Παλαιότερα, τα social media είχαν μια αθωότητα. Μπαίναμε για να βρούμε τους παλιούς μας συμμαθητές, να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους, να στείλουμε μήνυμα και ίσως να βρεθούμε από κοντά. Ήταν εργαλείο για επαφή. Σήμερα, είναι αλυσίδα. Ζούμε σε μια εποχή που το σχέδιο των εταιρειών έχει ολοκληρωθεί: εμείς είμαστε τα θύματα, κι εκείνοι οι εργοδότες.
Κοιτάμε ανέκφραστοι τις οθόνες, σε δύο και τρεις πλατφόρμες ταυτόχρονα. Πατάμε μηχανικά εικονίδια χαράς, λύπης, οργής, κοινοποιούμε ειδήσεις καλές και κακές, όλα με την ίδια παγωμένη έκφραση. Δεν νιώθουμε… εκτελούμε.
Η αυθεντικότητα χάθηκε μέσα σε αλγορίθμους που αποφασίζουν τι θα δούμε, πότε θα γελάσουμε, πότε θα θυμώσουμε.
Και το πιο τραγικό; Η στιγμή του story. Έχεις δει ποτέ ανθρώπους σε ένα τραπέζι; Σιωπηλοί, ανέκφραστοι, κολλημένοι στα κινητά τους. Και ξαφνικά, όταν ανάψει η κάμερα, όλοι χαμογελούν, όλοι «περνούν τέλεια». Μια σκηνοθετημένη χαρά, μια φτηνή παράσταση για τους followers. Όχι για εμάς, για τους άλλους. Για την κατανάλωση.
Η αλήθεια είναι πικρή, δεν το κάνουμε για εμάς. Το κάνουμε για τις εταιρείες. Αυτές είναι που κερδίζουν. Εμείς προσφέρουμε δωρεάν εργασία, ασταμάτητη παραγωγή περιεχομένου, άφθονα προσωπικά δεδομένα. Εκείνες πουλάνε την προσοχή μας στους διαφημιστές και χτίζουν αυτοκρατορίες.
Χάσαμε την αυθεντικότητα, πουλήσαμε τον χρόνο μας και δεχθήκαμε πρόθυμα να γίνουμε αναλώσιμοι υπάλληλοι χωρίς μισθό. Όσο εμείς παλεύουμε για ένα like, αυτοί μετρούν δισεκατομμύρια.