Του Κωνσταντίνου Ζούλα
Όσοι είμαστε γονείς παιδιών προσχολικής ηλικίας έχουμε κάνει ατελείωτες συζητήσεις για την επιλογή του πρώτου σχολείου του παιδιού μας, με τους συνακόλουθους προβληματισμούς: ..
«Ιδιωτικός ή δημόσιος σταθμός»; «Αγγλόφωνο ή ελληνόφωνο σχολείο»; «Μοντεσοριανή ή άλλη διδακτική μέθοδος;». Μεσούσης της κρίσης, μάλιστα, τα διλήμματα αυτά έχουν αποκτήσει υπερβολικές διαστάσεις, με τους γονείς να θέλουν ευλόγως να προσφέρουν στα παιδιά τους ό,τι καλύτερο μπορούν, ακόμη και με σημαντικές περικοπές σε άλλα έξοδα της οικογένειας.
Κάνω αυτόν τον πρόλογο διότι ανάλογους προβληματισμούς είχε προσφάτως και ο Αλέξης Τσίπρας.
Ετσι μόνον μπορώ να εξηγήσω ότι επέλεξε να στείλει τον πρωτότοκο γιο του σε έναν από τους καλύτερους ιδιωτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς της Αθήνας, στην Πλάκα. Και είμαι βέβαιος ότι ο κ. Τσίπρας έκανε -και τον τιμά αυτό- εκτενέστατη έρευνα πριν λάβει την απόφασή του, καθώς το εν λόγω σχολείο τυγχάνει και από τα ακριβότερα της πρωτεύουσας, με ετήσια δίδακτρα που φτάνουν τις 6.600 ευρώ. Αν το επιλέξει, δηλαδή, και για τον δευτερότοκο γιο του, η νηπιακή εκπαίδευση των παιδιών του θα του στοιχίζει περισσότερο από 1.000 ευρώ τον μήνα.
Για να μη θεωρηθεί ότι υπάρχει ψήγμα λαϊκισμού στην εν λόγω αναφορά, οφείλω να διευκρινίσω ότι αν διέμενα στο κέντρο και είχα την ανάλογη οικονομική δυνατότητα, θα είχα κι εγώ προτιμήσει το εν λόγω σχολείο για την κόρη μου, καθώς από φίλους ακούω τα καλύτερα λόγια για το προσωπικό του, τη διδακτική μέθοδό του, το οικογενειακό περιβάλλον του κ.λπ.
Δεδομένης, ωστόσο, της πολιτικής που επαγγέλλεται ο κ. Τσίπρας, γεννώνται μια σειρά ερωτημάτων για τον ηγέτη της Αριστεράς. Αν ύστερα από έρευνα επέλεξε για το παιδί του έναν ιδιωτικό βρεφονηπιακό σταθμό, πόσο πειστικά, αλήθεια, ακούγεται η πεισματική επιμονή του να μην ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα; Πιστεύει άραγε ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ ότι η διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού είναι λιγότερο καθοριστική στην προσχολική ηλικία ώστε να την εμπιστεύεται σε ιδιώτες, παρά στη μετασχολική; Και για να διευρύνουμε το ερώτημα, αν όπως λέει ο κ. Τσίπρας «τυχόν ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων θα είναι η ταφόπλακα των δημόσιων ΑΕΙ», γιατί άραγε να μη συμπεράνουμε ότι και ο ιδιωτικός σταθμός που έστειλε το παιδί του δεν λειτουργεί σαν ταφόπλακα για τα αντίστοιχα δημόσια;
Τυχόν απάντηση του κ. Τσίπρα ότι λόγω του υψηλού βουλευτικού του εισοδήματος δεν θα μπορούσε να στείλει το παιδί του σε δημόσιο σταθμό δεν είναι πειστική. Διότι με χρήματα των Ελλήνων πολιτών έχει δημιουργηθεί δημόσιο νηπιαγωγείο μέσα στη Βουλή το οποίο ο κ. Τσίπρας δεν προτίμησε, ενώ επιπλέον η προνηπιακή τάξη την οποία παρακολουθεί ο γιος του δεν είναι καν υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Ως εκ τούτου η επιλογή του κ. Τσίπρα ανάγεται χωρίς άλλο στις κραυγαλέες αντιφάσεις του χώρου που εκπροσωπεί.
Θα γίνω σαφέστερος με ένα εξόχως γελοίο παράδειγμα: Χύθηκε πολλή μελάνι όταν ο κ. Τσίπρας φόρεσε ένα πουκάμισο Burberry και, ανάλογη, όταν στην πρόσφατη εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου εμφανίστηκε χωρίς γραβάτα, εξηγώντας μάλιστα γιατί δεν τη φορεί. «Κουβαλάω το βάρος ότι, αν ποτέ φορέσω γραβάτα, θα θεωρηθεί ότι είναι μια μετατόπιση προς τον συμβιβασμό, μια σημειολογική μετατόπιση προς τον συμβιβασμό», εξομολογήθηκε στον κ. Χατζηνικολάου, αντιμετωπίζοντας τον δημοσιογράφο σχεδόν ως ψυχαναλυτή του.
Παραδόξως βέβαια, κανείς δεν έκανε μια διασύνδεση των ενδυματολογικών επιλογών Τσίπρα. Είναι άραγε πιο ακριβή μια γραβάτα ή ένα πουκάμισο; Και για να το πούμε ακόμη πιο φαιδρά: Το επαναστατικό προφίλ του κ. Τσίπρα συγχωρεί ένα πουκάμισο Burberry, αλλά θα πληγεί ανεπανόρθωτα αν βάλει μια γραβάτα, έστω του καλαθιού;
Επειδή προσωπικά αδυνατώ να απαντήσω στα συγκεκριμένα ερωτήματα, αναπόφευκτα οδηγούμαι σε κάποια ανεξήγητα -σε μένα- ενοχικά απωθημένα που φαίνεται επί χρόνια να ταλαιπωρούν ένα τμήμα της Αριστεράς. Της Αριστεράς δηλαδή που παραμένει προσκολλημένη στις παρωχημένες εμμονές της, χωρίς να αντιλαμβάνεται πόσο υποκριτικό είναι π.χ. να μάχεσαι την ιδιωτική εκπαίδευση όταν κρυφίως την έχεις επιλέξει...
Ξέρετε, όμως, ποια είναι η ουσία του προβλήματος; Αν ο Αλέξης Τσίπρας σχεδόν στα 40 του χρόνια εξακολουθεί και «κουβαλάει ως βάρος» το αν θα φορέσει ή δεν θα φορέσει μια απλή γραβάτα, πρέπει κανείς να τρέμει στην ιδέα για το πώς θα αντιμετωπίσει στο μέλλον όχι ενδυματολογικά για τον ίδιο, αλλά υπαρξιακά για τη χώρα διλήμματα.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
δεξι εξτρεμ