- Η χώρα παρά τις εκκλήσεις της διεθνούς κοινότητας, δείχνει να πηγαίνει ταχύτατα προς εμφύλιο και διαμελισμό.
- Τα βαθύτερα αίτια...
Ηδη βλέπουμε αυτά που συνέβησαν στη Λιβύη, στη Συρία και αλλού, με μεγάλη ευθύνη, αν όχι με πρωτοβουλία, της Δύσης, να επαναλαμβάνονται εκεί. Δηλαδή μέσα στην Ευρώπη.
Και εκείνο που επίσης βλέπουμε είναι... αναβίωση ορέξεων και συνθηκών που ίσχυαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και οδήγησαν στην εισβολή του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση.
Η Ουκρανία δεν είναι μικρή χώρα για τα ευρωπαϊκά δεδομένα.. Η έκτασή της είναι περίπου 235.000 τετραγωνικά μίλια (προσέξτε μίλια, όχι χιλιόμετρα), ο πληθυσμός της περί τα 50 εκατομμύρια, συνορεύει βόρεια και βορειοανατολικά με τη Ρωσία και τη Λευκορωσία, νοτιοδυτικά με τη Μολδαβία και τη Ρουμανία, δυτικά με την Ουγγαρία, τη Σλοβακία και την Πολωνία, βρέχεται και από τη Μαύρη Θάλασσα. Διαθέτει μεγάλες εκτάσεις ιδανικές για γεωργία και αρκετό υπόγειο πλούτο, αλλά όχι αέριο, ούτε πετρέλαιο. Ήταν και παραμένει ζωτικός χώρος, που τον ήθελε πολύ ο Χίτλερ για να μεταγκαταστήσει εκεί γερμανούς αγρότες, μεταξύ άλλων, αλλά και διαχρονικός χώρος σύγκρουσης και διεκδικήσεων μεταξύ Ρωσίας και Πολωνίας κυρίως, Καθολικισμού και Ορθοδοξίας δευτερευόντως.
Στην Ουκρανία πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ζούσε μεγάλος αριθμός εβραίων που όπως είναι γνωστό ξεκλήρισαν οι Ναζί με τη βοήθεια των ουκρανών συνεργατών τους, που δεν ήταν και λίγοι, καθώς ακόμη και επί Σοβιετικής Ένωσης υπήρχε ουκρανικό εθνικιστικό κίνημα που έπαιζε πολύ με τις ναζιστικές ιδέες, ενώ ταυτόχρονα υπήρχε αντιεβραϊκή «παράδοση». Κάθε τόσο επί τσάρων αμολούσαν του κοζάκους για να σφάξουν εβραίους. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι μεγάλος αριθμός ουκρανών εντάχθηκαν στα Ες – Ες και πολέμησαν λυσσωδώς μέχρι το τέλος εναντίον των σοβιετικών. Για να είμαστε δίκαιοι όμως θα πρέπει να αναφέρουμε επίσης ότι πολλοί ουκρανοί αγρότες με ιδιοκτησία, οι λεγόμενοι κουλάκοι, είχαν σφαγιαστεί επί Στάλιν, στις δεκαετίες του ΄20 και του ΄30.
Στην ανάγκη να ολοκληρωθεί το ιστορικό «background» για να γίνουν αντιληπτές οι σημερινές εξελίξεις, θα πρέπει να προστεθούν και μερικές άλλες παράμετροι. Όπως ότι ο σοβιετικός ηγέτης που «δέθηκε» ιδιαίτερα με την Ουκρανία, ως επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος εκεί και κομισάριος της στρατιάς στο Στάλιγκραντ στη μεγάλη ομώνυμη και καθοριστική μάχη, ήταν ο Χρουστσώφ. Ο Χρουστσώφ ήταν ρώσοουκρανός. Ήταν δηλαδή ρώσος της Ουκρανίας και στα νεανικά του χρόνια δούλευε σαν ανθρακωρύχος.
Άλλωστε και τώρα το 22-25% του πληθυσμού της Ουκρανίας είναι ρώσσοι, συγκεντρωμένοι κυρίως στις ανατολικές και βορειοανατολικές περιοχές. Αλλά για να ξαναγυρίσουμε στον Χρουστσώφ, όταν έγινε ηγέτης της Σοβιετικής ΄Ενωσης, άλλαξε τα εσωτερικά σύνορα της χώρας και στα όρια της Ουκρανίας περιέλαβε την Κριμαία. Ετσι, όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και η Ουκρανία αποσπάστηκε, πήρε και την Κριμαία, μαζί με τα ναυτικές βάσεις, οπότε η Ρωσία για να τις διατηρήσει τις νοικιάζει τώρα από την Ουκρανία και βεβαίως πληρώνει, χωρίς όμως να αισθάνεται και ιδιαίτερη ασφάλεια…
Ένα λοιπόν το κρατούμενο για την ασφάλεια της σημερινής Ρωσίας και αυτό το κρατούμενο έχει και άλλες διαστάσεις, πέρα από τη διασφάλιση της λειτουργίας των βάσεων στη Μαύρη Θάλασσα. Το άλλο κρατούμενο είναι ότι η Μόσχα θέλει να υπάρχει ένα στρατηγικό βάθος μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, με αφορμή την ιστορική της εμπειρία. Αυτό το βάθος την έσωσε όταν εισέβαλε ο Ναπολέων στις αρχές του 19ου αιώνα, το ίδιο βάθος την έσωσε όταν εισέβαλε ο Χίτλερ και αυτό θέλησε να διασφαλίσει στη Γιάλτα και το Πότσνταμ, επιτυγχάνοντας την κομμουνιστικοποίηση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων.
Όταν αποσπάστηκε η Ουκρανία, η Μόσχα ένοιωσε ανασφάλεια και αυτή η ανασφάλεια εντάθηκε από τον αντιρωσισμό εκείνων των ακροδεξιών αδελφών Κατσίνσκι που δέσποσαν στην πολωνική πολιτική σκηνή πριν μερικά χρόνια, αλλά και από τον αντιρωσισμό κάποιων ηγεσιών, όπως του Γιουσένκο και της Τιμοσένκο στην ίδια την Ουκρανία. Να θυμίσουμε ότι Γερμανία και Ρωσία συμφώνησαν γι αυτό το λόγο πριν από μερικά χρόνια να περάσει ο αγωγός φυσικού αερίου κάτω από τη Βαλτική και όχι μέσα από αντιρωσικές Βαλτικές χώρες και την Πολωνία.
Τότε όμως, επί Σρέντερ και στην πρώτη θητεία της Μέρκελ, επικρατούσε κλίμα προσέγγισης στις σχέσεις Μόσχας και Βερολίνου, αλλά τα πράγματα άλλαξαν τα τελευταία χρόνια. Στην Ουκρανία επικράτησε ο φιλορώσος σημερινός Πρόεδρος Γιανουκόβιτς με τις ψήφους των ρώσων και των ουκρανών που ζουν στις ανατολικές και βοειοανατολικές περιοχές, Παράλληλα όμως γιγαντώθηκαν ακροδεξιά και ναζιστικά κόμματα στις δυτικές περιοχές. Όπως είπαμε, τέτοιους είχε από παλιά η Ουκρανία και φυσικά με την αντιρωσική στάση τους βοήθησαν η Πολωνία και η… Λιθουανία με το ανάλογο παρελθόν και παρόν. Ένα τέτοιο κόμμα είναι το «Ελευθερία», πρώην εθνικσοσιαλιστικό κόμμα που άλλαξε την ονομασία του και ο «Δεξιός Τομέας» που ο πυρήνας του προήλθε από οργανωμένους των γηπέδων, όπως οι παραστρατιωτικοί «Τίγρεις» του Αρκάν στη Σερβία και οι δικοί μας Χρυσαυγίτες. Μιλάμε για παραστρατιωτικούς και ένοπλους νεοναζιστές που πρωτοστατούν στις ταραχές στην Ουκρανία, έχοντας στις τάξεις τους και άλλους ομοϊδεάτες από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Που όμως βρήκαν τα λεφτά για να αντέξουν τόσες μέρες κινητοποιήσεων και φυσικά τα όπλα; Προφανώς κάποιος τους τα έδωσε.
Η αφορμή για όλο αυτό το κακό δόθηκε από την υπαναχώρηση της κυβέρνησης του Κιέβου να προχωρήσει σε συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, παίρνοντας αποστάσεις από τη Ρωσία. Αυτός ήταν ο μεγάλος στόχος της προεδρίας της Λιθουανίας και προς αυτή την κατεύθυνση πίεζαν οι Πολωνοί. Το ερώτημα είναι γιατί οι Ευρωπαίοι να θέλουν μία τέτοια συμφωνία με μία τόσο μεγάλη και τόσο φτωχή χώρα, όπως η Ουκρανία, καθώς το επόμενο βήμα της σύνδεσης θα ήταν η ένταξη και θα χρειάζονταν να διοχετευθούν τεράστια κονδύλια για πάρα πολλά χρόνια για να την ορθοποδήσουν. Σε κάθε περίπτωση πάντως, για να μην προχωρήσει συμφωνία σύνδεσης, η Μόσχα πρόσφερε στο Κίεβο ένα δάνειο 15 δισεκατομμυρίων ευρώ για να αντιμετωπίσει την δύσκολη κατάσταση της ουκρανικής οικονομίας και το Κίεβο δέχτηκε.
Μία εξήγηση είναι για να προκαλέσουν ή και να κάνουν ζημιά στη Ρωσία και είναι φανερό ότι εδώ και αρκετούς μήνες οι σχέσεις της Μόσχας με τη Δύση και ειδικά με το Βερολίνο και την Ουάσινγκτον, βρίσκονται σε ένταση, παρ’ όλο που ο Πούτιν πρόσφερε την ευκαιρία στους αμερικανούς να ξεφύγουν από τον βομβαρδισμό της Συρίας. Αυτή την ένταση την είδαμε και σε σχέση με τους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι, τους οποίους ο μεν Πούτιν ήθελε να τους χρησιμοποιήσει για να δείξει διεθνώς ότι η χώρα του παραμένει μεγάλη δύναμη, οι δε δυτικοί προσπάθησαν ουσιαστικά να τους μποϋκοτάρουν, για να δείξουν στον ρώσο ηγέτη ποιος κυβερνά αυτό τον πλανήτη. Άλλωστε ο αντιρωσισμός στις ΗΠΑ δεν μειώθηκε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής ΄Ενωσης και να μη ξεχνάμε ότι πριν μερικά χρόνια προσπάθησαν πάλι να τσαλακώσουν τη Ρωσία χρησιμοποιώντας τη Γεωργία.
Μία δεύτερη εξήγηση είναι ότι οι στρατηγικές βλέψεις της Γερμανίας αναβιώνουν, αν δεχθούμε ότι από εκεί ξεκίνησε η ένταση με τη Ρωσία και αυτός ο χαμός. Είναι χαρακτηριστικό ότι τις πρώτες ημέρες των διαδηλώσεων πήγε στο Κίεβο και κατέβηκε στο πλευρό των διαδηλωτών στο πεζοδρόμιο, ο ακόμη υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, ο Βέστερβέλε. Επρόκειτο για ακραία ενέργεια επέμβασης στα εσωτερικά ξένης χώρας, που εξόργισε τον Πούτιν περισσότερο και από την Ουκρανική κυβέρνηση, αποδεικνύει δήλωσή του αργότερα «τι θα γινόταν αν έστελνα τον Λαβρόφ (τον ρώσο υπουργό Εξωτερικών) στο πλευρό των διαδηλωτών στην Ελλάδα;». Επομένως μπορούμε ίσως να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι η Γερμανία επιδιώκει τον διαμελισμό της Ουκρανίας με στόχο να προσαρτηθεί το αντιρωσικό δυτικό τμήμα της χώρας στην Πολωνία και κάποια στιγμή αργότερα και σταδιακά τα πρώην γερμανικά εδάφη της Σιλεσίας και της Πρωσίας που τα πήρε η Πολωνία μετά τον πόλεμο, να περάσουν σε γερμανικό έλεγχο. Ωστόσο, είναι αλήθεια, ότι αυτά εύκολα λέγονται και δύσκολα γίνονται.
Η τρίτη εξήγηση είναι ότι το μακελειό ξεκίνησε με πίεση και καθοδήγηση της Πολωνίας. Μαρτυρίες λένε ότι οι Πολωνοί δεν κρύβουν το αντιρωσικό μένος τους και για κάποιο λόγο παρασέρνουν του Γερμανούς και τους άλλους που με τη σειρά τους δεν θέλουν να χάσουν την ευκαιρία να ρίξουν μία κατραπακιά στον Πούτιν που σηκώνει κεφάλι. Μάλιστα, δεν αποκλείεται οι αμερικανοί να σύρθηκαν σε αυτό το παιχνίδι, αν κρίνουμε από την γνωστή φράση « Γ… τους ευρωπαίους» της υφυπουργού Εξωτερικών Νιούμαν όταν πήγε στο Κίεβο. Φράση που υπέκλεψαν οι ρώσοι και την έδωσαν στη δημοσιότητα. Κάτι παρόμοιο έγινε και στη Γιουγκοσλαβία όπου εκεί τον διαμελισμό τον ξεκίνησαν οι Αυστριακοί, οι Γερμανοί και το Βατικανό και αργότερα μπήκαν στο κόλπο οι Αμερικανοί. Το ίδιο έγινε και στη Λιβύη, όπου την διαδικασία ανατροπής του Καντάφι την άρχισαν οι Γάλλοι και οι Άγγλοι και έσυραν τους Αμερικανούς. Από την άλλη πλευρά, δεν αποκλείεται οι Αμερικανοί να έδωσαν το σύνθημα.
Δεν μπορούμε ακόμη να είμαστε βέβαιοι που θα καταλήξει αυτή η υπόθεση, αλλά μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι λύση χωρίς τη Ρωσία δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν αποκλείεται οι ευρωπαίοι τουλάχιστον να το καταλαβαίνουν, ανακαλύπτοντας με καθυστέρηση ότι τον έλεγχο των αντικυβερνητικών δεν τον έχουν πλέον Ουκρανοί δημοκράτες, αλλά Ουκρανοί νεοναζιστές. Αυτοί σκοτώνονται με τις δυνάμεις ασφαλείας και οι ίδιοι κατέλαβαν τα κυβερνητικά κτίρια στις δυτικές περιοχές. Χθες όμως και ενώ οι Πολωνοί πίεσαν για κυρώσεις σε βάρος της Ουκρανίας, ο Γιανουκόβιτς κατέβασε αλεξιπτωτιστές στους δρόμους, δηλαδή τον στρατό, ή τουλάχιστον τμήματα του στρατού που ελέγχει. Και η Μέρκελ τηλεφώνησε στον Πούτιν, που περίμενε φαινομενικά ατάραχος από το Κρεμλίνο δίχως να δείχνει ότι επεμβαίνει και ο Ολάντ στέλνει σήμερα τον Φαμπιούς, τον υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας στο Κίεβο. Έπεται συνέχεια…
Του κ.Άγ. Στάγκου