Όταν το 2008 η κυβέρνηση Μπους στις ΗΠΑ, μερικές μόλις
εβδομάδες πριν εγκαταλείψει την εξουσία, και με δεδομένες τις
δημοσκοπήσεις που εμφάνιζαν τον Λευκό Οίκο να περνάει και πάλι στα χέρια
των Δημοκρατικών, μετά από 8 χρόνια, άφησε τη Lehman Brothers να
καταρρεύσει, προκαλώντας…ημι-πιστωτικό γεγονός ακόμη και στην “αλεξίσφαιρη” αμερικανική οικονομία, τα σενάρια συνωμοσίας άρχισαν να χορεύουν.
Οι περισσότεροι πίστεψαν ότι οι Ρεπουμπλικανοί θέλησαν να ναρκοθετήσουν εκ των προτέρων την εποχή Ομπάμα, κληρονομώντας του μια κρίση που θα ήταν δύσκολο να διαχειριστεί το άπειρο επιτελείο του μετέπειτα Προέδρου.
Άλλοι, βλέποντας την αστραπιαία διάχυση της κρίσης μέχρι… την Ιρλανδία, δηλαδή στο σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας, θεώρησαν ότι η αμερικανική γραφειοκρατία, αυτή που κρατάει το σύστημα ενωμένο και σταθερό, όπως συνέβη και με τις “περίεργες” εκλογές του 2000, επέφερε ένα “έξυπνο χτύπημα” στην Ευρώπη, τη Ρωσία, την Κίνα, την Ιαπωνία, την Ινδία, τη Βραζιλία, δηλαδή σε κάθε οικονομία που απειλούσε την απόλυτη μονοκρατορία της.
Η τρίτη παράμετρος είχε να κάνει με τη θυσία για το… ευρύτερο καλό. Δηλαδή, τον “σφαγιασμό” της Lehman Brothers, ώστε να θωρακιστούν ακόμη περισσότερο οι τράπεζες που… κάνουν κουμάντο στον πλανήτη, όπως πιστεύουν όσοι θεωρούν ότι οι πολιτικές ηγεσίες άγονται και φέρονται από τους χορηγούς τους.
Πιθανόν κανένα από τα παραπάνω σενάρια να μην είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα από τα… υπόλοιπα. Τον μοιραίο εκείνο Σεπτέμβριο του 2008 δηλαδή, να ζήσαμε ένα μωσαϊκό “συνωμοσίας”, που περιελάμβανε και τα τρία προαναφερθέντα σενάρια, ως συνδυαστικές παραμέτρους.
Πέντε χρόνια μετά, οι μεγάλες τράπεζες των ΗΠΑ είναι ανθηρές και ισχυρές, οι οικονομίες της ευρωζώνης και των άλλων σημαντικών χωρών υποφέρουν από διαδοχικά κρυοπαγήματα, η δε πρώτη θητεία του Μπαράκ Ομπάμα υπονομεύτηκε μέχρι τον βαθμό που το επέτρεψε ο πρόεδρος της Fed Μπεν Μπερνάνκι, ίσως ο σημαντικότερος παράγοντας της εποχής μας, σε σχέση με την κρίση και τη διαχείριση των διαβρωτικών συνεπειών της.
Πέντε χρόνια μετά, και έπειτα από μια δύσκολη επανεκλογή απέναντι σε έναν μάλλον εύκολο αντίπαλο, όπως ήταν ο Μιτ Ρόμνεϊ, ο Μπαράκ Ομπάμα δίνει σήμερα μια… αδιανόητη πάσα στα σενάρια συνωμοσίας. Και υποδέχεται στον Λευκό Οίκο, με μια ανακοίνωση της τελευταίας στιγμής και με την αυτονόητη μυστικοπάθεια ως προς το περιεχόμενο της συνάντησης, τα μεγάλα αφεντικά των ισχυρότερων τραπεζών των ΗΠΑ. Επομ ένως, και του κόσμου ολόκληρου.
Στο Οβάλ Γραφείο λοιπόν, βρίσκονται καλεσμένοι του Αμερικανού Προέδρου ο Λόιντ Μπλάνκφεϊν της Goldman Sachs, ο Jamie Dimon της JP Morgan και αύριο… καλεσμένος θα είναι ο Μπράιαν Μογίνιχαν της Bank of America.
Ακόμη και τα πάντα καλά ενημερωμένα αμερικανικά ΜΜΕ αιφνιδιάστηκαν, όταν το πρακτορείο Bloomberg έκανε τη σχετική αποκάλυψη. Τι γυρεύει η… αλεπού στο παζάρι, αναρωτήθηκαν όλοι. Με “αλεπού” φυσικά ίσως την πιο “μυστηριώδη” προσωπικότητα του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος, τον Λόιντ Μπλάνκφεϊν της Goldman Sachs.
Τον άνθρωπο που με τις επενδυτικές κινήσεις του σε ολόκληρο τον κόσμο, επέτρεψε στον χρηματοπιστωτικό κολοσσό που εκπροσωπεί να “πατήσει πόδι” σχεδόν παντού. Από την Ινδία μέχρι την ευρωζώνη, την “ομηρία” της οποίας πιθανόν και να εξασφάλισε από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, με τα swap που δόθηκαν σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Όπως εκείνη του Κώστα Σημίτη, πριν η Ελλάδα ενταχθεί στην ΟΝΕ.
Αυτή θα είναι η τρίτη συνάντηση του Μπλάνκφεϊν με τον Ομπάμα στον Λευκό Οίκο, μετά την επανεκλογή του Αμερικανού Προέδρου στην αναμέτρηση της 6ης Νοεμβρίου. Όλοι γνωρίζουν, και ο ίδιος ο Ομπάμα μεταξύ τους, ότι η Wall Street και οι τράπεζες έδωσαν τα ρέστα τους για να χάσει, και να επικρατήσει ο Ρόμνεϊ. Και σχεδόν τα κατάφεραν.
Φυσικά, εκείνη η επιλογή δεν ήταν υψηλού, ούτε καν μετρίου ρίσκου. Ήταν win-win στρατηγική. Επειδή τα “αφεντικά” του τραπεζικού συστήματος έδειξαν στον Ομπάμα, τι θα μπορούσαν να κάνουν. Και το εξαργυρώνουν με τη σημερινή… αγαστή συνεργασία.
Οι πληροφορίες των αμερικανικών ΜΜΕ άλλωστε, υποστηρίζουν ότι ο Ομπάμα θα ζητήσει βοήθεια, για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας στην οικονομία των ΗΠΑ. Μέσω της επενδυτικής κινητικότητας των τραπεζών φυσικά. Και ο Λόιντ Μπλάνκφεϊν θα φορέσει το γνωστό όσο και… ανατριχιαστικό χαμόγελό του. Το χαμόγελο της επιβεβαίωσης.
http://ysterografa.gr