Η κυβέρνηση διαβεβαιώνει σ’ όλους τους τόνους ότι σε μερικές ημέρες η Ελλάδα θα αφήσει πίσω της την επώδυνη περίοδο των Μνημονίων. ..
Από το φθινόπωρο του 2017, άλλωστε, είχε επικρατήσει στο ευρωιερατείο η επιλογή το “κεφάλαιο Ελλάδα” να κλείσει σαν success story. Έτσι φθάσαμε στην περιβόητη “καθαρή έξοδο”, με την έννοια ότι δεν επιβλήθηκαν στην Αθήνα πρόσθετες δεσμεύσεις. Αυτές, άλλωστε, που έχουν συμφωνηθεί είναι υπεραρκετές, και μόνο αν σκεφθεί κανείς ότι μέχρι το 2060 η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να παράγει πρωτογενές πλεόνασμα 2,2% του ΑΕΠ.
Γράφει ο Σταύρος Λυγερός
ΠΗΓΗ: SLpress
ΠΗΓΗ: SLpress
Όπως παλαιότερα η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, έτσι και η κυβέρνηση Τσίπρα προσπαθεί να δημιουργήσει την εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι με την ολοκλήρωση του 3ου Μνημονίου θα τελειώσουν και οι δύσκολες ημέρες. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική από την προπαγανδιστική αυτή εξίσωση. Οι μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων ετών έχουν κληροδοτήσει ένα πυκνό πλέγμα νομοθετικών ρυθμίσεων και αλλαγών, οι οποίες έχουν αλλάξει ριζικά το τοπίο.
Είναι γεγονός ότι οι προβλέψεις των Μνημονίων (ειδικά του 1ου) έπεσαν παταγωδώς έξω όσον αφορά και στο μέγεθος της ύφεσης και στο μέγεθος της ανεργίας και σε μία σειρά άλλους κρίσιμους δείκτες. Από την άλλη πλευρά, όμως, τα Μνημόνια έχουν σε μεγάλο βαθμό επιτελέσει την άδηλη αποστολή τους. Καταλύουν τον μικροϊδιοκτητικό χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας.
Πρόκειται για ένα πρωτοφανές σε έκταση και ένταση πείραμα “κοινωνικής μηχανικής”, το οποίο αλλοιώνει τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Η Ελλάδα θα βγει από τη μνημονιακή περίοδο πολύ διαφορετική από αυτό που ήταν όταν εισήλθε.
Οι δανειστές είχαν σχέδιο
Μπορεί οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 να μην κατάφεραν να επεξεργασθούν ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο, αλλά οι δανειστές είχαν εξαρχής σχέδιο. Έχουν ήδη σε μεγάλο βαθμό μετατρέψει την Ελλάδα σε μεταμοντέρνα αποικία και χώρα φθηνών ευκαιριών για το μεγάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο στο πλαίσιο της γερμανικής Ευρώπης. Με άλλα λόγια, η καλύτερη προοπτική είναι μία τριτοκοσμικού τύπου ανάπτυξη.
Πρέπει, ωστόσο, να υπογραμμισθεί ότι δεν φθάσαμε στα Μνημόνια τυχαία. Η ελληνική οικονομία ήταν βαριά ασθενής από την εποχή (πριν μία δεκαπενταετία) που μετέπειτα κεντρικοί παράγοντες στα χρόνια των Μνημονίων (Βενιζέλος, Στουρνάρας, Χαρδούβελης) διαλαλούσαν –ως αξιωματούχοι της κυβέρνησης Σημίτη– τον προπαγανδιστικό ισχυρισμό της ότι «η οικονομία είναι το ισχυρό χαρτί της Ελλάδας». Ισχυρισμό που συνέχισε να προβάλει με άλλα λόγια και ο μετέπειτα τσάρος της οικονομίας (στην κυβέρνηση Καραμανλή) Γιώργος Αλογοσκούφης.
Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς σπουδαίος οικονομολόγος για να καταλάβει από τότε ότι η οικονομία είχε πάρει πορεία για τα βράχια. Τόσο το τεράστιο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών όσο και ο σχεδόν ανύπαρκτος όγκος των άμεσων ξένων επενδύσεων κραύγαζαν γι’ αυτό που ερχόταν. Παρόλα αυτά, το πολιτικό σύστημα και ευρύτερα οι εγχώριες άρχουσες ελίτ συνέχισαν να χορεύουν στα σαλόνια του “Τιτανικού”.
Χασάπης κι όχι χειρουργός
Η διεθνής οικονομική κρίση του 2008 επιτάχυνε την εκδήλωση του ελληνικού κραχ το 2009-10. Το δημόσιο χρέος είχε φθάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα και κυρίως αυξανόταν με ταχύ ρυθμό. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τους χειρισμούς της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, οδήγησαν στην άρνηση των Αγορών να δανείσουν την Ελλάδα το 2010. Έτσι φθάσαμε στην επιβολή του Μνημονίου.
Με άλλα λόγια, δεν βρισκόμασταν στο σωστό δρόμο και κάποιοι κακοί ήλθαν να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Οι κάθε απόχρωσης μνημονιακοί εκείνης της εποχής ισχυρίζονταν ότι στο σημείο που είχε φθάσει η Ελλάδα το 2010 η εφαρμογή των εντολών της Τρόικας ήταν μονόδρομος, εάν όχι «ευλογία», όπως τις είχε χαρακτηρίσει ο Πάγκαλος.
Το Μνημόνιο, όμως, αντί να εξυγιάνει την ελληνική οικονομία και να την θέσει σε τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης, της προκάλεσε ανήκεστες βλάβες. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΥΡΗ ΠΗΓΗ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΡΑΜΜΕΝΑ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΛΥΘΕΙ…