Την μοναδική οικογένεια που ζει στα Λέβιθα, στο νησάκι το οποίο ήρθε στη δημοσιότητα το τελευταίο 48ωρο από την κάτοψη που παρουσίασε ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Αλκιβιάδης Στεφανής κατά τη διάρκεια της ....
ενημέρωσης για τα νέα κέντρα κράτησης και φιλοξενίας μεταναστών, φιλοξενεί σήμερα η εφημερίδα "τα Νέα".
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η οικογένεια Καμπόσου ζει μόνιμα στο νησάκι των 9 τ.χλμ, τα Λέβιθα, από το 1820 όταν ο προπάππους του 78χρονου κ. Δημήτρη εργαζόταν ως φαροφύλακας στο νησί. Τον χειμώνα ασχολούνται με την κτηνοτροφία ενώ το καλοκαίρι υποδέχονται τους λιγοστούς επισκέπτες, κυρίως επιβάτες ιστιοφόρων που αναζητούν τους κρυμμένους παραδείσους του Αιγαίου και τους σερβίρουν νερό, τυρί, λίγο από το κρέας τους.
Όπως εξηγεί η οικογένεια, δεν έχει καμία ενημέρωση για ενδεχόμενη εγκατάσταση προσφύγων στο νησί και παράλληλα εκφράζει παράπονο και οργή διότι «είναι ανύπαρκτη» για το ελληνικό κράτος καθώς στην απογραφή του 2011 το νησί εμφανίστηκε ως... ακατοίκητο παρότι οι ίδιοι - τέσσερα άτομα- απογράφησαν κανονικά όπως και τις προηγούμενες δεκαετίες.
«Είμαι 72 ετών και ζω εδώ από το 1966. Το καλοκαίρι έρχονται οι νύφες και τα εγγόνια μου και γινόμαστε 10-12 άτομα», λέει η Ειρήνη Καμπόσου, μητέρα της οικογένειας.
«Που θα έρθουν οι μετανάστες; Που θα τους βάλουν; Εδώ δεν υπάρχει ούτε νερό, έρχονται υδροφόρες. Δεν υπάρχει λιμάνι. Έχουμε μόνο βουνά και έναν κάμπο, που τον έχουμε οργώσει για τα ζώα μας με κόπο και έξοδα - πλέον δύσκολα τα βγάζουμε πέρα. Πονάω αυτούς τους ανθρώπους πραγματικά αλλά δεν γίνεται να φύγουμε εμείς για να έρθουν. Να πληρώσουν αυτοί που κάνανε τον πόλεμο και τους καταστρέψανε την πατρίδα»,πρόσθεσε η κ. Καμπόσου.
«Έχουμε ζήσει όλη τη ζωή μας εδώ. Επίσης εδώ είναι ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα. Κάθε μέρα πετάνε από πάνω μας τουρκικά αεροσκάφη. Το νησί το αγαπούμε και δεν το έχουμε ούτε για πούλημα σε ξένες εταιρείες ούτε για να το παραδώσουμε, το κρατάμε ζωντανό τόσα χρόνια», καταλήγει η κ. Ειρήνη.`
ενημέρωσης για τα νέα κέντρα κράτησης και φιλοξενίας μεταναστών, φιλοξενεί σήμερα η εφημερίδα "τα Νέα".
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η οικογένεια Καμπόσου ζει μόνιμα στο νησάκι των 9 τ.χλμ, τα Λέβιθα, από το 1820 όταν ο προπάππους του 78χρονου κ. Δημήτρη εργαζόταν ως φαροφύλακας στο νησί. Τον χειμώνα ασχολούνται με την κτηνοτροφία ενώ το καλοκαίρι υποδέχονται τους λιγοστούς επισκέπτες, κυρίως επιβάτες ιστιοφόρων που αναζητούν τους κρυμμένους παραδείσους του Αιγαίου και τους σερβίρουν νερό, τυρί, λίγο από το κρέας τους.
Όπως εξηγεί η οικογένεια, δεν έχει καμία ενημέρωση για ενδεχόμενη εγκατάσταση προσφύγων στο νησί και παράλληλα εκφράζει παράπονο και οργή διότι «είναι ανύπαρκτη» για το ελληνικό κράτος καθώς στην απογραφή του 2011 το νησί εμφανίστηκε ως... ακατοίκητο παρότι οι ίδιοι - τέσσερα άτομα- απογράφησαν κανονικά όπως και τις προηγούμενες δεκαετίες.
«Είμαι 72 ετών και ζω εδώ από το 1966. Το καλοκαίρι έρχονται οι νύφες και τα εγγόνια μου και γινόμαστε 10-12 άτομα», λέει η Ειρήνη Καμπόσου, μητέρα της οικογένειας.
«Που θα έρθουν οι μετανάστες; Που θα τους βάλουν; Εδώ δεν υπάρχει ούτε νερό, έρχονται υδροφόρες. Δεν υπάρχει λιμάνι. Έχουμε μόνο βουνά και έναν κάμπο, που τον έχουμε οργώσει για τα ζώα μας με κόπο και έξοδα - πλέον δύσκολα τα βγάζουμε πέρα. Πονάω αυτούς τους ανθρώπους πραγματικά αλλά δεν γίνεται να φύγουμε εμείς για να έρθουν. Να πληρώσουν αυτοί που κάνανε τον πόλεμο και τους καταστρέψανε την πατρίδα»,πρόσθεσε η κ. Καμπόσου.
«Έχουμε ζήσει όλη τη ζωή μας εδώ. Επίσης εδώ είναι ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα. Κάθε μέρα πετάνε από πάνω μας τουρκικά αεροσκάφη. Το νησί το αγαπούμε και δεν το έχουμε ούτε για πούλημα σε ξένες εταιρείες ούτε για να το παραδώσουμε, το κρατάμε ζωντανό τόσα χρόνια», καταλήγει η κ. Ειρήνη.`