«Δεν κατάφερα να κλείσω μάτι». Αυτήν τη φράση λέμε πια για καλημέρα. Και είμαστε ακόμα στην αρχή. Μιλάμε με...
αριθμούς και εξισώσεις. Και όσο τα νούμερα μεγαλώνουν, τόσο μικραίνουν οι πολιτικοί. Δεν πιστεύει πια κανένας σε κανέναν τους.
Πιστεύουμε μόνο ο ένας στον άλλο. «Θα τα καταφέρουμε» λέμε μεταξύ μας, αλλά ο φόβος, ο θυμός και η ανασφάλεια δύσκολα κρύβονται. Κοιτάμε τις φωτογραφίες από τη μεγάλη συναυλία «Cyprus Aid», «συγκλονιστική απόδειξη ανθρωπιάς» γράφουνε οι λεζάντες, «δεν αντέχεται τόση αγάπη» η συγκινητικήατάκα της Λίνας (Νικολακοπούλου)… Βουνό τα κασόνια με τα τρόφιμα. Για μέρες οι εθελοντές ξεχώριζαν τα μακαρόνια από τις παιδικές πάνες, χωρίς ακόμα να έχει διαφανεί ποιοι και πόσοι (κυρίως πόσοι) θα ’ναι οι παραλήπτες τους. Προηγήθηκε η συνειδητοποίηση της ανθρωπιάς από τη συνειδητοποίηση της χρεοκοπίας. Αυτό έχει συμβεί. «Δεν έχουμε καταλάβει τι μας περιμένει» η ατάκα στις παρέες που γεμίζουν τις καφετέριες. Μόνο οι καφετέριες γεμίζουν, αυτές και τα σούπερ μάρκετ, τα υπόλοιπα μαγαζιά νεκρά. «Δύο βδομάδες τώρα μόνο ένας άνθρωπος μπήκε στο μαγαζί μου» λέει ένας γνωστός. Στο Διαδίκτυο δημιουργείται η πρώτη ιστοσελίδα που προμοτάρει τα φτηνά, ανταλλάσσουμε πληροφορίες, ποιος έριξε τις τιμές του, 6 ευρώ το κοτόπουλο στην τάδε ψησταριά… Ιατρικές μονάδες προσφέρουνε δωρεάν περίθαλψη, διαδώστε το κι αυτό, και τόσα άλλα που μέχρι χθες ούτε ξυστά δεν περνούσαν από την καθημερινότητά μας. Η διαδρομή έχει αλλάξει, από τη Λαϊκή Τράπεζα στη Λαϊκή Αγορά, από τις αυτόματες μηχανές, δηλαδή, στα αληθινά πρόσωπα. «Πάρε, κοπέλα μου, ντομάτες να ’χεις» μου λέει μια γιαγιά. «Είχαμε καρκίνο και μας δίνανε παυσίπονα» λέει μετά. Και είμαστε ακόμα στην αρχή. Έπεται το ξέσπασμα της οργής, ο θυμός σιγοβράζει, ζητά τιμωρία ενόχων. Μόνο που ο εχθρός δεν είναι ξεκάθαρος. Στην αρχή ήταν η Τρόικα, ο Σόιμπλε, η Μέρκελ, το ΔΝΤ, το ΕΛΑ…
Και ύστερα έγινε το Έλα να δεις, τα εκατομμύρια του γαμπρού, ο κρυμμένος πρώην Πρόεδρος, τα κρυμμένα πρακτικά, οι eurogroupies διοικητές, το φυσικό αέριο.Τα βράδια ελάχιστοι βγαίνουν, μόνο Σάββατα ή Παρασκευές γεμίζουνε φτηνά μπαράκια και μερικές ταβέρνες. Για μέρες τώρα μαζευόμασταν σε σπίτια, «κάποτε μαζευόμασταν για τη Γιουροβίζιον, τώρα για το Eurogroup». Τα γκρουπ πληθαίνουν στο Διαδίκτυο («Cheaper Cyprus», «Wake up Cyprus») και το facebook γίνεται η πιο δυναμική πλατφόρμα δράσης και αντίδρασης.
Και ύστερα τα κάτω. Οι πρώτες καταθλίψεις, το γαμώτο της αδικίας, οι γελοίες διαβεβαιώσεις στα δελτία των 8:30 που συνηγορούν στο «δεν έχουμε καμία σωτηρία, κουμπάρε μου». Το σλόγκαν «Σκέψου το. Γίνεται» που χρόνια συνόδευε τις διαφημίσεις της Τράπεζας Κύπρου ερμηνεύεται πια ως τραγική ειρωνεία. Όλα ερμηνεύονται αλλιώς. Και μέσα στις ερμηνείες προκύπτουν και οι παραδοχές, πως «ναι, κάπου χάθηκε το μέτρο».
Να ξεκαθαρίσουν, θέλει ο κόσμος, οι καλοί από τους κακούς, αλλά το μόνο ξεκαθάρισμα προς το παρόν είναι οι καλές από τις κακές τράπεζες. Και οι μόνες σίγουρες καταθέσεις τα δείγματα αλληλεγγύης. «Είμαστε όλοι υποψήφιοι άνεργοι» μου λέει ο Κ., ιδιωτικός υπάλληλος, και ακόμα δεν έχει πέσει ο πρώτος κύβος του ντόμινο. Περνώ από το καφενείο του Σ. «Βάλε μια ζιβανία» του λέω. Καταφθάνει σε λίγο και η Ρούλα που δουλεύει στο διπλανό πορνείο. «Τι γίνεται, Ρούλα;» τη ρωτώ. «Άσε» απαντά. «Δεν γαμάει κανείς. Μας έχουνε γαμήσει όλους». Κατεβάζουμε τη ζιβανία μονορούφι. Ευτυχώς, μπήκε η άνοιξη, λέει ο Σ. Και έχουμε τον ήλιο. Τον μόνο σύμμαχο που μας έχει απομείνει. Πηγή: www.lifo.gr