Πώς η καινοτομία κατάργησε το αρχέτυπο του Καραμανλή. Η «ακροβασία» ανάμεσα σε πολιτική - επιχειρηματικότητα......
Από τον
Θύμιο Λυμπερόπουλο
Θύμιο Λυμπερόπουλο
Η καθιέρωση της καραμανλικής εποχής ως συμβόλου εθνικής προσπάθειας δημιούργησε ένα πολιτικό αρχέτυπο που μόνο όσοι αρέσκονται στο να εθελοτυφλούν μπορούν να προσπεράσουν. Ο χαρακτήρας, το ήθος και οι πράξεις ενός ηγέτη ταυτίστηκαν με την κοινωνία και ολοκληρώθηκαν μέσα στην κοινωνία. Αυτό ακριβώς ήταν ο Καραμανλής: Αδιάσπαστο κομμάτι του ελληνικού λαού, της ελληνικής κοινωνίας.
Ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός που αποτέλεσε τον ιδεολογικό μανδύα της Νέας Δημοκρατίας ήταν ο μηχανισμός αντιμετώπισης της ολιγαρχίας και των νταβατζήδων, που πάντα έπαιρναν τη μερίδα του λέοντος από τον ιδρώτα και τον κόπο των Ελλήνων.
Ο Καραμανλής όχι μόνο τον πίστευε, αλλά και τον εφάρμοσε. Και δικαιώθηκε. Στην πρώτη περίοδο της πρωθυπουργικής του θητείας ο εθνικός πλούτος αυξήθηκε κατά 60%. Οι Ελληνες διπλασίασαν το εισόδημά τους και την αγοραστική τους δύναμη, ο πληθωρισμός περιορίστηκε στο 2% και ο Κρατικός Προϋπολογισμός είχε πλεόνασμα 1 δισ. δραχμών, που αξιοποιήθηκε σε παραγωγικές επενδύσεις.
Στη δεύτερη θητεία του επανέφερε την ελευθερία, το χαμόγελο και την αισιοδοξία σ’ έναν λαό που ταλαιπωρήθηκε απίστευτα για επτά ολόκληρα χρόνια. Με δημοψήφισμα οριοθετεί τη μορφή του πολιτεύματος και η Δημοκρατία επέστρεψε στο σπίτι της. Η Ελλάδα βγαίνει από την απομόνωση, αποκτά πολιτική και οικονομική σταθερότητα και γίνεται μέλος της ευρωπαϊκής κοινότητας.
Ολα αυτά αποτελούν κληρονομιά ιδιαίτερης βαρύτητας για όσους πέρασαν ή θα περάσουν το κατώφλι της Νέας Δημοκρατίας. Χρησιμοποίησα μια μικρή περίληψη του έργου για να γίνει πιο ευδιάκριτη η σύγκριση ενός εθνάρχη μ’ έναν κομματάρχη.
Ο Καραμανλής όχι μόνο τον πίστευε, αλλά και τον εφάρμοσε. Και δικαιώθηκε. Στην πρώτη περίοδο της πρωθυπουργικής του θητείας ο εθνικός πλούτος αυξήθηκε κατά 60%. Οι Ελληνες διπλασίασαν το εισόδημά τους και την αγοραστική τους δύναμη, ο πληθωρισμός περιορίστηκε στο 2% και ο Κρατικός Προϋπολογισμός είχε πλεόνασμα 1 δισ. δραχμών, που αξιοποιήθηκε σε παραγωγικές επενδύσεις.
Στη δεύτερη θητεία του επανέφερε την ελευθερία, το χαμόγελο και την αισιοδοξία σ’ έναν λαό που ταλαιπωρήθηκε απίστευτα για επτά ολόκληρα χρόνια. Με δημοψήφισμα οριοθετεί τη μορφή του πολιτεύματος και η Δημοκρατία επέστρεψε στο σπίτι της. Η Ελλάδα βγαίνει από την απομόνωση, αποκτά πολιτική και οικονομική σταθερότητα και γίνεται μέλος της ευρωπαϊκής κοινότητας.
Ολα αυτά αποτελούν κληρονομιά ιδιαίτερης βαρύτητας για όσους πέρασαν ή θα περάσουν το κατώφλι της Νέας Δημοκρατίας. Χρησιμοποίησα μια μικρή περίληψη του έργου για να γίνει πιο ευδιάκριτη η σύγκριση ενός εθνάρχη μ’ έναν κομματάρχη.
Η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή ήταν το σπίτι της δημοκρατίας. Εκεί πλάστηκε η Ελλάδα της επιτυχίας, η Ελλάδα της Ευρώπης, η Ελλάδα των ονείρων μας. Η Νέα Δημοκρατία του 2018 έγινε το σπίτι του Δανδράκη και του Κυρανάκη. Εκεί πλάθεται η Ελλάδα των offshores, εκεί είναι το εργαστήρι του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, που, μολυσμένο με τον ιό της παγκοσμιοποίησης, μεταμόρφωσε τη Νέα Δημοκρατία σ’ ένα κόμμα ολιγαρχίας και εκπροσώπησης επιχειρηματιών.
Ναι, με πονάει αυτή η μετάλλαξη. Με πονάει η παραχάραξη της ιστορίας της παράταξης, με πονάει η γελοιοποίησή της. Με πονάει η αποξένωση από την κοινωνία, με πονάνε η ιδεολογική της γύμνια και το ξεδιάντροπο πάντρεμα με όσους ο Καραμανλής δεν θα είχε τίποτα να συζητήσει.
Η Νέα Δημοκρατία είναι πλέον ένα κλειστό κλαμπ, που ακροβατεί ανάμεσα στην πολιτική και την επιχειρηματικότητα. Πρέπει, όμως, να αποφασίσει με ποιο από τα δύο θέλει να ασχοληθεί. Η ενασχόληση και με τα δύο αποτελεί πρόβλημα όχι μόνο για την ίδια, αλλά κυρίως για τον ελληνικό λαό.
Στη συζήτηση που έγινε πρόσφατα στις επιτροπές της Βουλής και αφορούσε το νομοσχέδιο που κατέθεσε το υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών για τις διαμεσολαβητικές εφαρμογές ήταν εμφανέστατες αυτή η σύγχυση ρόλων και η αλληλεπίδραση που ασκούν ο ένας στον άλλον (Νέα Δημοκρατία και φίλα προσκείμενοι επιχειρηματίες).
Εχω μπροστά μου ένα δημοσίευμα της επόμενης μέρας με τον εξής τίτλο: «Ούτε ο εκπρόσωπος της Τaxibeat δεν θα τα έλεγε τόσο καλά όσο ο Καραμανλής». Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια αόρατη δύναμη που ανακατεύει τα ονόματα για να διακωμωδήσει την αλήθεια, να ειρωνευτεί τις αξίες, να σμικρύνει την Ιστορία ή, απλά, είναι μια σύμπτωση που έχει τόση δύναμη όση χρειάζεται για να μας προσγειώσει στην πραγματικότητα.
Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Νέα Δημοκρατία καινοτομεί. Πρέπει να είναι ο μοναδικός κομματικός οργανισμός που σκοτώνει από μόνος του τα υγιή κύτταρά του, μόνο και μόνο επειδή αυτά δημιουργήθηκαν από έναν άνθρωπο (Καραμανλής) τον οποίο, αν δεν μισούν, τότε σίγουρα δεν τον κατάλαβαν ποτέ. Ισως γιατί λειτουργούσε παρακάμπτοντας επιχειρηματίες και συμφέροντα. Η ηγεσία του κόμματος με θεωρεί κόκκινο πανί, επειδή ποτέ δεν αποδέχτηκα τη νέα τάξη πραγμάτων, τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του δηλαδή. Επειδή φωνάζω και κάνω φασαρία.
Επειδή τους δείχνω με το δάχτυλο και αμφισβητώ δημόσια τις ενέργειες και τις προθέσεις τους. Δεν είμαι ούτε ήρωας ούτε ρεβανσιστής ούτε αμφιταλαντεύομαι ιδεολογικά. Δεξιός γεννήθηκα, ως δεξιός έζησα και δεξιός θα πεθάνω. Αν αυτό που καταντήσατε τη Νέα Δημοκρατία σήμερα το θεωρείται εξέλιξη της Δεξιάς, τότε βρήκατε και το σημείο της διαφωνίας μας.
Εγώ παραμένω πιστός στις αρχές και τις αξίες του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, έτσι όπως τις διατύπωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έτσι όπως τις εφάρμοσαν ο ίδιος και αργότερα ο Κώστας Καραμανλής και όπως τις εκφράζει σήμερα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος.
Ναι, με πονάει αυτή η μετάλλαξη. Με πονάει η παραχάραξη της ιστορίας της παράταξης, με πονάει η γελοιοποίησή της. Με πονάει η αποξένωση από την κοινωνία, με πονάνε η ιδεολογική της γύμνια και το ξεδιάντροπο πάντρεμα με όσους ο Καραμανλής δεν θα είχε τίποτα να συζητήσει.
Η Νέα Δημοκρατία είναι πλέον ένα κλειστό κλαμπ, που ακροβατεί ανάμεσα στην πολιτική και την επιχειρηματικότητα. Πρέπει, όμως, να αποφασίσει με ποιο από τα δύο θέλει να ασχοληθεί. Η ενασχόληση και με τα δύο αποτελεί πρόβλημα όχι μόνο για την ίδια, αλλά κυρίως για τον ελληνικό λαό.
Στη συζήτηση που έγινε πρόσφατα στις επιτροπές της Βουλής και αφορούσε το νομοσχέδιο που κατέθεσε το υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών για τις διαμεσολαβητικές εφαρμογές ήταν εμφανέστατες αυτή η σύγχυση ρόλων και η αλληλεπίδραση που ασκούν ο ένας στον άλλον (Νέα Δημοκρατία και φίλα προσκείμενοι επιχειρηματίες).
Εχω μπροστά μου ένα δημοσίευμα της επόμενης μέρας με τον εξής τίτλο: «Ούτε ο εκπρόσωπος της Τaxibeat δεν θα τα έλεγε τόσο καλά όσο ο Καραμανλής». Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια αόρατη δύναμη που ανακατεύει τα ονόματα για να διακωμωδήσει την αλήθεια, να ειρωνευτεί τις αξίες, να σμικρύνει την Ιστορία ή, απλά, είναι μια σύμπτωση που έχει τόση δύναμη όση χρειάζεται για να μας προσγειώσει στην πραγματικότητα.
Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Νέα Δημοκρατία καινοτομεί. Πρέπει να είναι ο μοναδικός κομματικός οργανισμός που σκοτώνει από μόνος του τα υγιή κύτταρά του, μόνο και μόνο επειδή αυτά δημιουργήθηκαν από έναν άνθρωπο (Καραμανλής) τον οποίο, αν δεν μισούν, τότε σίγουρα δεν τον κατάλαβαν ποτέ. Ισως γιατί λειτουργούσε παρακάμπτοντας επιχειρηματίες και συμφέροντα. Η ηγεσία του κόμματος με θεωρεί κόκκινο πανί, επειδή ποτέ δεν αποδέχτηκα τη νέα τάξη πραγμάτων, τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του δηλαδή. Επειδή φωνάζω και κάνω φασαρία.
Επειδή τους δείχνω με το δάχτυλο και αμφισβητώ δημόσια τις ενέργειες και τις προθέσεις τους. Δεν είμαι ούτε ήρωας ούτε ρεβανσιστής ούτε αμφιταλαντεύομαι ιδεολογικά. Δεξιός γεννήθηκα, ως δεξιός έζησα και δεξιός θα πεθάνω. Αν αυτό που καταντήσατε τη Νέα Δημοκρατία σήμερα το θεωρείται εξέλιξη της Δεξιάς, τότε βρήκατε και το σημείο της διαφωνίας μας.
Εγώ παραμένω πιστός στις αρχές και τις αξίες του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, έτσι όπως τις διατύπωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έτσι όπως τις εφάρμοσαν ο ίδιος και αργότερα ο Κώστας Καραμανλής και όπως τις εκφράζει σήμερα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος.
Ξέρω ότι δεν έχω θέση σε αυτή τη Νέα Δημοκρατία. Δεν θα μπορούσα να έχω. Και δεν θέλω να έχω. Αυτή είναι η διαφορά μου με όσους παλιούς φίλους, αν και διαφωνούν με τη σημερινή εικόνα της παράταξης, παραμένουν πιστοί όχι στις ιδέες τους, αλλά στις καρέκλες τους. Αυτή η ανάγκη κλείνει στόματα, αμβλύνει διαφωνίες, αλλοιώνει συνειδήσεις. Ολα είναι θέμα επιλογής. Ακόμη και η αποδοχή του άκρατου νεοφιλελευθερισμού ως κινητήριας δύναμης λόγου και έργων.
Η δική μου επιλογή είναι ξεκάθαρη: Προτιμώ να είμαι όρθιος, καραμανλικός και κομματικά ελεύθερος παρά μουγκός, αλλά βολεμένος στο σαλόνι μιας «καινο-τόμας» παράταξης, που βουλιάζει και πνίγεται στο δίλημμα «πολιτική ή επιχειρηματικότητα;».
Η δική μου επιλογή είναι ξεκάθαρη: Προτιμώ να είμαι όρθιος, καραμανλικός και κομματικά ελεύθερος παρά μουγκός, αλλά βολεμένος στο σαλόνι μιας «καινο-τόμας» παράταξης, που βουλιάζει και πνίγεται στο δίλημμα «πολιτική ή επιχειρηματικότητα;».
δημοκρατια