Η υποχώρηση αυτή σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για τον Starmerισμό, αφήνοντας το πεδίο ανοιχτό σε φορολογική αφαίμαξη, ανεξέλεγκτη μετανάστευση και μια οικονομική στρατηγική που τιμωρεί τους παραγωγικούς πολίτες.
Η Βρετανία δαπανά όλο και περισσότερα σε επιδόματα, ενώ το εργατικό δυναμικό μειώνεται.
Ένας στους δέκα ενήλικες λαμβάνει πλέον επίδομα ασθένειας ή αναπηρίας.
Οι περικοπές που προτάθηκαν δεν θα περιόριζαν καν το συνολικό κόστος, αλλά το πολιτικό σύστημα φαίνεται να μην μπορεί να αντέξει ούτε αυτές.
Η αγορά απειλείται με κρίση εμπιστοσύνης, τύπου Truss, ενώ οι Εργατικοί απογυμνώνονται από κάθε έννοια «σκληρών αποφάσεων».
Το ηθικό δίλημμα είναι ξεκάθαρο: μια χώρα που ανταμείβει τους «λήπτες» και τιμωρεί τους «δημιουργούς», καταρρίπτοντας τον σεβασμό στην εργασία και στηριζόμενη σε έναν στρατό ανενεργών που αναγορεύονται σε «ευάλωτους».
Η πολιτική δειλία του Starmer ανοίγει το δρόμο για οικονομικό λαϊκισμό: φόρους πλούτου, επιδρομές σε συντάξεις, και νέο κύμα ταξικής πολιτικής.
Την ίδια ώρα, η κοινή γνώμη μεταστρέφεται εναντίον του ανεξέλεγκτου κράτους πρόνοιας, αναφέρει η Telegraph.
Η σκληρή Telegraph
Η αποτυχία να ειπωθούν αλήθειες για τη μαζική κατάχρηση επιδομάτων και να γίνει διάκριση ανάμεσα στους πραγματικά ευάλωτους και στη χρόνια παρασιτική κουλτούρα, απειλεί να διαλύσει την εμπιστοσύνη στο ίδιο το πολιτικό σύστημα, αναφέρει η Telegraph.
Η κυβέρνηση Starmer δείχνει πλέον αδύναμη να κυβερνήσει, ανίκανη να πει την αλήθεια και πρόθυμη να παραδοθεί στο χάος με αντάλλαγμα λίγο πολιτικό χρόνο ακόμη.
Είναι μάλιστα ξεκάθαρο ότι ο Keir Starmer προχωρά σε σημαντικές υποχωρήσεις προς τους μαχητικούς βουλευτές του προκειμένου να σώσει την πολιτική του καριέρα.
Μια σειρά από συμβιβασμούς έχουν αποδυναμώσει δραστικά το νομοσχέδιο-ορόσημο του για την κοινωνική πρόνοια.
Και αυτό δεν αποτελεί μόνο προσωπική ήττα.
Ο Starmerισμός, η τελευταία γραμμή άμυνας απέναντι στην άκρα Αριστερά και τους μοχλούς εξουσίας, βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης.
Η Rachel Reeves και οι συνεργάτες της στο Υπουργείο Οικονομικών θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η Βρετανία δεν έχει άλλη επιλογή από το να συνεχίσει τη μαζική μετανάστευση και την αύξηση της φορολογίας.
Οι δαπάνες για την άμυνα στο 5% του ΑΕΠ θα γίνουν απελπιστικά μη ρεαλιστικές· ακόμη και το 3% θα είναι εκτός εμβέλειας.
Και όλα αυτά πέρα από τη ηθική βαρύτητα της αποτυχίας να σπάσει ο κύκλος εξάρτησης από τα επιδόματα, ή τον αντίκτυπο σε όσους σπουδάζουν, πασχίζουν και εργάζονται σκληρά για να προσφέρουν καλύτερη ζωή στις οικογένειές τους.
Αύξηση των δαπανών πρόνοιας
Οι δαπάνες για την πρόνοια έχουν εκτιναχθεί τα τελευταία χρόνια. Ένας στους δέκα εργαζόμενους ηλικίας αιτείται σήμερα επίδομα ασθένειας ή αναπηρίας.
Μέχρι το τέλος της δεκαετίας, η χώρα ενδέχεται να δαπανά για τα επιδόματα αναπηρίας όσο δαπανά σήμερα συνολικά για μεταφορές, αστυνόμευση και κοινωνική φροντίδα μαζί.
Το εργατικό δυναμικό μειώνεται, ενώ οι δαπάνες αυξάνονται ακατάπαυστα. Στο τέλος, η χώρα θα οδηγηθεί στην καταστροφή.
Οι μεταρρυθμίσεις του Starmer δεν πήγαν αρκετά μακριά· το IFS (Institute for Fiscal Studies) εκτιμά ότι το κόστος των επιδομάτων θα συνεχίσει να αυξάνεται κατά 8 δισ. λίρες μέχρι το 2030.
Ναι, η διαμάχη αυτή – που μπορεί να εκτροχιάσει την πρωθυπουργία του Starmer – δεν θα μείωνε καν το συνολικό κόστος.
Η υποχώρηση στο ζήτημα των επιδομάτων κινδυνεύει να καταστρέψει την εμπιστοσύνη των αγορών, προκαλώντας κατάρρευση τύπου Truss – όχι αμέσως, αλλά αναπόφευκτα.
Ποια αλλαγή;
Οι Εργατικοί ήρθαν στην εξουσία με την υπόσχεση για «αλλαγή».
Όταν η Reeves αύξησε τη φορολογία κατά 40 δισ. λίρες σε μία μόνο δημοσιονομική παρέμβαση, επέμενε ότι «επισκευάζει τα θεμέλια».
Η κυβέρνηση προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί από τα «φανταστικά» οικονομικά που προωθεί πλέον το Reform UK.
Πώς όμως μπορεί να συμβιβάσει αυτή τη στάση με την υποχώρηση στο θέμα των επιδομάτων, μετά από τόσες ανατροπές άλλων μέτρων λιτότητας;
Πώς μπορεί να ισχυρίζεται ότι παίρνει «δύσκολες αποφάσεις για το συλλογικό καλό»;
Η ριζοσπαστική Αριστερά των Εργατικών, μετά την αποδόμηση των μεταρρυθμίσεων του Starmer, αναμένεται να ενισχύσει τη θέση της υπέρ ενός σοσιαλιστικού λαϊκισμού.
Αν οι Εργατικοί δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον Nigel Farage μέσα από επιτυχημένες βαθιές μεταρρυθμίσεις, τότε – σύμφωνα με ορισμένους βουλευτές του – η εναλλακτική είναι να αντιγράψει τον μεταναστευτικό λαϊκισμό του Farage με οικονομικό λαϊκισμό: φόρους πλούτου, επιδρομές στις συντάξεις, εισφορές για δεύτερες κατοικίες – όλα είναι στο τραπέζι.
Η αποτυχία προώθησης περικοπών στα επιδόματα συνιστά πάνω απ’ όλα ηθική καταστροφή.
Η Βρετανία γίνεται μια χώρα που κανακεύει τους «λήπτες» ενώ χτυπά τους «δημιουργούς».
Οι πολίτες που προσπαθούν να βελτιώσουν τη ζωή τους παρασύρονται προς τα κάτω, μέσω υπερφορολόγησης, ουδετεροποίησης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ή διάλυσης του συστήματος ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Μάθαμε αυτή την εβδομάδα ότι πάνω από επτά εκατομμύρια άνθρωποι θεωρούνται πλέον υψηλόμισθοι φορολογούμενοι – αύξηση άνω του 40% από το 2022-23, αναφέρει η Telegraph.
Οι μόνιμα ανενεργοί εξυψώνονται ως «ευάλωτοι» και «άξιοι», ένα καθεστώς που τους καθιστά ανέγγιχτους.
Οι μόνιμοι αποδέκτες επιδομάτων επωφελούνται συνεχώς από την αμφιβολία, ενώ οι αυτοαπασχολούμενοι και όσοι έχουν περιουσιακά στοιχεία αντιμετωπίζονται από το σύστημα ως ύποπτοι φοροδιαφυγής.
Φυσικά και πρέπει να στηρίζουμε τους πλέον ευάλωτους της κοινωνίας μας.
Πρέπει όμως επίσης να διακρίνουμε ανάμεσα στην αξιοπρεπή εργατική τάξη και την δυσλειτουργική υποτάξη, αναφέρει η Telegraph.
Ποιες μεταρρυθμίσεις;
Η αποτυχία του Starmer δεν ήταν αναπόφευκτη. Οι Εργατικοί θα μπορούσαν να προωθήσουν ένα ισχυρό, μετριοπαθές αφήγημα υπέρ των μεταρρυθμίσεων.
Είναι απολύτως δυνατό να περικόψεις επιδόματα και ταυτόχρονα να μεταχειρίζεσαι τους πραγματικά ανάπηρους ανθρώπους με μεγαλύτερη ανθρωπιά – για παράδειγμα, με την επαναφορά αυστηρών δια ζώσης αξιολογήσεων.
Θα μπορούσε να λάβει υπόψη του την τελευταία έρευνα British Social Attitudes, η οποία δείχνει ότι μόλις το 45% των πολιτών στηρίζει την αύξηση δαπανών για ανήμπορους εργαζόμενους λόγω αναπηρίας.
Σχεδόν το 1/3 πιστεύει πλέον ότι είναι πολύ εύκολο να διεκδικήσει κανείς επιδόματα αναπηρίας.
Και υπάρχουν αυξανόμενα στοιχεία ότι οι περικοπές στα επιδόματα κερδίζουν ψήφους.
Μετά από μια προσωρινή στροφή της κοινής γνώμης στη διάρκεια της καραντίνας λόγω Covid, ο αναλυτής δημοσκοπήσεων James Frayne διαπιστώνει ότι οι στάσεις γίνονται και πάλι πιο σκληρές απέναντι στην πρόνοια και ότι επικρατεί η αντίληψη ότι τα επιδόματα δεν φτάνουν τελικά στους εργαζόμενους.
Αντί να κρύβεται πίσω από φθαρμένα κλισέ της Παλιάς Αριστεράς περί «αξιοπρέπειας της εργασίας», ο Starmer θα μπορούσε να μιλήσει ανοιχτά για το φαινόμενο ανθρώπων που ζητούν επιδόματα στη βάση ψευδών πεποιθήσεων ή δηλώσεων σχετικά με την ψυχική τους υγεία.
Η αποτυχία του Πρωθυπουργού να εκφράσει αυτές τις αλήθειες απλώς ενισχύει τους αντιπάλους του.
Οι υποχωρήσεις του Starmer ίσως του εξασφαλίσουν λίγο χρόνο ακόμη – αλλά οι μέρες του ως πρωθυπουργός αρχίζουν να μοιάζουν μετρημένες, καταλήγει η Telegraph.
www.bankingnews.gr