«Κάποιος που προτείνει ότι άνω των 60 να έχουμε υποχρεωτικό εμβολιασμό, πρέπει να μας πει: Εννοεί ότι θα πηγαίνουμε με τη σύριγγα και θα τον εμβολιάζουμε θέλει δε θέλει; Εννοεί ότι θα έρθουμε να του πούμε ότι εσύ που δεν εμβολιάζεσαι άνω των 60 δεν θα παίρνεις τα άλλα φάρμακά σου και θα τα πληρώνεις;», έλεγε.
Κι έπειτα, επικαλούμενος και την ιδιότητά του ως νομικού, τόνιζε ότι «η κυβέρνηση λειτουργεί με βάση τις συνταγματικές ισορροπίες» και με επίκληση στη «συνταγματική τάξη», δήλωνε ότι «βάζουμε υποχρεωτικότητα, όπου πραγματικά υπάρχει ο κίνδυνος της δημόσιας Υγείας και όχι ο κίνδυνος της ατομικής επιλογής», φέρνοντας ως παράδειγμα τους υγειονομικούς και όσους «περιθάλπουν ευπαθείς ομάδες».
Ήταν μάλιστα σαφής ότι «ένας άνθρωπος 80 ετών και πάνω που ο ίδιος δεν θέλει να εμβολιαστεί» και «κατά βάση ο ίδιος κινδυνεύει», εμπίπτει «στο πλαίσιο της ατομικής πλέον επιλογής» και η υποχρεωτικότητα εκεί προσκρούει στο Σύνταγμα, το ΣτΕ και την επιτροπή Βιοηθικής. Έλεγε δε ότι, ακόμα και αν η κυβέρνηση αλλάξει στάση στο μέλλον και λόγω των επιδημιολογικών δεδομένων αρχίσει να συζητάει την επέκταση της υποχρεωτικότητας, αυτό θα γίνει για «κατηγορίες που συνταγματικά θα είναι ανεκτό».