Οι ρυθμίσεις αυτές κατά βάση διευκολύνουν την αδειοδότησή τους. Για παράδειγμα το Πιστοποιητικό Ενεργητικής Πυροπροστασίας δεν θα χρειάζεται να το έχουν τη στιγμή που εκδίδεται η άδεια να λειτουργήσουν αλλά μέσα σε τρεις μήνες. Αρκεί να έχουν καταθέσει μελέτη ενεργητικής και παθητικής πυροπροστασίας. Αντίστοιχα, διευκολύνονται σε διάφορα άλλα δικαιολογητικά.
Πράγμα ίσως λογικό εάν σκεφτούμε ότι έχει ανακοινωθεί ότι λειτουργούν από τον Σεπτέμβρη και θα υποδεχτούν φοιτήτριες και φοιτητές και άρα η διαδικασία αδειοδότησης θα γίνει κάπου τώρα, οπότε κάπως έπρεπε να διευκολυνθεί η όλη διαδικασία.
Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την αδειοδότηση… καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος. Δηλαδή, δεν έχουμε να κάνουμε με… καφέ-μπαρ που το αφήνουμε να λειτουργήσει προσωρινά μέχρις ότου συγκεντρώσει ο ιδιοκτήτης όλα τα δικαιολογητικά.
Εδώ πρόκειται για την ίδρυση Πανεπιστημίων, δηλαδή ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, χώρων αριστείας, χώρων παραγωγής επιστήμης και έρευνας.
Όμως, φαίνεται ότι για την κυβέρνηση κατά βάση αδειοδοτούνται «μαγαζιά», εξ ου και η προσπάθεια διευκόλυνσης.
Μάλιστα, είναι ακριβώς η επίγνωση ότι η όλη διαδικασία γίνεται με έναν προβληματικό τρόπο ο λόγος που η κυβέρνηση σπεύδει, με το ίδιο νομοσχέδιο να προσφέρει ασυλία στα μέλη των φορέων που εμπλέκονται στην όλη διαδικασία αδειοδότησης.
Δηλαδή τα μέλη του Ανώτατου Συμβουλίου και του Συμβουλίου Αξιολόγησης και Πιστοποίησης της Εθνικής Αρχής Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΘΑΑΕ) και του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Οργανισμού Πιστοποίησης Προσόντων και Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΕΟΠΠΕΠ) απαλλάσσονται από την προσωπική αστική ευθύνη για πράξεις ή παραλείψεις (πλην της ευθύνης έναντι του Ελληνικού Δημοσίου για πράξεις ή παραλείψεις από δόλο ή βαριά αμέλεια), ενώ η δικαστική υπεράσπισή τους έναντι οποιουδήποτε (πέραν του Δημοσίου) θα γίνει από δικηγόρο που ορίζεται από τους αντίστοιχους οργανισμούς. Μόνο που μια τέτοια ρύθμιση είναι ως να προεξοφλεί η ίδια η κυβέρνηση ότι θα υπάρξουν προβλήματα, προσφυγές κ.λπ.
Το γεγονός ότι στο ίδιο νομοσχέδιο το υπουργείο Παιδείας πρωτίστως ασχολείται με το ζήτημα της ασφάλειας των πανεπιστημίων, δηλαδή τη διαμόρφωση ενός ασφυκτικού πειθαρχικού πλαισίου για φοιτητές αλλά και πανεπιστημιακούς, με τους τελευταίους να αντιμετωπίζουν σοβαρές κυρώσεις εάν δεν σπεύσουν να υλοποιήσουν πειθαρχικές διαδικασίες, είναι ενδεικτικό των προτεραιοτήτων της κυβέρνησης.
Ουσιαστικά, η κυβέρνηση την ώρα που τα δημόσια πανεπιστήμια ανεβαίνουν στις διεθνείς κατατάξεις και αυξάνουν το ερευνητικό τους έργο, κυρίως ασχολείται με το να διευκολύνει τα ιδιωτικά σουπερμάρκετ πτυχίων.
Και αντίστοιχα, αντί να προσπαθεί να λύσει προβλήματα για τα δημόσια πανεπιστήμια, πρωτίστως τους προσθέτει προβλήματα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και η διορθωτική ρύθμιση για τους «αιώνιους φοιτητές» και τη διαγραφή τους – ένα ζήτημα που δεν το προέκριναν τα πανεπιστήμια, αλλά η κυβέρνηση για τους δικούς τους της πρωτίστως ιδεολογικούς λόγους – ήρθε αφού τα πανεπιστήμια κατ’ επανάληψη ζήτησαν να μην αδικηθούν φοιτητές που όντως παλεύουν να πάρουν πτυχίο, κάτι για το οποίο αδιαφορούσε η αρχική κυβερνητική ρύθμιση.
Όμως, όλα αυτά απέχουν πολύ από την επένδυση στη γνώση και την αριστεία που υποσχέθηκε η κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο παραπέμπουν σε περιφρόνηση για τους χώρους όπου πραγματικά παράγεται γνώση και έρευνα, και ενδιαφέρον για την εξυπηρέτηση κάθε λογής συμφερόντων που βλέπουν την εκπαίδευση ως πεδίο κερδοσκοπίας και μόνο.