Το διπλωματικά βίαιο τέλος της περιπέτειας στην Ουκρανία, τουλάχιστον όσον αφορά το σκέλος των πολεμικών συγκρούσεων, ανοίγει το κεφάλαιο διαχείρισης της επόμενης ημέρας. Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Βανς, με την ομιλία του στη διεθνούς φήμη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, αδιαφόρησε για την ωραιοποίηση των εκφράσεων στη διπλωματική γλώσσα με τόσο κυνικό τρόπο, που ο επικεφαλής του Οργανισμού που διοργανώνει τη Διάσκεψη δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη συγκίνησή του στην κατάληξη της ομιλίας του, όταν απηύθυνε έκκληση να μη διαταραχθεί η διατλαντική σχέση.
Πού βαδίζουμε; Quo vadis;
Η συλλογική Ευρώπη, παρόλο που έδειξε να κινητοποιείται, δεν έπαψε να επιδεικνύει τη διχαστική λογική που τη διέπει και την προσπάθεια των ισχυρών να αποδείξουν τον ηγετικό τους ρόλο. Πέραν του Συμβουλίου όπου συμμετείχαν όλοι, διοργανώθηκε στο Παρίσι μια Σύνοδος ενός επίδοξου Διευθυντηρίου που θα αφορά στα αμυντικά, με επιλεκτικές προσκλήσεις. Ασφαλώς βέβαια, σε έναν αιώνια κυνικό κόσμο, η ΕΕ δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, παρά τις ρητορικές εξάρσεις διαφόρων, που θα βολευτούν με μια ενημέρωση προσεχώς. Πάλι στο Παρίσι…
Περιττεύει να αναφέρει κανείς ότι όλες οι προσπάθειες αυτές θα αποδειχθούν εφήμερες και χωρίς στρατηγικές επιπτώσεις επί του πεδίου, εάν η Ευρώπη δεν αντιληφθεί την ανάγκη αμυντικής αυτονόμησης και χειραφέτησης. Όχι φυσικά εκτός της Ατλαντικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ), αλλά ως διακριτή και υπολογίσιμη συνιστώσα της. Αυτή είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση αποτροπής μελλοντικών υπερατλαντικών προσβλητικών συμπεριφορών. Μπορεί να μη μας αρέσει. Δεν στερούνται όμως δικαιολογητικής βάσης…
Η Ελλάδα, παρόλο που λίγο διαφέρει από άλλες συνοριακές χώρες της ΕΕ, ουδέποτε προσεκλήθη, παρά μόνον στη δεύτερη συνάντηση με στόχο να κατευναστεί η δυσαρέσκεια των αποκλεισθέντων. Ασφαλώς, ευθύνες και μάλιστα πολλές, υπάρχουν και στην Αθήνα.
Η εικόνα που εκπέμπει η «πολιτική» που ασκείται, δεν δείχνει μια χώρα που παίρνει στα σοβαρά τα προβλήματα ασφαλείας της. Η δε στάση της Ελλάδας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, προσφέρει δικαιολογητική βάση στη θεώρησή της από τους Ευρωπαίους εταίρους ως «ειδική περίσταση». Δεν συμπεριφέρεται ως συνοριακή χώρα της ΕΕ, έχοντας πέσει θύμα ιδεοληψιών περί «πολιτισμένης» συμπεριφοράς στις διεθνείς σχέσεις.
Εάν όμως επίκεινται αποφάσεις που αφορούν στις αμυντικές δαπάνες, από την -έστω τεχνητή- δημιουργία δημοσιονομικού χώρου για την υλοποίηση εξοπλιστικών προγραμμάτων μέχρι την κοινή ανάληψη χρέους για τον ίδιο σκοπό, η ευκαιρία όμως που παρουσιάζεται είναι μοναδική. Τόσο για να κλείσουν μεγάλες «τρύπες» στην ευρωπαϊκή άμυνα, όσο και για να ανακυκλωθούν τα χρήματα που θα επενδυθούν εντός του ευρωπαϊκού οικονομικού χώρου.
Ελληνική μοναδική «χερσαία» ευκαιρία
Προκαλώντας ανάπτυξη, γίνεται απόσβεση μέρους της επένδυσης. Ασφαλώς, οι ισχυρές χώρες στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας θα επωφεληθούν τα μέγιστα. Η Ελλάδα όμως εξακολουθεί να έχει μια μοναδική ευκαιρία. Η υλοποίηση εξοπλιστικών προγραμμάτων που είναι αδύνατη στο πλαίσιο των τρεχόντων οικονομικών δυνατοτήτων του κρατικού προϋπολογισμού, μπορεί να οδηγήσει σε αμοιβαία επωφελείς συμφωνίες. Ο δε τομέας που προσφέρεται για ένα συνεκτικό και ολιστικό ελληνικό σχέδιο είναι αυτός της χερσαίας ισχύος…
Παραβιάζει ανοιχτές θύρες ο ισχυρισμός ότι ο Ελληνικός Στρατός είναι ο μεγάλος «ριγμένος» στην υλοποίηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Όλοι το γνωρίζουν, αλλά και όλοι το κατανοούν, αφού το αεροναυτικό πεδίο θα είναι το πιο καθοριστικό στην αποτροπή ή στην αντιμετώπιση των εξ Ανατολών προκλήσεων ασφαλείας. Δεν διασφαλίζει τη χώρα όμως, εάν αυτό το επίπεδο αλληλεπίδρασης με τον αντίπαλο παραβιαστεί…
Εάν φυσικά η νέα έκδοση της «σημειακής κρίσης» των αρχών της δεκαετίας του 2010, ως στρατηγική σύλληψη αποδειχθεί ανθεκτική στη συνάντηση με την πραγματικότητα. Διότι σε διαφορετική περίπτωση θα αποδειχθεί ότι η ποσοτικά και ποιοτικά αναγκαιούσα χερσαία ισχύς δεν μπορεί να δημιουργηθεί εκ του μηδενός ούτε φυσικά να υποκατασταθεί από συντεχνιακές φαραωνικές οργανωτικές δομές (Διοίκηση Ειδικού Πολέμου [ΔΕΠ] του ΓΕΕΘΑ), που στην πιο καλόπιστη περίπτωση, η άγνοια και αφέλεια της παρούσας κυβέρνησης, αποδέχθηκε τη δημιουργία της. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάθε μέρα που περνά η εξ αντικειμένου παραμέληση της χερσαίας ισχύος δεν κάνει την κατάσταση χειρότερη και το αμυντικό πρόβλημα οξύτερο.
Κολοσσοί της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας έχουν εμπλοκή σε ζητήματα κομβικά για το μέλλον του Ελληνικού Στρατού. Το αρματικό δυναμικό έχει ανάγκη από συμφωνίες «Εν Συνεχεία Υποστήριξης» (Ε-Σ-Υ/FOS: Follow on Support) έως προγράμματα αναβάθμισης. Παράλληλα, η ανάγκη για την απόκτηση σύγχρονων Τεθωρακισμένων Οχημάτων Μάχης (ΤΟΜΑ) και ενδεχομένως κάποιες εργασίες στοιχειώδους διατήρησης της επιχειρησιακής χρησιμότητας των M113 που όμως πέραν ενός ρόλου «ταξί του πεδίου της μάχης» δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τα ΤΟΜΑ, είναι επίσης πιεστική.
Η λίστα έχει και συνέχεια…
Το ίδιο ισχύει για την ανανέωση του στόλου των οχημάτων γενικής χρήσης και τακτικών μεταφορών, την αντικατάσταση και ομογενοποίηση στο ίδιο διαμέτρημα του φορητού οπλισμού, τις τακτικές επικοινωνίες, την αναβάθμιση του συμβατικού Πυροβολικού Μάχης, την προμήθεια πυρομαχικών για το σύνολο των κύριων οπλικών συστημάτων του Ελληνικού Στρατού, τα υλικά στρατοπεδείας (εφόσον υλοποιηθεί το πρόσφατα εξαγγελθέν πρόγραμμα του “Σύγχρονου Μαχητή”), τα μέσα επιτήρησης, εντοπισμού και κατάδειξης στόχων, τα συστήματα διοίκησης και ελέγχου επιπέδου ταξιαρχίας και άνω, τα μέσα και τον εξοπλισμό εκπαίδευσης. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος απόρροια της εγκατάλειψης επί περίπου 20ετία!
Σε αυτό το πλαίσιο, απαιτείται υψηλής τεχνοκρατικής επάρκειας προεργασία, με προαπαιτούμενο, επιτέλους, τη συμπερίληψη της εγχώριας βιομηχανικής βάσης, με σκοπό τη μεγαλύτερη δυνατή ανακύκλωση των επενδύσεων στην ελληνική οικονομία. Πέραν της συνεργασίας με τους ευρωπαϊκούς κολοσσούς σε οποιοδήποτε πρόγραμμα εκσυγχρονισμού μέσων του Στρατού Ξηράς, επιβάλλεται και η συμπερίληψή τους σε συμφωνίες που θα αφορούν την υποστήριξη του υλικού.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι κουραστικό να επαναλαμβάνεται το ότι η παρουσία ελληνικών εταιριών διασφαλίζει χρόνους άμεσης απόκρισης σε αιτήματα των Επιτελείων για τη διατήρηση της επιχειρησιακής ετοιμότητας των μέσων και την υποστήριξη τους κατά τις επιχειρήσεις. Και αυτό αφορά όλους τους τομείς. Από τον χερσαίο στον ναυτικό και τον αεροπορικό…
Στην Ελλάδα όμως το πρόβλημα αφορά ακόμα και όσα αλλού θεωρούνται ως θεμελιώδη, ενδεικτικό μιας ευρύτερης παθογένειας την οποία είτε δεν έχουν κατορθώσει να αντιμετωπίσουν οι εκάστοτε αρμόδιοι, είτε έχουν τους δικούς τους λόγους να μην το επιθυμούν.
Το τελικό όμως ζητούμενο είναι εάν θα υπάρξει κινητοποίηση ή για μια ακόμη φορά το ενδιαφέρον θα εξαντληθεί στην αξιοποίηση της ευκαιρίας για την «τακτοποίηση» εσωτερικών λογαριασμών και την με ιδιοτελή κριτήρια εξυπηρέτηση συμφερόντων άλλων από το ένα και μοναδικό: Την αλλαγή του τοπίου στην ελληνική άμυνα…
https://www.defence-point.gr/