«Προδότης» δεν είναι μόνον αυτός που φανερώνει τα μυστικά της
πατρίδος στους εχθρούς, είναι και εκείνος που ενώ κατέχει Δημόσιο Αξίωμα, εν
γνώσει του ή λόγω ανικανότητάς του, δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για
να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους
άρχει…».
Το ξέρουμε όλοι ότι η περίοδος από το 1974 μέχρι σήμερα, είναι η μεγαλύτερη περίοδος Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, βέβαια θα κυριολεκτούσαμε εάν λέγαμε μιας Κοινοβουλευτικής Κομματοκρατίας, την οποία έζησε η πατρίδα μας.
Όμως οι πολιτικοί Ηγέτες της Πατρίδος μας, συμπαρασύροντας και μεγάλη μερίδα Ελλήνων Πολιτών έφθασαν την χώρα σήμερα στο χείλος του Γκρεμού. Φταίει η Δημοκρατία; ασφαλώς όχι, φταίνε οπωσδήποτε οι κατά καιρούς ηγέτες αυτής, που εφάρμοσαν μια Κομματική Δημοκρατία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα που εξυπηρετούσαν τους ιδίους και τους διαφόρους συνδικαλιστικούς φορείς που τους υποστήριζαν.
Με αυτήν λοιπόν την γιαλαντζί Δημοκρατία, η Πατρίδα μας έζησε τις τελευταίες τρεις και πλέον δεκαετίες τέτοιους δραματικούς οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτισμικούς μετασχηματισμούς, που κατέλυσαν κυριολεκτικά ένα ολόκληρο σύστημα διακυβέρνησης, Ιεραρχίας και αξιών.
Ας δούμε λοιπόν τα τρία βασικά στοιχεία που πρέπει να συνθέτει μια ευνομούμενη Δημοκρατία. Αυτά είναι: ΗΓΕΣΙΑ, ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
- Το κυρίως προνόμιο του Ηγέτη είναι να ζωντανεύει ελπίδα στις ψυχές των ανθρώπων. Μόνο από εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του, ν’ ανθίζει χαμόγελο, να βουρκώνουν μάτια, να γεννιέται στην θέα του αυθόρμητα στο πλήθος γιορτή.
Εδώ όταν ομιλούμε για Ηγεσία εννοούμε όλο το Κοινοβούλιο, δηλ. όλους τους Βουλευτές, οι οποίοι θα πρέπει να αποτελούν το παράδειγμα χρηστής Διοίκησης, με υποχρεώσεις και δικαιώματα. Εάν παρακολουθήσουμε έργα και ημέρες, των τελευταίων δεκαετιών των πολιτικών μας (υπεξαιρέσεις, πλουτισμός, πληθώρα οφιτσίων, ασυλία κ.λπ.) θα δούμε ότι δεν έχουν καμία σχέση με την λειτουργία της Δημοκρατίας, γεννήτορες της οποίας είναι οι Αρχαίοι Έλληνες.
Στην γενέτειρα λοιπόν της Δημοκρατίας Κράτος-Πόλης Αθήνα, εάν κανείς ήθελε να γίνει Βουλευτής της Δημοκρατίας, μεταξύ πολλών ο Νόμος απαιτούσε:
- Να είναι Έλλην πολίτης και να κατέχει την Ελληνική θρησκεία και παιδεία.
- Να καταγραφεί όλη η οικογενειακή του περιουσία, μέχρι και τα σανδάλια που φοράει, κ.λπ.
- Αν ο κύριος αυτός πρότεινε και περνούσε νόμο ο οποίος αποδεικνυόταν οικονομικά ζημιογόνος για την Αθήνα, τότε έπρεπε να κατασχεθεί η περιουσία του, όλο το ποσόν κατά το οποίο ζημιώθηκε οικονομικά η Αθήνα.
- Τέλος, αν ο Νόμος που πρότεινε και πέρασε ζημίωνε ΗΘΙΚΑ την Αθήνα· Η ποινή ήταν: ΑΥΘΗΜΕΡΟΝ ΤΕΛΕΥΘΗΣΑΤΩ!!! (5ος π.Χ. ΧΡΥΣΟΥΣ ΑΙΩΝ του ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ).
Σήμερα, με αυτά που συμβαίνουν στην πολιτική κονίστρα άνετα, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον 21ο αιώνα, ως ο Απατηλός αιών της Δημοκρατίας.
Εις ότι αφορά την δικαιοσύνη και αυτή η τρικομματική Κυβέρνηση είναι σε λάθος δρόμο. Ο Ελληνικός λαός θα ήταν πιο καρτερικός, εάν οι ηγέτες του έδιδαν το παράδειγμα, σ’ ότι απαιτούσαν από αυτόν. Αλλά δυστυχώς ούτε άγγιξαν στην ουσία, τα οικονομικά προνόμια που εισπράττουν από τα δανεικά που παίρνουμε (μισθούς, συντάξεις, επιτροπές, δώρα, εισιτήρια κ.λπ. ουκ εστί τέλος), άρα δεν υπάρχει το Παράδειγμα. Και! αφ’ ετέρου δεν έχουν την δύναμη να τα πάρουν, από αυτούς που πολύ εύστοχα είπε ο κ. Πάγκαλος «μαζί τα φάγαμε», διότι απλά όπως φαίνεται, είναι και πολλοί πολιτικοί Άνδρες, πρώην και σημερινοί, οι οποίοι συμμετείχαν στο φαγοπότι του κ. Πάγκαλου.
Είχαμε, οι σκεπτόμενοι Έλληνες μια Ελπίδα στην τρικομματική Κυβέρνηση, ότι θα κατορθώσει να ξεπεράσει την κομματική λαθεμένη νοοτροπία και θα στηρίξει την Δημοκρατία μας στα τρία παραπάνω αναφερθέντα, βασικά βάθρα, αλλά δυστυχώς και πάλι διαψευσθήκαμε.
Εις ότι αφορά την Παιδεία των νέων μας την χρονική αυτή περίοδο των τριάντα τελευταίων ετών, αυτή απέτυχε από πάσης πλευράς. Λέει ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: «Αυτοί που μελέτησαν προσεκτικά τον τρόπο διακυβέρνησης των Ανθρώπων, πρέπει να έχουν πεισθεί πως η τύχη των Εθνών εξαρτάται από την εκπαίδευση των νέων». Ο Σκεπτόμενος Έλληνας για μια ακόμη φορά συνειδητοποίησε από τα πρόσφατα γεγονότα ότι, στους δρόμους δεν κατέβηκε το προλεταριάτο, αλλά μία θυσιασμένη γενιά, οι σημερινοί έφηβοι. Μια γενιά στην οποία η ελληνική κοινωνία προσέφερε μεν αφειδώς υλικά αγαθά, αλλά στέρησε και απαξίωσε στην θεωρία και στην πράξη τα στοιχειώδη ηθικά, πατριωτικά, πίστεως, διανοητικά και γενικά ηθικές αρχές και αξίες που συγκροτούν τον Άνθρωπο. Με αποτέλεσμα ο θυμός των νέων εκδηλώνεται με τυφλή καταστροφική μανία και όχι με πραγματικούς αγώνες, με το καλό παράδειγμα και με γόνιμες κριτικές για το καλύτερο.
Οι εικόνες που κάθε τόσο βλέπουμε στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας του αποπροσανατολισμού της νεολαίας και της έκτασης της σήψης της Ελληνικής Κοινωνίας.
Υπ’ όψιν ότι, κοινωνίες με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη την εθνική συνείδηση, δεν έχουν πεδίο Στρατηγικής λογικής και θέτουν αναμφίβολα σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη.
Εάν δεν εφαρμοσθούν οι Αρχές της Δημοκρατίας (άξιοι Ηγέτες, εφαρμογή των Νόμων προς πάσα κατεύθυνση και Δικαιοσύνη) και πρωτίστως δεν αναδιοργανωθεί το Κράτος σ’ όλους τους τομείς του (πολιτικοί με αρχές και αξίες, η Παιδεία, το Δημόσιο κ.λπ.), η χώρα δυστυχώς δεν θα μπορέσει να ορθοποδήσει και θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Είναι πλέον αδήριτη η ανάγκη της οργάνωσης, διότι χωρίς αυτήν ούτε η ανάπτυξη της χώρας, μπορεί να βοηθηθεί, αλλά ούτε και υποτυπώδης αξιολόγηση Δημοσίων Λειτουργών και δημοσίων υπαλλήλων μπορεί να γίνει.
Το ξέρουμε όλοι ότι η περίοδος από το 1974 μέχρι σήμερα, είναι η μεγαλύτερη περίοδος Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, βέβαια θα κυριολεκτούσαμε εάν λέγαμε μιας Κοινοβουλευτικής Κομματοκρατίας, την οποία έζησε η πατρίδα μας.
Όμως οι πολιτικοί Ηγέτες της Πατρίδος μας, συμπαρασύροντας και μεγάλη μερίδα Ελλήνων Πολιτών έφθασαν την χώρα σήμερα στο χείλος του Γκρεμού. Φταίει η Δημοκρατία; ασφαλώς όχι, φταίνε οπωσδήποτε οι κατά καιρούς ηγέτες αυτής, που εφάρμοσαν μια Κομματική Δημοκρατία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα που εξυπηρετούσαν τους ιδίους και τους διαφόρους συνδικαλιστικούς φορείς που τους υποστήριζαν.
Με αυτήν λοιπόν την γιαλαντζί Δημοκρατία, η Πατρίδα μας έζησε τις τελευταίες τρεις και πλέον δεκαετίες τέτοιους δραματικούς οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτισμικούς μετασχηματισμούς, που κατέλυσαν κυριολεκτικά ένα ολόκληρο σύστημα διακυβέρνησης, Ιεραρχίας και αξιών.
Ας δούμε λοιπόν τα τρία βασικά στοιχεία που πρέπει να συνθέτει μια ευνομούμενη Δημοκρατία. Αυτά είναι: ΗΓΕΣΙΑ, ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
- Το κυρίως προνόμιο του Ηγέτη είναι να ζωντανεύει ελπίδα στις ψυχές των ανθρώπων. Μόνο από εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του, ν’ ανθίζει χαμόγελο, να βουρκώνουν μάτια, να γεννιέται στην θέα του αυθόρμητα στο πλήθος γιορτή.
Εδώ όταν ομιλούμε για Ηγεσία εννοούμε όλο το Κοινοβούλιο, δηλ. όλους τους Βουλευτές, οι οποίοι θα πρέπει να αποτελούν το παράδειγμα χρηστής Διοίκησης, με υποχρεώσεις και δικαιώματα. Εάν παρακολουθήσουμε έργα και ημέρες, των τελευταίων δεκαετιών των πολιτικών μας (υπεξαιρέσεις, πλουτισμός, πληθώρα οφιτσίων, ασυλία κ.λπ.) θα δούμε ότι δεν έχουν καμία σχέση με την λειτουργία της Δημοκρατίας, γεννήτορες της οποίας είναι οι Αρχαίοι Έλληνες.
Στην γενέτειρα λοιπόν της Δημοκρατίας Κράτος-Πόλης Αθήνα, εάν κανείς ήθελε να γίνει Βουλευτής της Δημοκρατίας, μεταξύ πολλών ο Νόμος απαιτούσε:
- Να είναι Έλλην πολίτης και να κατέχει την Ελληνική θρησκεία και παιδεία.
- Να καταγραφεί όλη η οικογενειακή του περιουσία, μέχρι και τα σανδάλια που φοράει, κ.λπ.
- Αν ο κύριος αυτός πρότεινε και περνούσε νόμο ο οποίος αποδεικνυόταν οικονομικά ζημιογόνος για την Αθήνα, τότε έπρεπε να κατασχεθεί η περιουσία του, όλο το ποσόν κατά το οποίο ζημιώθηκε οικονομικά η Αθήνα.
- Τέλος, αν ο Νόμος που πρότεινε και πέρασε ζημίωνε ΗΘΙΚΑ την Αθήνα· Η ποινή ήταν: ΑΥΘΗΜΕΡΟΝ ΤΕΛΕΥΘΗΣΑΤΩ!!! (5ος π.Χ. ΧΡΥΣΟΥΣ ΑΙΩΝ του ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ).
Σήμερα, με αυτά που συμβαίνουν στην πολιτική κονίστρα άνετα, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον 21ο αιώνα, ως ο Απατηλός αιών της Δημοκρατίας.
Εις ότι αφορά την δικαιοσύνη και αυτή η τρικομματική Κυβέρνηση είναι σε λάθος δρόμο. Ο Ελληνικός λαός θα ήταν πιο καρτερικός, εάν οι ηγέτες του έδιδαν το παράδειγμα, σ’ ότι απαιτούσαν από αυτόν. Αλλά δυστυχώς ούτε άγγιξαν στην ουσία, τα οικονομικά προνόμια που εισπράττουν από τα δανεικά που παίρνουμε (μισθούς, συντάξεις, επιτροπές, δώρα, εισιτήρια κ.λπ. ουκ εστί τέλος), άρα δεν υπάρχει το Παράδειγμα. Και! αφ’ ετέρου δεν έχουν την δύναμη να τα πάρουν, από αυτούς που πολύ εύστοχα είπε ο κ. Πάγκαλος «μαζί τα φάγαμε», διότι απλά όπως φαίνεται, είναι και πολλοί πολιτικοί Άνδρες, πρώην και σημερινοί, οι οποίοι συμμετείχαν στο φαγοπότι του κ. Πάγκαλου.
Είχαμε, οι σκεπτόμενοι Έλληνες μια Ελπίδα στην τρικομματική Κυβέρνηση, ότι θα κατορθώσει να ξεπεράσει την κομματική λαθεμένη νοοτροπία και θα στηρίξει την Δημοκρατία μας στα τρία παραπάνω αναφερθέντα, βασικά βάθρα, αλλά δυστυχώς και πάλι διαψευσθήκαμε.
Εις ότι αφορά την Παιδεία των νέων μας την χρονική αυτή περίοδο των τριάντα τελευταίων ετών, αυτή απέτυχε από πάσης πλευράς. Λέει ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: «Αυτοί που μελέτησαν προσεκτικά τον τρόπο διακυβέρνησης των Ανθρώπων, πρέπει να έχουν πεισθεί πως η τύχη των Εθνών εξαρτάται από την εκπαίδευση των νέων». Ο Σκεπτόμενος Έλληνας για μια ακόμη φορά συνειδητοποίησε από τα πρόσφατα γεγονότα ότι, στους δρόμους δεν κατέβηκε το προλεταριάτο, αλλά μία θυσιασμένη γενιά, οι σημερινοί έφηβοι. Μια γενιά στην οποία η ελληνική κοινωνία προσέφερε μεν αφειδώς υλικά αγαθά, αλλά στέρησε και απαξίωσε στην θεωρία και στην πράξη τα στοιχειώδη ηθικά, πατριωτικά, πίστεως, διανοητικά και γενικά ηθικές αρχές και αξίες που συγκροτούν τον Άνθρωπο. Με αποτέλεσμα ο θυμός των νέων εκδηλώνεται με τυφλή καταστροφική μανία και όχι με πραγματικούς αγώνες, με το καλό παράδειγμα και με γόνιμες κριτικές για το καλύτερο.
Οι εικόνες που κάθε τόσο βλέπουμε στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας του αποπροσανατολισμού της νεολαίας και της έκτασης της σήψης της Ελληνικής Κοινωνίας.
Υπ’ όψιν ότι, κοινωνίες με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη την εθνική συνείδηση, δεν έχουν πεδίο Στρατηγικής λογικής και θέτουν αναμφίβολα σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη.
Εάν δεν εφαρμοσθούν οι Αρχές της Δημοκρατίας (άξιοι Ηγέτες, εφαρμογή των Νόμων προς πάσα κατεύθυνση και Δικαιοσύνη) και πρωτίστως δεν αναδιοργανωθεί το Κράτος σ’ όλους τους τομείς του (πολιτικοί με αρχές και αξίες, η Παιδεία, το Δημόσιο κ.λπ.), η χώρα δυστυχώς δεν θα μπορέσει να ορθοποδήσει και θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Είναι πλέον αδήριτη η ανάγκη της οργάνωσης, διότι χωρίς αυτήν ούτε η ανάπτυξη της χώρας, μπορεί να βοηθηθεί, αλλά ούτε και υποτυπώδης αξιολόγηση Δημοσίων Λειτουργών και δημοσίων υπαλλήλων μπορεί να γίνει.
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντιστράτηγος ε.α