O φόβος για ένα κόμμα σαν τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι τόσο η αριστερά, έστω κι αν αυτή διεκδικεί να την εκθρονίσει. Όταν ένα κόμμα σαν τη Νέα Δημοκρατία προΐσταται μιας κυβέρνησης όπως αυτή που ασθμαίνοντας στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ και... η ΔΗΜΑΡ, ο πραγματικός κίνδυνος, ο κίνδυνος που θα απειλούσε όχι μόνο να την εκθρονίσει αλλά και να την εκμηδενίσει, δεν είναι η αριστερά αλλά η δεξιά.
Μια δεξιά που θα αντιλαμβανόταν πράγματι το κράτος με όρους έθνους, όχι
όμως στα λόγια, όπως η Νέα Δημοκρατία, αλλά επί της ουσίας, θα ρωτούσε
πρώτα από όλα το κυβερνών κόμμα:
- Με ποια έννοια είστε εσείς δεξιά, όταν έχετε εκχωρήσει τη διακυβέρνηση σε ξένους, όταν την ώρα που το έθνος χειμάζεται εσείς παραχωρείτε τον πλούτο του σε εχθρούς;
- Με ποια έννοια είστε εσείς δεξιά, όταν έχετε παραδώσει περισσότερα κυριαρχικά δικαιώματα από όσα οποιαδήποτε διεθνιστική αριστερά τόλμησε ποτέ να ονειρευτεί ότι θα παραδώσει;
- Με ποια έννοια είστε δεξιά, όταν υπονομεύετε την άμυνα και την ασφάλεια του έθνους;
- Με ποια έννοια είστε δεξιά, όταν νομοθετείτε την πλήρη άλωση της εθνικής κυριαρχίας;
Μια τέτοια δεξιά θα κατηγορούσε τη Νέα Δημοκρατία ως δωσίλογους και
προδότες του έθνους. Και μια τέτοια δεξιά θα μπορούσε να το πει
πειστικά, διότι είναι στο πετσί του ρόλου της, και θα ήταν στ' αλήθεια
τρομαχτική, όπως είναι πάντοτε η δεξιά όταν λέει τέτοια πράγματα (σε
αντίθεση με την αριστερά που -ευτυχώς!- τη στενεύει αυτός ο ρόλος, ακόμη
και όταν είτε η οργή είτε οι τακτικισμοί της την εξωθούν να τον
παίξει).
Αυτός είναι ο τρόμος της Νέας Δημοκρατίας: μια «αντιμνημονιακή» δεξιά, υπέρ έθνους και πατρίδας, δίχως τα βαρίδια της «χρυσής αυγής»(ΧΑ) στο νεοναζισμό και στον υπόκοσμο, με ερείσματα στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας, που θα θέσει τα ζητήματα με όρους εθνικής πολιτικής και ως εκ τούτου θα στοχοποιήσει τη Νέα Δημοκρατία ως προδοτική, αντλώντας από το απόθεμα του ελληνικού εθνικισμού, όπως τον έχουν διδαχτεί γενεές επί γενεών συμπατριωτών μας. Ενός εθνικισμού, παρεμπιπτόντως, που μοιάζει να επικυρώνεται όχι τόσο από την όποια επιμονή των συγκροτητικών ιδεολογημάτων του ελληνικού εθνικού κράτους, όσο από την εσωτερική κατάρρευση του υπερεθνικού ευρωπαϊκού σχεδίου, το οποίο υπονομεύουν -τι άλλο;- τα εθνικά συμφέροντα των ισχυρότερων χωρών.
Και θα έβρισκε πολλούς ψηφοφόρους μια τέτοια δεξιά, όλους εκείνους που τη ΧΑ τη θεωρούν εγκληματική -αλλά προέρχονται από την παραδοσιακή αντιαριστερή δεξαμενή. Αυτοί, που τώρα είναι κόσμος της Νέας Δημοκρατίας επειδή δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, που τους προσήλκυσαν οι «ανεξάρτητοι Έλληνες» (ΑΝΕΛ) αλλά όχι αρκετά εξαιτίας της αδυναμίας της ηγεσίας τους, περιμένουν ακριβώς μια τέτοια δεξιά, που θα υπερασπιστεί τον πατριωτισμό. Ακόμη πιο σημαντικό, ωστόσο, από το ποσοστό των ψηφοφόρων που μια τέτοια δεξιά θα μπορούσε να αρπάξει, είναι το γεγονός πως η εδραίωσή της θα υποβίβαζε τη Νέα Δημοκρατία -για να μη μιλήσουμε καν για τους συμμάχους της- στη θέση του αποτυχημένου, του εκτός συζήτησης, του άνευ σημασίας, διότι τι άλλο είναι αυτός που, έχοντας παραχωρήσει τα πάντα, δεν κατορθώνει καν να διατηρήσει την ηγεμονία του ιδεολογικού του χώρου;
Γι' αυτή την ηγεμονία μάχεται πρωτίστως η Νέα Δημοκρατία, για την ηγεμονία που μόνο μια αληθινή δεξιά μπορεί να της στερήσει. Από εκεί πηγάζει και η στρατηγική της, με τις αντιαριστερές εντάσεις, τις «ομάδες αλήθειας» και την υστερία για «τάξη και ασφάλεια». Μόνον ένας εμφύλιος -συμβολικός, για την ώρα- μπορεί να τους εξασφαλίσει τη θέση. τους, διότι όλα τα άλλα «υπέρ πατρίδας» επιχειρήματα τα έχουν απεμπολήσει με τις ενδοτικές πολιτικές τους. Ποιος δεν θα έβαζε τα γέλια ακούγοντας μια Νέα Δημοκρατία να υποστηρίζει πως υπερασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας;
Το εμφυλιοπολεμικό σκηνικό που στήνουν τα στελέχη της -ο Μάκης Βορίδης, ο Νίκος Δένδιας, ο'Αδωνις Γεωργιάδης, ο εξ απορρήτων του πρωθυπουργού Γιώργος Μουρούτης με την «ομάδα αλήθειας» του- δεν έχει άλλο στόχο παρά να διεκδικήσει τον πατριωτισμό εξ αντανακλάσεως: αφού οι άλλοι είναι «κομμουνισταί και εχθροί του έθνους», η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι πατριώτες.
Το είδος των πατριωτών που ένας όχι και τόσο αριστερός 'Αγγλος συγγραφέας του 18ου αιώνα θα έλεγε παλιανθρώπους...
Αυτός είναι ο τρόμος της Νέας Δημοκρατίας: μια «αντιμνημονιακή» δεξιά, υπέρ έθνους και πατρίδας, δίχως τα βαρίδια της «χρυσής αυγής»(ΧΑ) στο νεοναζισμό και στον υπόκοσμο, με ερείσματα στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας, που θα θέσει τα ζητήματα με όρους εθνικής πολιτικής και ως εκ τούτου θα στοχοποιήσει τη Νέα Δημοκρατία ως προδοτική, αντλώντας από το απόθεμα του ελληνικού εθνικισμού, όπως τον έχουν διδαχτεί γενεές επί γενεών συμπατριωτών μας. Ενός εθνικισμού, παρεμπιπτόντως, που μοιάζει να επικυρώνεται όχι τόσο από την όποια επιμονή των συγκροτητικών ιδεολογημάτων του ελληνικού εθνικού κράτους, όσο από την εσωτερική κατάρρευση του υπερεθνικού ευρωπαϊκού σχεδίου, το οποίο υπονομεύουν -τι άλλο;- τα εθνικά συμφέροντα των ισχυρότερων χωρών.
Και θα έβρισκε πολλούς ψηφοφόρους μια τέτοια δεξιά, όλους εκείνους που τη ΧΑ τη θεωρούν εγκληματική -αλλά προέρχονται από την παραδοσιακή αντιαριστερή δεξαμενή. Αυτοί, που τώρα είναι κόσμος της Νέας Δημοκρατίας επειδή δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, που τους προσήλκυσαν οι «ανεξάρτητοι Έλληνες» (ΑΝΕΛ) αλλά όχι αρκετά εξαιτίας της αδυναμίας της ηγεσίας τους, περιμένουν ακριβώς μια τέτοια δεξιά, που θα υπερασπιστεί τον πατριωτισμό. Ακόμη πιο σημαντικό, ωστόσο, από το ποσοστό των ψηφοφόρων που μια τέτοια δεξιά θα μπορούσε να αρπάξει, είναι το γεγονός πως η εδραίωσή της θα υποβίβαζε τη Νέα Δημοκρατία -για να μη μιλήσουμε καν για τους συμμάχους της- στη θέση του αποτυχημένου, του εκτός συζήτησης, του άνευ σημασίας, διότι τι άλλο είναι αυτός που, έχοντας παραχωρήσει τα πάντα, δεν κατορθώνει καν να διατηρήσει την ηγεμονία του ιδεολογικού του χώρου;
Γι' αυτή την ηγεμονία μάχεται πρωτίστως η Νέα Δημοκρατία, για την ηγεμονία που μόνο μια αληθινή δεξιά μπορεί να της στερήσει. Από εκεί πηγάζει και η στρατηγική της, με τις αντιαριστερές εντάσεις, τις «ομάδες αλήθειας» και την υστερία για «τάξη και ασφάλεια». Μόνον ένας εμφύλιος -συμβολικός, για την ώρα- μπορεί να τους εξασφαλίσει τη θέση. τους, διότι όλα τα άλλα «υπέρ πατρίδας» επιχειρήματα τα έχουν απεμπολήσει με τις ενδοτικές πολιτικές τους. Ποιος δεν θα έβαζε τα γέλια ακούγοντας μια Νέα Δημοκρατία να υποστηρίζει πως υπερασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας;
Το εμφυλιοπολεμικό σκηνικό που στήνουν τα στελέχη της -ο Μάκης Βορίδης, ο Νίκος Δένδιας, ο'Αδωνις Γεωργιάδης, ο εξ απορρήτων του πρωθυπουργού Γιώργος Μουρούτης με την «ομάδα αλήθειας» του- δεν έχει άλλο στόχο παρά να διεκδικήσει τον πατριωτισμό εξ αντανακλάσεως: αφού οι άλλοι είναι «κομμουνισταί και εχθροί του έθνους», η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι πατριώτες.
Το είδος των πατριωτών που ένας όχι και τόσο αριστερός 'Αγγλος συγγραφέας του 18ου αιώνα θα έλεγε παλιανθρώπους...
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Unfollow