Ο παλιός είναι αλλοιώς. Δηλαδή; Ο παλιός είναι καλύτερος από τον νέο. Ο παλιός ηθοποιός, ο παλιός μπουζουκτζής, ο παλιός ποδοσφαιριστής, ο παλιός τραγουδιστής, ο παλιός δημοσιογράφος. Δεν.. θα τους φτάσουν οι νέοι σήμερα τους παλιούς. Έτσι λέει ο πολύς κόσμος. Λάθος! Τεράστιο λάθος. Η λατρεία στον παλιό είναι περισσότερο συναισθηματική, όχι αξιοκρατική. Τον αγάπησαν τον παλιό, τον περασμένο, τον χειροκρότησαν, έδεσαν κάποια κομμάτια της ζωής του με τον σταρ της περασμένης γενιάς.
Και πως, αλήθεια, μπορεί να γίνει σύγκριση του φορτωμένου με εμπειρίες 15 και 20 χρόνων δουλειάς με τον ανώριμο ακόμα ταλαντούχο σε ηλικία εφηβική.
Δεν σταματά ποτέ η γέννηση των ταλέντων σ’ όλους του τομείς δράσης. Στη μουσική και τις μπίζνες, στον αθλητισμό και τα γράμματα.
Σημαδιακή η κουβέντα του μακαρίτη Γιάννη Φέρτη, που στα 79 του, λίγο πριν εμφανιστεί στην Επίδαυρο, με την Άλκηστη του Ευριπίδη, είχε πει: “Με ενοχλεί η νοσταλγική διάθεση κάποιον θεατρόφιλων. Σε μένα και σε συναδέλφους των μεγάλων ηλικιών, “Αχ, εσείς οι παλιοί…”, μας λένε. Δεν μπορώ, εκνευρίζομαι. Υπάρχουν και σήμερα πάρα πολλοί καλοί ηθοποιοί. Κάθομαι και χαζεύω στις πρόβες τους νεότερους συναδέλφους, πόσο δοσμένοι είναι στη δουλειά, πόσες ασκήσεις κάνουν για το ζέσταμα…''.
Οι 19ρηδες στο άλφα και το βήτα σπορ σηκώνουν την κούπα της Ευρώπης. Μην κάνουμε σύγκριση με τους παλιούς. Μην πούμε π.χ. αν στα 19 τους οι Γκάλης και Γιαννάκης ήταν ανώτεροι ή στο ίδιο επίπεδο με τους σημερινούς κάτω των 20. Δεν στέκει, δεν αντέχει μια τέτοια σύγκριση, μια τέτοια… κριτική. Λες το άλλο και είσαι μέσα. Πάντα, σε κάθε εποχή, σε κάθε δεκαετία το ταλέντο θα βγει από το αυγό.
https://www.apodytiriakias.gr/