Η πρόσκληση που έλαβε ο Αβραμόπουλος από τον Ερντογάν για να παραβρεθεί στην τελετή “ενθρόνισης” (δεν εκπροσώπησε κανέναν πέραν από τον εαυτό του), το χρησιμοποιεί ουσιαστικά ως επιχείρημα προς τον Μητσοτάκη για να τον αξιοποιήσει. Όπως δήλωσε στη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1 και τη συνάδελφο Ρίτσα Μπιζόγλη, η σημερινή συγκυρία συνιστά “παράθυρο ευκαιρίας” για να επικρατήσει ειρήνη στο Αιγαίο και στην περιοχή, που δεν θα πρέπει να τη χάσουμε. Προφανώς, ο Αβραμόπουλος πιστεύει στην αποτελεσματικότητα της διπλωματίας “των φιλοφρονήσεων και των καλών τρόπων”. Άλλο η τακτική αντιμετώπισης μιας κατάστασης όμως και άλλο η στρατηγική διάσταση κάθε πρόκλησης…
Μακάρι να ήταν έτσι, διότι πολύ φοβούμαστε ότι ο Έλλην πολιτικός αναμασά στερεότυπα που πάντα πρέσβευε και τα οποία μεσουρανούσαν τις δυο τελευταίες δεκαετίες τουλάχιστον, κατά την αιχμή της δικής του δηλαδή πολιτικής πορείας. Το μέγα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι εάν η δυνατότητα για ειρήνη που βλέπει ο Αβραμόπουλος θα είναι το αποτέλεσμα συγκυριακής επιλογής Ερντογάν, τακτικού χαρακτήρα, ή μια ειρήνη διαρκείας. Εάν δηλαδή θα αντιμετωπίζει την ουσία των τουρκικών διεκδικήσεων απέναντι στην Ελλάδα, για τις οποίες ο ίδιος ορθά διαπιστώνει ότι έχουν κλιμακωθεί, συμπεριλαμβάνοντας και ζητήματα κυριαρχίας, πέραν της αμφισβήτησης ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Όσα ανέφερε στη συνέντευξή του ο Αβραμόπουλος είναι χαρακτηριστικά. Καταρχάς, μπορεί ορθά να αξιολογεί την απομάκρυνση των Ακάρ, Τσαβούσογλου και Σοϊλού, όμως το να λέει ότι οι νέες επιλογές είναι άνθρωποι του Ερντογάν, είναι σαν να προσπαθεί να απαλλάξει τον Τούρκο ηγέτη από την ευθύνη όσων παρανοϊκών ισχυρισμών και απειλών εκτοξεύονταν τα τελευταία χρόνια από την τουρκική ηγεσία και προσωπικά από τον Τούρκο πρόεδρο, σε βάρος της Ελλάδας. Αποκαλεί τους νέους υπουργούς “νομιμόφρονες” απέναντι στον Ερντογάν, λες και οι προηγούμενοι είχαν σηκώσει δικό τους μπαϊράκι!
Μπορεί ο ίδιος να το θεωρεί “διπλωματικό τακτικισμό“, αλλά η χρησιμοποίηση τέτοιων αναφορών στη δημόσια σφαίρα προσβάλει τον κοινό νου. Κυρίως όμως υπονομεύει την προσπάθεια που θέλει να ξεκινήσει στην κατεύθυνση της ειρήνευσης, αφού την αναγάγει σε αυτοσκοπό χωρίς προϋποθέσεις. Εάν θεωρεί ότι η ελληνική στρατηγική πρέπει να το πετύχει για να κερδίσει χρόνο, αποκαθιστώντας την ισορροπία δυνάμεων, θα το συζητούσαμε. Δεν προκύπτει όμως αυτό. Επίσης, κάποια στιγμή θα έπρεπε να τεθεί και το θέμα τις τεράστιας διαφθοράς και της καταλήστευσης της Τουρκίας. Διότι με τη ρητορική του, είναι σαν να παρακάμπτει το θέμα που σε ολόκληρο τον κόσμο υπέρ-προβάλλεται. Ας θυμηθούμε τη δίωξη ρωσικών κεφαλαίων στην Κύπρο, ενώ στην περίπτωση της Τουρκίας στη Δύση παριστάνουν ότι δεν βλέπουν.
Εξίσου κραυγαλέα αυθαίρετη και προσαρμοσμένη στις επιδιώξεις του μοιάζει η πεποίθησή του ότι ο Ερντογάν επιθυμεί να επαναπροσανατολίσει τη χώρα του προς τη Δύση και να προχωρήσει τον εκδημοκρατισμό στην Τουρκία! Η προσπάθεια απαλλαγής του Τούρκου ηγέτη από την ευθύνη για όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια βγάζει μάτι, αφού στη συνέχεια κατηγορεί για όσα έγιναν την επικράτηση τουρκικών εθνικιστικών κύκλων και γι’ αυτό τέθηκαν στο τραπέζι νέα ζητήματα που δεν υπήρχαν στο παρελθόν! Σαν να προσπαθεί να ισχυριστεί, ότι η συμμαχία του Ερντογάν με το φασιστικό MHP του Μπαχτσελί είναι μια συμμαχία ανάγκης, την οποία κατά βάθος δεν την επιθυμεί ο Ερντογάν!
Τούτων λεχθέντων, δεν εκπλήσσει η εκτίμησή του ότι μετά τις επαφές που είχε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Τουρκία, κάτι καινούργιο πάει να βγει, το οποίο η Ελλάδα πρέπει να το υποστηρίξει ψυχή τε και σώματι. Παρόλο που ο ίδιος αναφέρει ότι η Τουρκία επιχειρεί ολική επαναφορά στο διεθνές σκηνικό με τον Ερντογάν να προσπαθεί να κλείσει τα μέτωπα, ξεχνά να αναφέρει ότι τις πληγές αυτές τις άνοιξε η δική του πολιτική, όταν κατέρρευσε με πάταγο η επιδίωξη επέκτασης μέσω της ανάδειξης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας σε πολυάριθμες χώρες, μετά τις αραβικές επαναστάσεις.
Καταληκτικά, όσα ελέχθησαν σε αυτή τη συνέντευξη μοιάζουν να προσπαθούν να διατηρήσουν την ελληνική διπλωματία παγιδευμένη σε στερεότυπα προηγούμενων δεκαετιών, τα οποία, δυστυχώς για τους υπέρμαχούς τους, έχουν καταγράψει συγκεκριμένα και μετρήσιμα αποτελέσματα που ζημίωσαν το εθνικό συμφέρον. Ο Αβραμόπουλος αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να σκεφτεί με διαφορετικό τρόπο, αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι σε περίπτωση που ο αντίπαλος θεωρεί πως δεν υπάρχουν όρια στις υποχωρήσεις σου προς χάριν της ειρήνης, δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσει να σε απειλεί με πόλεμο. Συνταγή που κερδίζει δεν την αλλάζεις. Και δεν χρειάζεται καν να είσαι αντίπαλος με τα χαρακτηριστικά της Τουρκίας του Ερντογάν για να το συμπεράνεις…
