Η ιστορία της αριστεράς του Σαίν Ζερμαίν του Παρισιού ξεκίνησε ως ταινία του Nέου Κύματος. Τελειώνει σαν ένα κοινωνικό δράμα των αδελφών Νταρντέν ή την Οικογενειακή γιορτή του Tόμας Βίντερμπεργκ. Ένα μπλοκ επιταγών και ένα σημειωματάριο διευθύνσεων χωρίζουν τη σκοτεινή παιδεραστία των προλετάριων... του Oυτρώ από αυτή των κομψών αναρχικών των καλών παρισινών προαστείων με τις ψευδο-επιστημονικές ψυχοκοινωνικές δικαιολογίες. Οι στάβλοι του Αυγεία ήταν πολύ καθαρότεροι από τα απόκρυφα των σύγχρονων δημοκρατικών ελίτ.Του Gabriel Robin
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
ΠΗΓΕΣ: ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ, https://lincorrect.org/
Κόρη του Mπερνάρ Koυσνέρ και της Eβελίν Πιζιέ, η δικηγόρος Καμίγ Koυσνέρ αποφάσισε να πει τα πάντα, να παίξει τα πάντα στην αιμομικτική της «Μεγάλη Φαμίλια», τους δεσμούς που ενώνουν αυτή τη ροζ μαφία που διδάσκει μαθήματα στο αιώνιο. Τα πάντα, τα πάντα, τα πάντα, θα μάθουμε τα πάντα για τα πολυτελή πάρτι τους στο Sanary-sur-Mer, τη νταηλίδικη λαγνεία τους, την εγγενή τους κακία, την αλαζονεία τους των ισχυρών στους οποίους τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί, τόσο ευνοημένων που ξέρουν ότι η δικαιοσύνη των ανθρώπων δεν θα τους πιάσει όσο είναι ζωντανοί.
Αλλά οι καιροί άλλαξαν. Ο διεστραμμένος ηδονισμός των εξεχόντων είναι ξεπερασμένος. Δεν θα βρουν διάσημους δικηγόρους να τους υπερασπιστούν, όπως ο Ρομάν Πολάνσκι που είχε την υποστήριξη του υπουργού Εξωτερικών Μπερνάρ Κουσνέρ το 2009, ο οποίος επισήμως ζήτησε από τον Αμερικανό ομόλογό του (επί Κλίντον) να σταματήσει τη δίωξη εναντίον του Πολωνού σκηνοθέτη, κατηγορούμενου για βιασμό 13χρονης.
Δεκατριάχρονος ήταν και ο μικρός γιος του Μπερνάρ Κουσνέρ όταν άρχισε να «μυείται» στα δυσάρεστα της σάρκας (τον φανταζόμαστε αξιοθρήνητο και έρμαιο) από τον πατριό του, τον σεβαστό συνταγματολόγο και σοσιαλιστή πολιτικό επιστήμονα Oλιβιέ Ντυαμέλ… «Ήταν μια άλλη εποχή», θα πουν οι μπάσταρδοι. “Παραγράφηκε το αδίκημα“, θα πουν οι αδιάφοροι. Για παμπάλαια πράγματα θα μιλούμε τώρα;
Είναι πολύ αργά για να αποδοθεί δικαιοσύνη; Όχι. Τρεις φορές όχι. Δεν είναι ποτέ πολύ αργά να συνειδητοποιήσουμε ότι κυβερνούμαστε από μια αιμομικτική ελίτ* που πιστεύει ότι είναι πάνω από την ηθική, που μας περιφρονεί, που καρπώνεται σε όλες τις θέσεις εξουσίας. Την παιδεραστία του Oλιβιέ Ντυαμέλ πρέπει πρωτίστως να τη δούμε ως εξής: είναι μια πράξη κυριαρχίας, κατοχής πάνω σε ένα ασθενέστερο πλάσμα. Είδε τον δίδυμο αδελφό της Καμίγ όπως αυτός και οι φίλοι του βλέπουν τη Γαλλία: αντικείμενο επιθυμίας που πρέπει να υποταχθεί στη θέλησή τους.
Η Aριάν Σεμέν [Δημοσιογράφος της Le Monde] περιγράφει τέλεια την ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε σε αυτόν το μικρόκοσμο των γνωστών μεταξύ τους, όπου οι γυναίκες κάποιων παντρεύονται τους άλλους λίγα χρόνια αργότερα. Ένας κύκλος μεμυημένων που έχει εξασφαλισμένη μια σταδιοδρομία χαμηλού κινδύνου, καθώς περνάνε από μια υπουργική θέση σε θέση προέδρου σωματείου σε χρόνο λιγότερο από ό,τι χρειάζεται να το πείτε.
Ο Oλιβιέ Ντυαμέλ διαδέχθηκε αμέσως τον Μπερνάρ Koυσνέρ στο Ευρωκοινοβούλιο το 1997, όταν ο όμορφος ανθρωπιστής με τα αετήσια μάτια ήθελε να κάνει κάτι άλλο. Εύκολη, πολύ εύκολη η ζωή για αυτούς τους ανθρώπους. Αντίθετα, πιο δύσκολη για τις ευαίσθητες καρδιές των παιδιών που ο πατέρας τους μπούκωνε υπνωτικά χάπια για να έχει την ηρεμία του και να δεχτεί ήσυχα τους φίλους του από το Σοσιαλιστικό Κόμμα και που η μητριά τους δεν τους άντεχε, εκφοβίζοντας τους να σιωπήσουν όταν τους έπιανε η… μανία να παίζουν παιδικά παιχνίδια.
Τα παιδιά θεωρούνται ήδη ενήλικες γι’ αυτή την αριστερά του ‘68 με χειραφετητικές τάσεις. Συμμετέχουν τα βράδια των ενηλίκων που κολυμπούν γυμνοί στη μεγάλη πισίνα του «δευτερεύοντος σπιτιού» (ναι, το παράρτημα της παραθεριστικής κατοικίας)….\ συζητούν για τον κόσμο και τη Γαλλία ανάμεσα σε δύο ποτήρια εκλεκτού ροζέ Προβηγκίας και μερικά τοστ… Αυτή η σεξουαλική και ηθική ελευθερία είναι για αυτούς άμεση συνέπεια της κοινωνικής τους θέσης. Η Γαλλία δεν κατάργησε τα προνόμια, απλώς άλλαξε τους προνομιούχους.
Ο Oλιβιέ Ντυαμέλ παντρεύτηκε την πρώην σύζυγο του Μπερνάρ Koυσνέρ, η οποία ήταν αδερφή της ηθοποιού Mαρί-Φρανς Πιζιέ που ήταν σύζυγος του Tιερύ Φανκ-Μπρεντάνο… πρώτου ξάδερφου του Ολιβιέ Ντυαμέλ. Όλοι γιοι και κόρες των jet-setter που δεν τους έλειψε ποτέ τίποτα. Η όμορφη Mαρί-Φρανς Πιζιέ αυτοκτόνησε· βρέθηκε δεμένη σε μια καρέκλα από σφυρήλατο σίδερο στον πυθμένα μιας πισίνας.
Γνωρίζοντας τις παιδεραστικές πράξεις του γαμπρού της, ζήτησε από τη φεμινίστρια αδερφή της να τερματίσει αυτήν τη σχέση και να αποκαλύψει τα πάντα. Αυτή δεν έκανε τίποτα, υποστηρίζοντας ότι ο γιος της “δεν είχε σοδομηθεί” και ότι αυτό που έγινε δεν ήταν “κάτι το σοβαρό”. Μήπως υποψιάστηκε η Mαρί-Φρανς Πιζιέ ότι εκατοντάδες άνθρωποι – σύμφωνα με την Aριάν Σεμέν – ξέρανε αυτά τα απαίσια μικρά μυστικά στο Παρίσι; Ότι κάποιος μπορεί να καταγγείλει τα εγκλήματα;
Φυσικά, ο Oλιβιέ Ντυαμέλ ανακηρύχθηκε ακόμη και πρόεδρος του πιο ελιτιστικού παρισινού κύκλου τον περασμένο Ιανουάριο. Από το όνομά του “Le Siècle”, αυτό το ίδρυμα συγκεντρώνει γύρω του όλη την ελίτ της χώρας. Η Κριστίν Οκράν και ο Μπερνάρ Koυσνέρ έχουν τα αρχικά τους στα δαχτυλίδια των χαρτοπετσετών.
Ο Oλιβιέ Ντυαμέλ ίδρυσε επίσης την ένωση “Culture et Diversité” με τον Mαρκ Λαντρέ ντε Λασαριέρ, του οποίου ο γιος καταδικάστηκε δύο φορές για κατοχή και διάδοση παιδικής πορνογραφίας μέσα σε γενική αδιαφορία – ή, ίσως, με τη συνδρομή της δημοσιογράφου Mimi Marchand, σύμφωνα με τους βιογράφους της -.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πέρασαν τη ζωή τους εξευτελίζοντας τον άσημο που ψήφιζε Λε Πεν, δικαιολογώντας τις μετεγκαταστάσεις εργοστασίων, κάνοντάς μας μάθημα ότι ήμασταν ψυχρά εγωιστικά τέρατα επειδή δεν θέλαμε τη μετανάστευση, χαζούληδες ηθικιστές επειδή παραμέναμε πιστοί στις παραδοσιακές οικογενειακές αξίες. Αυτή η «μεγάλη οικογένεια» είναι μια μαφία.
*Το 2011 ο π. υπουργός Λυκ Φερύ δήλωσε σε τηλεοπτική εκπομπή –και επιβεβαίωσε το 2014 – ότι ένας υπουργός της πρώτης θητείας Μιτεράν ενέχεται σε παιδεραστία, σύμφωνα με πληροφορίες από ανώτατες κρατικές υπηρεσίες. Και ωστόσο παραμένει ακαταδίωκτος!
** Η παιδεραστία στη Γαλλία προσέλαβε τη δεκαετία του 1960, και κυρίως του 1970, τη μορφή «κινήματος» στο πλαίσιο της «σεξουαλικής επανάστασης», στο οποίο συνέπλεαν αριστερά και άκρα δεξιά. Εφημερίδες, όπως η Libération, και πιο διακριτικά η Le Monde, προωθούν τις ιδέες του και υπερασπίζονται του παιδόφιλους στα δικαστήρια. Στις 26 Ιανουαρίου 1977 δημοσιεύθηκε στη Le Monde έκκληση αθώωσης τριών παιδεραστών. Την υπέγραφαν οι μεγαλύτεροι διανοητές της χώρας: Λουί Αραγκόν, Ρολάν Μπάρτ, Σιμόν ντε Μπωβουάρ, Ζιλ Ντελέζ, Αντρέ Γκλυξμάν, Μπερνάρ Κουσνέρ, Ζαν Λανγκ, Γκαμπριέλ Ματζνέφ, Ζαν-Πωλ Σαρτρ και πολλοί άλλοι.