Στο εμβληματικό του βιβλίο «Μεταδημοκρατία» (εκδόσεις Εκκρεμές), ο Βρετανός πολιτικός επιστήμονας Κόλιν Κράουτς περιγράφει ένα πολιτικό φαινόμενο, το οποίο αφορά την εποχή του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτή που ζούμε σήμερα. «Ο ρόλος του... κράτους ως αστυνόμου ξανάρχεται στο προσκήνιο. Το χάσμα του... πλούτου ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς διαρκώς μεγαλώνει. Η φορολογία συντείνει όλο και λιγότερο στην αναδιανομή του πλούτου. Οι πολιτικοί ανταποκρίνονται κυρίως στα αιτήματα μιας χούφτας μεγαλοεπιχειρηματιών, τα συμφέροντα των οποίων μεταφράζονται σε κρατική πολιτική. Οι φτωχοί χάνουν σταδιακά κάθε ενδιαφέρον για τα πολιτικά πράγματα και δεν μπαίνουν πια ούτε στον κόπο να ψηφίσουν, ξαναπαίρνοντας οικειοθελώς τη θέση που αναγκαστικά είχαν στην προδημοκρατική περίοδο».
Αυτή η αποχή από τα πολιτικά πράγματα είναι που καθορίζει τελικά την τύχη της δημοκρατίας, καθώς οι πεπεισμένοι νεοφιλελεύθεροι (πλούσιοι, προνομιούχοι, ιδιοκτήτες κ.λπ.), όπως και οι φανατικοί ακροδεξιοί και φασίστες θεωρούν απαράγραπτο δικαίωμα και υποχρέωσή τους να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία. Αυτοί όλοι διαμορφώνουν ένα υβρίδιο «ακροδεξιού νεοφιλελευθερισμού», όπως βλέπουμε και στη χώρα μας με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ξεπούλημα δημόσιου πλούτου, ιδιωτικοποιήσεις, απευθείας αναθέσεις, «χρηματοδότηση» μεγάλων επενδύσεων και από δίπλα αυταρχισμός, καταστολή, αστυνομοκρατία, εθνικισμός και μαζική διαφθορά.
Αυτά είναι τα στοιχεία της «προσφοράς» στο έθνος, το οποίο διάγει μια από τις πλέον παρακμιακές εποχές της σύγχρονης ιστορίας του. Η κρίση της Δικαιοσύνης, η οποία πλέον διαπλέκεται σχεδόν κραυγαλέα με την πολιτική εξουσία, πυροδοτεί αισθήματα οργής, αγανάκτησης και κοινωνικής αδικίας, με μόνο ωφελημένο το φασιστο-ακροδεξιό σύμφυρμα. Αυτό μας δείχνουν οι ΗΠΑ με τον τραμπισμό, αυτό μας δείχνει και η Ευρώπη με τη νίκη της Μελόνι, αλλά και τις επιτυχίες των ακροδεξιών σε Γαλλία, Σουηδία, Ουγγαρία, Πολωνία κ.λπ.
Τα πολιτικά πράγματα δεν πηγαίνουν καθόλου καλά και όσο αυτό δεν γίνεται αντιληπτό από εκείνους που περισσότερο τους αφορά, θα γίνονται χειρότερα. Ο Κράουτς περιγράφει και ένα πολιτικό παράδοξο, το οποίο αφορά συνολικά την ιστορική παρακμή των κομμάτων και την αγωνία των πολιτικών που καθοδηγούν τα κυρίαρχα κόμματα. Γράφει: «Από τη μία θέλουν να παρεμποδίσουν με κάθε τρόπο την ενεργό κινητοποίηση της μάζας των πολιτών και την ψηλάφηση των μυστικών τους, την οργάνωση αντιπολιτευτικής δράσης, τη διάρρηξη του πλέγματος εξουσίας που ελέγχει η πολιτικοεπιχειρηματική ελίτ. Από την άλλη, θέλουν πάση θυσία να υποστηρίζουμε παθητικά την πολιτική τους. Τρομάζουν στην ιδέα ότι θα μπορούσαμε να μην ενδιαφερόμαστε πλέον για τις ενέργειές τους, να μην κατεβαίνουμε να τους ψηφίσουμε, να μη δίνουμε χρήματα στα κόμματά τους, να τους αγνοούμε. Η λύση από τη σκοπιά τους είναι να επιτύχουν τα μεγαλύτερα δυνατά ποσοστά ελάχιστης συμμετοχής».
«Να πετύχουν τα μεγαλύτερα δυνατά ποσοστά ελάχιστης συμμετοχής»: μια εξαιρετική περιγραφή του πολιτικού στόχου του κάθε Μητσοτάκη και σία, αφού κάτι τέτοιο θα τούς εξασφάλιζε την επ’ αόριστον κυριαρχία και τη διαιώνιση της λεηλασίας του δημόσιου πλούτου. Η περίπτωση Πάτση, τα «δωράκια» στους κάθε λογής Λάτσηδες (ΕΛ.ΠΕ., Ελληνικό κ.λπ.) δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα, αλλά ο κανόνας ο ίδιος. Το να μην υπάρχει διαφθορά σε αυτό το είδος του αρπακτικού νεοφιλελευθερισμού είναι σαν να περιμένεις το σύννεφο να μη φέρει τη βροχή. Οι «περιστρεφόμενες πόρτες» δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, τα περίφημα ΣΔΙΤ, οι κακόφημες ιδιωτικοποιήσεις είναι φαινόμενα σύμφυτα με το συγκεκριμένο σύστημα. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Τάσος Τσακίρογλου
efsyn.gr