Ηταν κοινός πολιτικός τόπος ότι ο πρόεδρος της Γαλλίας εδώ και χρόνια επεξεργαζόταν το σχέδιο της ενωμένης πολιτικής Ευρώπης. Η ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης τον.. Απρίλιο του 2017 και μετά τον Μάιο του 2017 στην Πνύκα (στην Αθήνα) σφράγισαν την πολιτική βούλησή του για την «επανακατασκευή» της πολιτικής Ευρώπης μετά την παγκόσμια δημοσιονομική κρίση...
Το τωρινό πολιτικό ερώτημα είναι το εξής: τι μεσολάβησε από το έτος 2017 (το τέλος της παγκόσμιας δημοσιονομικής κρίσης) μέχρι σήμερα (έτος 2024) και ο Μακρόν στην πρόσφατη ομιλία του (και πάλι στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης) αναδιπλώθηκε; Πώς και γιατί εμφανίστηκε μπροστά στους ακροατές του ως τεχνοκράτης διαχειριστής των κοινωνικών προβλημάτων και οικονομικών ζητημάτων των ευρωπαϊκών χωρών;
Θα συμφωνήσω με τους πολιτικούς αναλυτές οι οποίοι επισημαίνουν ότι από τον Απρίλιο του 2024 μολονότι το χρονικό διάστημα αριθμείται στα 7 χρόνια, για τις πολιτικές εξελίξεις ισούται με δεκαετίες! Εχουν έκτοτε μεσολαβήσει διεθνή συμβάντα, όπως η επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας ή ο πόλεμος ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Παλαιστινίους. Από την άλλη έχουν διαμορφωθεί και επιμέρους συνθήκες λειτουργίας της πολιτικής και της δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση που καθιστούν προβληματική την ίδια την Ευρώπη.
Ο Μακρόν στην πρόσφατη ομιλία του δεν μίλησε για το πρόγραμμα της «πολιτικής Ευρώπης». Αναφέρθηκε σε επιμέρους πτυχές του τεχνοκρατικού σχεδίου επιβίωσης του ευρωπαϊκού πνεύματος και επεσήμανε «θανάσιμους κινδύνους» για την ίδια την Ευρώπη.
Από τις ανταποκρίσεις του διεθνούς Τύπου (η «Εφημερίδα των Συντακτών» με τη δημοσιογραφική πρωτοβουλία του Μανώλη Σπινθουράκη είναι στην ενημερωτική πρωτοπορία) πληροφορούμαι ότι ο Μακρόν επιχείρησε να «τεμαχίσει» την Ευρώπη σε επιμέρους τεχνοκρατικά κεφάλαια της δράσης των Βρυξελλών. Στην ομιλία του δεν έκανε καμιά αναφορά στο «ευρωπαϊκό όραμα της πολιτικής ένωσης». Απαρίθμησε πέντε κεφάλαια (τεχνοκρατικά θέματα) κοινής δράσης των Βρυξελλών: μίλησε για το μεταναστευτικό, για το ενεργειακό, για το εμπορευματικό κεφάλαιο, για την κλιματική αλλαγή και για την άνοδο του νεοφασισμού.
Για μένα ο «τεμαχισμός» της Ευρώπης σε τεχνοκρατικά πεδία σημαίνει και το τέλος της ιδέας της μεταπολεμικής Ευρώπης. Αλλά ξέχασα να σας αναφέρω ότι ο Μακρόν στην ομιλία του (πανεπιστημιακή διάλεξή του) με πρωτοφανή ζήλο τόνισε ότι στα «πρώτα σχέδιά του» είναι η προώθηση και η εφαρμογή του προγράμματος της «αμυντικής Ευρώπης».
Με άλλη ευκαιρία, είχα τονίσει ότι κάθε αμυντική ή στρατιωτική δράση, η οποία δεν έχει ως υπόβαθρο ένα πολιτικό υποκείμενο που να αυτοπροσδιορίζεται ως εθνική κοινότητα, είναι καταδικασμένη στην ιστορική εξαφάνιση.
Απομένει, λοιπόν, στον πρόεδρο Μακρόν να μιλήσει την κοινή ευρωπαϊκή γλώσσα όλων των λαών, όλων των ευρωπαϊκών κοινωνιών και να απαντήσει σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες στα εξής ερωτήματα: Πώς και γιατί το γραφειοκρατικό διοικητήριο των Βρυξελλών παγίδεψε τις πνευματικές και πολιτικές κοινότητες των ευρωπαϊκών χωρών στον «βαθμό μηδέν» της πολιτικής; Γιατί ο ίδιος, όπως και η Μέρκελ παλαιότερα και τώρα ο Σολτς από τη γερμανική πλευρά, προωθεί τον νεοφασισμό, την Ακρα Δεξιά;
Στις επικείμενες ευρωεκλογές ο Μακρόν και όλες οι φιλελεύθερες ευρωπαϊκές δυνάμεις ήδη έχουν ηττηθεί. Γι’ αυτή την πολιτική ήττα ευθύνονται οι ίδιοι ως γραφειοκράτες και ως τεχνοκράτες. Το τελικό συμπέρασμά μου είναι το εξής: όσο υψηλότερος γίνεται ο «πύργος των Βρυξελλών» τόσο ο νεοφασισμός θα θριαμβεύει! Και η Ευρώπη θα σκοτεινιάζει!
Θεόδωρος Γεωργίου (Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης)
efsyn.gr