Επέμεινε ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν... υπόδειγμα διοργάνωσης, στο δόγμα του «φταίνε οι άλλοι» δηλαδή. Η οικονομική κρίση ήταν το αποτέλεσμα των μόνο κακών πολιτικών επιλογών σύμφωνα με την κα. Αγγελοπούλου και η πολυδάπανη «φιέστα» των αγώνων – η οποία περιελάμβανε και τα... αλησμόνητα πυροτεχνήματα στο σπίτι της, τα οποία στάθηκαν αιτία για την φωτιά στο άλσος της Φιλοθέης – δεν συνέβαλε στο παραμικρό για να επέλθει η καταστροφή.
Όπως ήταν φυσικό ρωτήθηκε και για το εάν το βιβλίο της είναι αφετηρία πολιτικών βλέψεων, απαντώντας με τη γνωστή... σεμνότητα που τη χαρακτηρίζει ότι «ήταν επιλογή της να μείνει στη σκιά των γεγονότων τόσα χρόνια», και προσπάθησε να κρύψει τις φιλοδοξίες της πίσω από μελοδραματικές φράσεις για το πόσο άδικο είναι που οι Έλληνες «από λάθη πολιτικών δεκαετιών να περνάνε αυτά που περνάνε, να χάνουν τα σπίτια τους, τους μισθούς τους, τις συντάξεις τους, τα αυτοκίνητά τους, να αλλάζουν τη ζωή των παιδιών τους».
Παράλληλα, προσπάθησε να πείσει ότι το επικοινωνιακό «πανηγύρι» που έστησε γύρω από το βιβλίο της γίνεται από καθαρό... «πατριωτισμό» και υπερτόνισε τις γνωριμίες που έχει με προσωπικότητες στις ΗΠΑ: «Εγώ ξέρω τον Έλληνα που μπορεί και θαυματουργεί και γι' αυτό είμαι υπερήφανη. Μιλώ για τη χώρα μας, για όλα τα καλά. Μιλώ στους ξένους και τους λέω βοηθήστε την Ελλάδα, επισκεφθείτε την Ελλάδα, μπορείτε να βοηθήσετε νέους στην Ελλάδα, όπως κάνω με τη χρηματοδότηση πρότζεκτ παιδιών, στέλνοντάς τα στην πρωτοβουλία του Μπιλ Κλίντον, ενώ υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι.
Τη χώρα μου την έχω υπηρετήσει και είμαι περήφανη. Ήθελα πάντα να βοηθώ τη χώρα μου και αυτό θα κάνω πάντα». Στην ερώτηση αν η «συνταγή» του 2004 μπορεί να χρησιμοποιηθεί σήμερα για να εξέλθει η Ελλάδα από την κρίση, για ακόμη μία φορά προσπάθησε να αποδείξει ότι κατέχει την «τέχνη» της διοίκησης, μίλησε για τα «επιτεύγματα» της όπως η ολοκλήρωση των έργων σε τέσσερα χρόνια αντί για επτά και όπως κάθε... επίδοξος ηγέτης παραμέρισε τον εαυτό της χάριν του συνόλου, δίχως ωστόσο να πείθει ιδιαίτερα: «Έτσι, αυτή η ομάδα, η Ελλάδα, με πειθαρχία, χωρίς να ζητά τίποτα έκανε το θαύμα.
Είχαμε μόνο 165 χιλιάδες εθελοντές και έμαθαν με ένα τρόπο να νικούν τη γραφειοκρατία, να ξεπερνάνε όλα τα προβλήματα. Και είμαστε η μόνη χώρα που κάναμε αγώνες σε τέσσερα χρόνια αντί για εφτά, χωρίς να έχουμε κανένα πρόβλημα. Αυτό τι σημαίνει; Τους αγώνες τους έκανε ο κόσμος, δεν τους έκανα εγώ μόνη μου, δεν τους έκανε μόνο η οργανωτική επιτροπή, δεν τους έκανε μόνο η κυβέρνηση. Τους έκανε ο κόσμος της Ελλάδας. Αυτό το θαύμα το έκαναν οι Έλληνες. Όσο για μένα δεν έχω ανάγκη τον τίτλο του πολιτικού για να κάνω πράγματα για τη χώρα μου».
Οι επίδοξοι σωτήρες πάντα περίσσευαν σε αυτόν τον τόπο, ειδικά σε άσχημες περιόδους...
ΠΑΝ.ΒΕΛ