρώπου έπαψε να είναι η κύρια δημιουργική δύναμη: οι διεθνείς τράπεζες και οι πολυεθνικές εταιρείες ενεργούν και σχεδιάζουν με όρους που είναι πολύ πιο μπροστά από τις πολιτικές έννοιες του έθνους-κράτους (δηλαδή επιχείρηση κοσμοπολιτισμός).
Ο David Rockefeller και οι μεσάζοντες της εξουσίας γύρω του – μαζί με τη λέσχη Bilderberg του – εκμεταλλεύτηκαν τη διορατικότητα του Brzezinski ώστε να διασφαλίσουν ότι ο 21ος αιώνας θα ήταν πράγματι ο «Αμερικανικός αιώνας».
Επίσης προσπάθησαν να αποκτήσουν τον έλεγχο των πετρελαϊκών πόρων και να κατοχυρώσουν την ηγεμονία του δολαρίου.
Στη συνέχεια, ακολούθησε η έκθεση Limits to Growth, (1971, Club of Rome (και πάλι δημιουργία Rockefeller), η οποία παρείχε μια βαθιά λανθασμένη «επιστημονική» βάση στον Brzezinski: Προέβλεπε το τέλος του πολιτισμού, λόγω της αύξησης του πληθυσμού, σε συνδυασμό με την εξάντληση των πόρων (των ενεργειακών πόρων συμπεριλαμβανομένων).
Αυτή η πρόβλεψη έγινε για να υπογραμμιστεί ότι μόνο οι οικονομικοί εμπειρογνώμονες, οι ειδικοί της τεχνολογίας, οι ηγέτες πολυεθνικών εταιρειών και τραπεζών διαθέτουν την προνοητικότητα και την τεχνολογική κατανόηση να διαχειριστούν την κοινωνία.
Τα όρια στην ανάπτυξη ήταν λάθος. Ήταν ελαττωματική θεωρία, αλλά αυτό δεν είχε σημασία: ο σύμβουλος του Προέδρου Clinton στη Διάσκεψη του ΟΗΕ του Ρίο, Tim Wirth, παραδέχτηκε το λάθος, αλλά πρόσθεσε χαρούμενα: «Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη.
Ακόμα κι αν η θεωρία είναι λάθος, θα κάνουμε το σωστό όσον αφορά την οικονομική πολιτική».
Με άλλα λόγια, η θεωρία ήταν λανθασμένη – αλλά η πολιτική ήταν σωστή!
Η οικονομική πολιτική αναθεωρήθηκε, με βάση μια εσφαλμένη ανάλυση.
«Νονός» του ολοκληρωτισμού (εκτός από τον David Rockefeller), ήταν ο προστατευόμενος του (και αργότερα ο «απαραίτητος σύμβουλος» του Klaus Schwab), ο Maurice Strong.
Ο William Engdahl έχει γράψει πώς «κύκλοι που ήταν άμεσα συνδεδεμένοι με τον David Rockefeller και τον Strong στη δεκαετία του 1970 δημιούργησαν μια ελίτ (με ιδιωτικές προσκλήσεις) αποτελούμενη από μέλη οργανισμών και δεξαμενών σκέψης, όπως η νεομαλθουσιανή Λέσχη της Ρώμης και η Τριμερής Επιτροπής (Trilateral Commission).
Η Τριμερής Επιτροπή ήταν η μυστική καρδιά της μήτρας.
«Όταν ο Carter ανέλαβε καθήκοντα τον Ιανουάριο του 1976, το υπουργικό του συμβούλιο προερχόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από τις τάξεις της Τριμερούς Επιτροπής του Rockefeller – σε τόσο μεγάλο βαθμό που ορισμένοι μυημένοι στην Ουάσιγκτον την αποκαλούσαν «Προεδρία Rockefeller»» γράφει ο Engdahl.
Ο Craig Karpel, το 1977, έγραψε επίσης: «Η προεδρία των ΗΠΑ και τα βασικά υπουργικά τμήματα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης υπηρετούν έναν ιδιωτικό οργανισμό, αφιερωμένο στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων πολυεθνικών τραπεζών και εταιρειών.
Θα ήταν άδικο να πούμε ότι η Τριμερής Επιτροπή κυριαρχεί στην κυβέρνηση Carter. Η Τριμερής Επιτροπή είναι η Διοίκηση Carter».
«Κάθε βασική θέση εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης των ΗΠΑ έχει πηγή την τριμερή επιτροπή» γράφει ο Engdahl.
Και έτσι συνεχίζεται – μια μήτρα αλληλοκαλυπτόμενων μελών που είναι ελάχιστα ορατή στο κοινό και που πολύ εύκολα μπορεί να ειπωθεί ότι αποτέλεσε το «μόνιμο κράτος».
Υπήρχε στην Ευρώπη; Ναι, παραρτήματα σε όλη την Ευρώπη υπήρχαν και υπάρχουν.
Εδώ βρίσκεται η ρίζα της ευρωπαϊκής «ανταρσίας» του περασμένου Σαββατοκύριακου: Πολλοί Ευρωπαίοι αρνούνται την ιδέα ενός ελεγχόμενου σύμπαντος.
Πολλοί είναι προκλητικά απρόθυμοι να αποκηρύξουν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής τους ή τις εθνικές τους πίστεις.
Για τους Ευρωπαίους, αυτή η φαουστιανή «διαρρύθμιση» υποβαθμίζει τους Ανθρώπους σε αριθμούς που καταλαμβάνουν χώρους μεταξύ των αγορών, αντί να είναι οι αγορές το εργαλείο βοηθείας σε μια οργανική ανθρωποκεντρική οικονομία, όπως έγραψε ο Karl Polanyi πριν από περίπου 80 χρόνια στο «The Great Transformation».
Εντοπίζουν δε την τρέχουσα αναταραχή του σε μια αιτία: την πεποίθηση ότι οι αγορές αυτορρυθμίζονται.
Πριν από τον 19ο αιώνα η ανθρώπινη οικονομία ήταν ανέκαθεν «ενσωματωμένη» στην κοινωνία: ήταν υποταγμένη στην τοπική πολιτική, τα έθιμα, τη θρησκεία και τις κοινωνικές σχέσεις.
Το αντίστροφο (το τεχνοκρατικό ανελεύθερο παράδειγμα ταυτότητας του Rockefeller) οδηγεί στην εξασθένηση των κοινωνικών δεσμών, στην έλλειψη μεταφυσικού περιεχομένου και άρα στην απουσία υπαρξιακού σκοπού και νοήματος.
Ο φιλελευθερισμός είναι ανεκπλήρωτος. Λέει: Δεν μετράς. Δεν ανήκεις. Πολλοί Ευρωπαίοι προφανώς το καταλαβαίνουν τώρα.
Κάτι που μας γυρίζει πίσω στο ερώτημα πώς θα αντιδράσουν και πάλι τα δυτικά στρώματα στην εκκολαπτόμενη ανταρσία ενάντια στη Διεθνή Τάξη.
Προς το παρόν– το κυβερνών στρώμα δεν συμβιβάζεται.
Όσοι κυριαρχούν τείνουν να φοβούνται υπαρξιακά: Είτε κυριαρχούν, είτε χάνουν τα πάντα. Βλέπουν μόνο ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος.
Η κατάσταση κάθε πλευράς παγώνει.
Οι άνθρωποι συναντώνται όλο και περισσότερο μόνο ως «αντίπαλοι».
Οι συμπολίτες γίνονται απειλές, στους οποίους πρέπει να εναντιωθούν.
Σκεφτείτε την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση.
Οι ηγέτες στα κυρίαρχα στρώματα των ΗΠΑ περιλαμβάνουν πολλούς ζηλωτές υποστηρικτές ενός Σιωνιστικού Ισραήλ.
Καθώς η Διεθνής Τάξη αρχίζει να ραγίζει, αυτό το τμήμα της δομικής ισχύος στις ΗΠΑ είναι πιθανό να είναι ασυμβίβαστο.
Μήπως τα «κυβερνώντα στρώματα» – απελπισμένα για ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα – επιδιώκουν να αναδιπλώθούν με έναν ευρύτερο γεωστρατηγικό πόλεμο;
www.bankingnews.gr