Δεν γνωρίζω την έκταση αυτής της καλοκουρδισμένης κομπίνας, αλλά φαίνεται ότι κάποιοι λίγοι και εκλεκτοί ¨”πελάτες” ενοριών, απολαμβάνουν ειδικής μεταχείρισης από κρατικούς και εκκλησιαστικούς φορείς.
Προ ημερών, επιστρέφοντας από...
την πλημμυρισμένη Θεσσαλία, σε κάποιο σχετικά υπερυψωμένο σημείο, σταματήσαμε αναγκαστικά σε κάποιο σημείο που είχε μικρή διαπλάτυνση για είσοδο σε κάποια πολυτελή κτίσματα, (σε βίλα δηλαδή, με απλά λόγια), για να περάσουν κάποια μηχανήματα από το ίδιο ρεύμα κυκλοφορίας, γιατί το άλλο ήταν ακόμα ακατάλληλο και ακαθάριστο για οχήματα λόγω φερτών υλικών.Βλέπω, λοιπόν, μία τεράστια βίλα, με πισίνα στο πίσω μέρος και κάπου απόμερα, στο ίδιο περιφραγμένο χώρο μικρό εκκλησάκι.
Ανυποψίαστος ρώτησα τον ευγενικό δημοτικό υπάλληλο που προπορευόταν της διαδρομής μας, οδηγώντας μας ως ένα σημείο εξόδου, αν έγινε κάποιο ατύχημα στην οικογένεια του κατόχου της βίλας. Και η απάντηση με σόκαρε.
Ο λόφος αυτός είχε καεί πριν κάποια χρόνια και κάποιοι καταπάτησαν αρκετά σημεία του. Αλλά, για να χτίσουν, δεν μπορούσαν. Τη λύση την είχε η ενορία. Σου δίνει άδεια (!) να χτίσεις ένα μικρό εκκλησάκι, με την υποχρέωση να το λειτουργείς μια δυο φορές το χρόνο. Και… αυτομάτως, μπορείς να χτίσεις δίπλα μία βίλα, στον ίδιο περιβάλλοντα χώρο με το εκκλησάκι, χωρίς να μπορεί να επέμβει η πολεοδομία, λόγω Εκκλησίας! Και το ωραιότερο;
Παίρνεις ρεύμα και νερό για το εκκλησάκι, αλλά και για τη βίλα σου! “Το πολύ να κάνεις και μια δωρεά στην ενορία, φίλε μου και είσαι ακούνητος!”, καταλήγει ο άνθρωπος, αναφέροντας ότι γνωρίζει πολλές τέτοιες περιπτώσεις, που γίνονται σε καμένες ή καταπατημένες ή και τα δύο μαζί, εκτάσεις! Εγώ, δεν γνώριζα, αλλά στη ζωή πάντα μαθαίνεις, ειδικά στην Ελλάδα της κομπίνας, του λαδώματος και της αρπαχτής…