Από τα πιο γνωστά στελέχη του ΠΑΣΟΚ για αρκετά χρόνια, βουλευτής, υπουργός, ο άνθρωπος που κάποτε έγινε γνωστός γιατί πήγαινε στις λαϊκές και ρώταγε αυστηρά τους πωλητές «πόσο έχει η ντομάτα», εκ των..
μεγάλων «συγκεντρωσιαρχών» του ΠΑΣΟΚ, αλλά και εκ πρωταγωνιστών της «κλάκας» (γι’ αυτό και υποστηρίχτηκε – ο ίδιος το αρνείται πάντως – ότι αυτός είχε πει το ανατριχιαστικό «κάτσε κάτω κουλοχέρη» στον ήρωα του αντιδικτατορικού αγώνα Σάκη Καράγιωργα), ο Κίμωνας Κουλούρης είχε τον ρόλο αυτού που τα «λέει χοντρά», που βγαίνει μπροστά για να πει «λαϊκά» αυτά που θέλει η ηγεσία του κόμματος, χωρίς όμως η τελευταία να τα χρεώνεται κιόλας.Κάθε κόμμα κατά καιρούς είχε τον Κίμωνα Κουλούρη του, για να είμαστε δίκαιοι, αλλά αυτός ξεχώριζε.
Και στη ΝΔ τον ρόλο του Κίμωνα Κουλούρη διεκδικεί να παίξει, εδώ και αρκετό καιρό ο Άδωνις Γεωργιάδης.
Σε τελική ανάλυση έχει όλα τα… προσόντα: αεικίνητος, με διαρκή παρουσία στα ΜΜΕ, συστηματική δράση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πάνω από όλα έτοιμος και αυτός να τα «πει χοντρά», «έξω από τα δόντια με ονόματα που καίνε», να βγει μπροστά σαν «λαγός» της κυβερνητικής παράταξης και του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, να ξεσηκώσει τον σκληρό πυρήνα της βάσης (και των κυβερνητικών… τρόλ) γιατί ξέρει μια χαρά να χαϊδεύει τα ακροδεξιά αντανακλαστικά αυτής της βάσης (που – κακά τα ψέματα… – μεγάλη σχέση με το Κέντρο και άλλα… κομμουνιστικά δεν έχει) και βεβαίως έτοιμος να απαντήσει σε χρόνο dt ακόμη και σε περιπτώσεις που θα περίμενε κανείς μια αναμονή. Άλλωστε, δεν τον νοιάζει και πολύ το κόστος, καθώς γνωρίζει κατά βάθος ότι αρχηγός δεν θα γίνει ποτέ, αλλά χρήσιμο πολιτικό εργαλείο μπορεί να είναι πάντα.
Αυτό βέβαια που δεν έχει κατανοήσει ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ότι πλέον χώρος για φιγούρα στην πολιτική δεν υπάρχει. Δεν περνάνε στον κόσμο τέτοιες πρακτικές. Ή τουλάχιστον, για να είμαι πιο ακριβής, δεν κάνουν αυτές πια τη διαφορά.
Όχι, στις σύγχρονες δημοκρατίες μεγάλο πεδίο δράσης για τον «γελωτοποιό του βασιλιά» που τα λέει πιο «ελευθερόστομα» δεν υπάρχει.
Και το γεγονός ότι τον «γελωτοποιό του βασιλιά» τον απεικονίζουμε ως τον joker δεν σημαίνει ότι έχει τη δύναμη που έχει ο… μπαλαντέρ στην τράπουλα…
Αναλώσιμοι είναι πάντα σε τελική ανάλυση οι… Κουλούρηδες. Πιόνια προς θυσία στη σκακιέρα.
Όλα αυτά μάλλον δεν τα καταλαβαίνει ο Άδωνις Γεωργιάδης.
Όπως δεν μπορεί να καταλάβει και πώς λειτουργούν τα μεγάλα θεσμικά μέσα όπως είναι το in, η παλαιότερη, μεγαλύτερη και κυρίως πιο αξιόπιστη ενημερωτική ιστοσελίδα στην Ελλάδα.
Ναι, τα θεσμικά μέσα ενημέρωσης έχουν ιδιοκτήτη και ουδέποτε τον κρύβουν. Και πολιτική γραμμή ή απόχρωση μπορούν να έχουν. Όπως έχουν επίσης και τεκμηρίωση και εγκυρότητα και πολυφωνία και διάκριση είδησης και σχολιασμού.
Όμως, δεν εξυπηρετούν συμφέροντα. Δεν έχουν ατζέντα. Δεν έχουν λίστες με «παραδοτέα». Δεν είναι τζουκ μποξ που τα ταΐζεις κέρματα και παίζουν αυτά που θες. Δεν εξαρτούν τη γραμμή και τη θεματολογία από την εκάστοτε «χρηματοδοτική ροή» και από εάν τελικά «γίνονται οι δουλίτσες». Ούτε εκβιάζουν «αλλάζοντας γραμμή» όποτε φοβούνται ότι «δεν θα γίνει η δουλίτσα».
Και για αυτό τα θεσμικά μέσα ενημέρωσης όπως το in που έχουν ιδιοκτησία, αλλά όχι συμφέροντα είναι τόσο διαφορετικά από τα «συστημικά» ΜΜΕ στα οποία έχει συνηθίσει να μιλάει ο Άδωνις Γεωργιάδης και τα οποία έχουν συνηθίσει να τον προβάλλουν. Τα μέσα που βγάζουν γραμμή ανάλογα με το εκάστοτε «τάισμα», τα μέσα που εκπροσωπούν συμφέροντα, μεσάζοντες, εργολάβους, και κάθε λογής μεταπράτες (ακόμη και κοπανιστού αέρα). Τα μέσα στα οποία οι υπουργοί παίρνουν τηλέφωνα για να τραβηχτούν αυτιά δημοσιογράφων, αρχισυντακτών και διευθυντών, επειδή ένα λιβάνισμα δεν ήταν τόσο… λιβανιστικό, ή γιατί δεν ανέφεραν την επίσκεψή τους σε μια λαϊκή.
Τα μέσα που αποτελούν την εξήγηση γιατί είμαστε στην 88η θέση παγκοσμίως ως προς την ελευθερία του Τύπου και στην τελευταία μέσα στην ΕΕ, πίσω από χώρες όπως η Ουγγαρία και η Μάλτα.
Όσο για το πώς ο ίδιος ο Άδωνις Γεωργιάδης αντιμετωπίζει την ευθύνη του να απαντάει όταν ένα μέσο ενημέρωσης του θέτει ένα συγκεκριμένο ερώτημα, αυτό φαίνεται από το ότι ενώ έγραψε ένα ολόκληρο μακρινάρι για να απαντήσει στο in, με χαρακτηριστική επιμέλεια απέφυγε να απαντήσει στο γιατί και με ποια αρμοδιότητα διοικήσεις νοσοκομείων του δίνουν πληροφορίες για ασθενείς που νοσηλεύονται και για το ιατρικό ιστορικό τους, παραβιάζοντας το ιατρικό απόρρητο. Ούτε απάντησε στα στοιχεία που παραθέσαμε και δείχνουν τα κενά και τις αλχημείες στη δική του προσπάθεια να μας πείσει ότι όλα πάνε καλά με το ΕΣΥ.
Κατά τα άλλα ο Άδωνις Γεωργιάδης με υπερηφάνεια δήλωσε καπιταλιστής επειδή του θυμίσαμε τις αξέχαστες εποχές των… νανογιλέκων. Βεβαίως, καλό είναι να θυμάται καπιταλιστής ήταν και ο… Γιώργος Καματερός που πουλούσε το απίθανο «νερό του Καματερού» και που προφανώς ούτε με τον Άνταμ Σμιθ έχει σχέση ούτε με τον Ντέιβιντ Ρικάρντο.
Γιατί καπιταλισμός δεν είναι να πουλάς φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ούτε να πείθεις για άχρηστα προϊόντα, ούτε να διαγκωνίζεσαι για κρατικές επιχορηγήσεις και ιδιωτικές «χορηγίες».
Καπιταλισμός είναι σκληρή δουλειά, επένδυση με προοπτική, επίγνωση ότι η εργασία παράγει τον πλούτο (και τα κέρδη), γνώση και ανταγωνισμός με κριτήριο τη βελτίωση της παραγωγικότητας και την ανάπτυξη νέας τεχνολογίας.
Και επίσης όπως γνωρίζουμε πολύ καλά καπιταλισμός δεν σημαίνει ότι όλα είναι «αγορά» και όλα είναι «εμπόρευμα». Ακριβώς για να λειτουργήσει ο καπιταλισμός χωρίς να παροξύνει τις κοινωνικές ανισότητες, να προκαλεί κοινωνικές εκρήξεις και στο τέλος να ξεμένει από τεχνολογικό δυναμισμό, χρειάζεται όλα εκείνα που δεν είναι «της αγοράς».
Το κράτος που βάζει κανόνες, προσφέρει ασφάλεια, φτιάχνει νόμους και δεν αφήνει την αγορά να γίνει ζούγκλα όπου επιβιώνει μόνο ο πιο ισχυρός, και προφανώς εισπράττει φόρους και για να προσφέρει υπηρεσίες δωρεάν και για να φτιάχνει υποδομές και για να κάνει αναδιανομή εισοδήματος και να διορθώνει ανισότητες.
Τη δημόσια παιδεία, με πρόσβαση για όλους, με ισότητα ευκαιριών, με αληθινές δυνατότητες ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας, με παραγωγή δεξιοτήτων, γνώσης και έρευνας που μετά γίνεται παραγωγικότητα και βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης των ανθρώπων.
Τη δημόσια υγεία που εξασφαλίζει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν πρόσβαση σε ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη, έχουν καλή υγεία, δεν ζουν με τον τρόμο της ασθένειας και μπορούν να απολαύσουν τη ζωή τους χωρίς να πεθαίνουν επειδή δεν υπάρχει γιατρός να αντιμετωπίσει το πρόβλημά τους, διαγνωστική συσκευή να το εντοπίσει και χρήματα για να αγοραστούν τα φάρμακα για να το θεραπεύσουν.
Μόνο που στην αντίληψη «καπιταλισμού» που έχει ο Άδωνις Γεωργιάδης, όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία.
Γιατί ο Άδωνις Γεωργιάδης μπορεί να είναι υπουργός Υγείας, αλλά δημόσια υγεία δεν εγγυάται.
Δεν εγγυάται, δηλαδή, ότι όποτε χρειαστούμε θα βρούμε στο δημόσιο δωρεάν σύστημα υγείας γιατρό, διαγνωστικό μηχάνημα, κρεβάτι νοσηλείας, φάρμακα.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης μας προσφέρει απλώς υπηρεσίες υγείας.
Πιο σωστά μας προσφέρει έναν δρόμο για την υγεία. Έναν δρόμο για την υγεία όπου στο τέλος του ούτε δωρεάν θα είναι ούτε για όλους.
Και το κάνει με το δικό του τρόπο.
Έναν ιδιότυπο μιθριδατισμό στο ότι το δημόσιο σύστημα υγείας δεν καλύπτει όλες τις ανάγκες, ότι θα καλύπτει όλο και λιγότερες και στο τέλος δεν θα καλύπτει καμία απολύτως.
Πρώτα να αποδεχτούμε ότι για να κάνουμε το χειρουργείο πρέπει να πληρώσουμε το νόμιμο φακελάκι για να προσπεράσουμε τη λίστα αναμονής που θα καταλήξει λίστα θανάτου.
Μετά, να αποδεχτούμε ότι θα υπάρχει πάντα αναμονή για τη μαγνητική τομογραφία που επειγόντως χρειαζόμαστε (με τις 40 ημέρες αναμονή να θεωρούνται επιτυχία!) ώστε αναγκαστικά να πηγαίνουμε στο ιδιωτικό διαγνωστικό.
Στη συνέχεια να ζούμε με το δεδομένο ότι στην επαρχία θα είναι πιο πιθανό με το έμφραγμα να ασχοληθεί γυναικολόγος και αυτό να είναι το… καλό σενάριο, γιατί στο κακό σενάριο, αυτό του εμφράγματος το Σαββατοκύριακο απλώς δεν θα ασχοληθεί κανείς και θα πάμε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι.
Και στο τέλος να αποδεχτούμε ότι δεν υπάρχει δημόσιο σύστημα υγείας ότι το μόνο που μας απομένει είναι να έχουμε πάντα κομπόδεμα πρόχειρο και χωραφάκι προς πώληση για να μπορούμε να αντέξουμε τις τιμές του ιδιωτικού τομέα που τότε πια δεν θα είναι συμπληρωματικός αλλά κυρίαρχος.
Όλα αυτά έχει στο νου ο Άδωνις Γεωργιάδης και επί της ουσίας η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Και τα παρουσιάζουν ως καινοτομίες, πρόοδο, και το μέλλον της χώρας.
Βεβαίως αυτό που προσπερνούν πολιτικοί όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ότι αυτό δεν είναι καπιταλισμός αλλά νεοφιλελευθερισμός. Και είναι μια πολιτική που δοκιμάστηκε.
Γιατί πριν συγκρουστούν τα τρένα στα Τέμπη, αυτό το έγκλημα για το οποίο η κυβέρνηση έσπευσε να δώσει η ίδια συγχωροχάρτι στον εαυτό της, είχαν συγκρουστεί τα τρένα στη Βρετανία και έτρεχαν οι εκεί κυβερνήσεις μετά να τα επανακρατικοποιούν.
Και αρκετά πριν αρχίσει να σκέφτεται η εδώ κυβέρνηση να ιδιωτικοποιήσει το νερό (και η αναζήτηση τρόπων προφανώς και δεν έχει σταματήσει) το είχαν ιδιωτικοποιήσει στη Βρετανία και σήμερα αντιμετωπίζουν αυξημένα προβλήματα με το δίκτυο αποχέτευσης, μεγάλες διαρροές και κακή διαχείριση των υδάτινων πόρων από τα ιδιωτικά μονοπώλια που δημιουργήθηκαν.
Αλλά όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για τη στρατηγική του μιθριδατισμού μας στη διαρκή υποχώρηση, μέχρις ανυπαρξίας, της ευθύνης του κράτους απέναντι στους πολίτες για να ανοίξει ο δρόμος για τους «καπιταλιστές» όπως τους φαντάζεται ο Άδωνις Γεωργιάδης: δηλαδή αυτούς που εκμεταλλεύονται την ανάγκη των ανθρώπων πουλώντας τους και μάλιστα ακριβά αυτό που κανονικά θα ήταν αναφαίρετο δικαίωμά τους.
Όμως, κάνει λάθος εάν πιστεύει ότι δεν αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι ότι αυτό σκοπεύει. Μια χαρά τον αντιλαμβάνονται τον… τηλε-ιατρο-πώλη.
Και για αυτό μπορεί τα ακροδεξιά τρολ να αναπαράγουν τις σοφιστείες και τους λαϊκισμούς του, αλλά τα σχόλια στις αναρτήσεις του γίνονται όλο και πιο εχθρικά.
Και στον Κίμωνα Κουλούρη έλεγαν και καμιά καλή κουβέντα στις λαϊκές οι πολίτες. Στον Άδωνι Γεωργιάδη στα νοσοκομεία, μάλλον όχι…
in.gr