Ως γνωστόν οι ΗΠΑ, θέλοντας να αποφύγουν κλιμάκωση του πολέμου, πίεσαν το Ισραήλ για συγκρατημένα αντίποινα έναντι του Ιράν και ανακοίνωσαν νέες κυρώσεις κατά του Ιράν.
Στο πλαίσιο των αντιποίνων ενδέχεται να εντάσσεται και η “ορφανή” έκρηξη σε στρατιωτική βάση φιλοϊρανικής πολιτοφυλακής στο Ιράκ. Στόχους φιλοϊρανικών πολιτοφυλακών στο Ιράκ έχουν πλήξει και οι ΗΠΑ, αν και το σημαίνον πλήγμα τους στην χώρα ήταν η εκτέλεση, επί Τραμπ, του Ιρανού στρατηγού Σολεϊμανί.
Ήταν μία προσπάθεια να ελεγχθεί η ιρανική παρουσία στο Ιράκ, την οποία όμως είχαν προκαλέσει οι ίδιες οι ΗΠΑ, με την εισβολή του 2003!
Του Δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα
ΠΗΓΗ: SLpress
Ήδη από τότε, μια στοιχειωδώς λογική ανάλυση των δεδομένων, η οποία δεν απαιτούσε παρά βασικές γνώσεις ιστορίας και διεθνούς πολιτικής, κατέληγε στο αβίαστο συμπέρασμα ότι η καταστροφή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν θα οδηγούσε στη δραστική ενίσχυση του Ιράν. Όχι μόνο γιατί το Ιράκ αποτελούσε φράγμα του Ιράν, αλλά και γιατί το καθεστώς του Σαντάμ στηριζόταν στους Σουνίτες και κρατούσε υπό έλεγχο τη σιιτική πλειοψηφία του ιρακινού πληθυσμού.
Η καταστροφή του καθεστώτος Σαντάμ απελευθέρωσε το Ιράν από τον πιο επίφοβο εχθρό του και του προσέφερε την ευκαιρία να αξιοποιήσει τους Σιίτες του Ιράκ και να το μετατρέψει, εν πολλοίς, σε προέκτασή του, όπως το είχε καταφέρει με την Χεζμπολάχ στον Λίβανο και με τους Χούτι στην Υεμένη, δημιουργώντας τον “Άξονα της Αντίστασης”, όπως τον αποκαλεί η Τεχεράνη. Σε ό,τι αφορά το Ιράκ, φιλοαμερικανοί δεν έγιναν ούτε οι Ιρακινοί Σουνίτες. Αντιθέτως οδηγήθηκαν προς το ISIS και διάφορες άλλες ένοπλες αντιαμερικανικές οργανώσεις.
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι Αμερικανοί, δαπανώντας τρισεκατομμύρια δολάρια και θυσιάζοντας τη ζωή και την αρτιμέλεια χιλιάδων στρατιωτών τους, εν τέλει αυτό που κατάφεραν ήταν να διαταράξουν τις σχέσεις τους με τους πάντες και να δημιουργήσουν ένα μεγάλο Ιράν! Και τίθεται ένα πολύ απλό ερώτημα: Πώς μπόρεσαν να τα κάνουν τόσο χάλια; Ένα μέρος της απάντησης είναι ότι, σε αντίθεση με την κυρίαρχη αντίληψη, οι ΗΠΑ ποτέ δεν είχαν ορθολογική και συγκροτημένη μακρόπνοη στρατηγική.
Ο ανορθολογισμός των ΗΠΑ
Ίσως ο πιο καθιερωμένος και επίμονος μύθος στον μηχανισμό της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας, αλλά και στην συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινής γνώμης, είναι ότι οι ΗΠΑ έχουν έναν συγκροτημένο, ορθολογικό και μακρόπνοο στρατηγικό σχεδιασμό, τον οποίο ακολουθούν με συνέπεια. Αυτή η αντίληψη δεν σχετίζεται με το πόσο “φιλοαμερικανός” ή “αντιαμερικανός” είναι κανείς.
Ακόμη και οι πιο παθιασμένοι επικριτές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής πιστεύουν ακράδαντα ότι κάποια ιερατεία σοφών στην Ουάσιγκτον σχεδιάζουν με παγερό και κυνικό ρεαλισμό τις κινήσεις των ΗΠΑ στην παγκόσμια σκακιέρα με ορίζοντα δεκαετιών. Στην πραγματικότητα, όπως αναφέρουν και πλείστοι Αμερικανοί αναλυτές, η αμερικανική στρατηγική μαστίζεται από “προσήλωση σε ένα σημείο” (focalism) και από “μονοχρονική” (monochronic) ανάγνωση των τεκταινομένων.
Δηλαδή, οι Αμερικανοί δυσκολεύονται να δουν τη συνολικότερη συστημική δομή μέσα στην οποία λειτουργεί κάποιο σημείο στον πλανήτη και συνακόλουθα δεν μπορούν να αντιληφθούν τις ευρύτερες συνέπειες των ενεργειών τους στο σημείο αυτό, ιδιαίτερα σε βάθος χρόνου, πολλώ δε μάλλον να κάνουν μακροχρόνιους σχεδιασμούς. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ