Ποια να είναι άραγε τα συναισθήματα της ηγεσίας της Πολεμικής Αεροπορίας μετά από αυτό το περιστατικό; Ποια θα έπρεπε να είναι τα αντίστοιχα της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εθνικής Άμυνας κα9ι κατ’ επέκταση του Μεγάρου Μαξίμου; Διότι έχουμε βαρεθεί να συζητάμε για τα μεγάλα προγράμματα για νέες πλατφόρμες, πανάκριβες και δύσκολο να συντηρηθούν με δεδομένες τις σημερινές δαπάνες για τον αεροπορικό μας στόλο.
Το DP προειδοποίησε με δύο ξεχωριστά άρθρα, ότι όλη αυτή η συζήτηση για το πως θα διώξουμε πουλώντας τα δεκάδες μαχητικά αεροσκάφη τόσο Mirage 2000-5 όσο και F-16 Block 30 και πιθανότατα Block 50 όπως βαδίζουμε στο πλαίσιο της περιώνυμης… Ατζέντας 2030 του Νίκου Δένδια, θα αποβεί εξαιρετικά επιζήμια πολλαπλώς και όχι μόνο για το ηθικό των μονάδων που τα επιχειρούν, των οποίων έχει μεγιστοποιήσει την αβεβαιότητα. Αυτό δεν σημαίνει πως έπαιξε ρόλο στο σημερινό ατύχημα. Όμως, σημαίνει ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά γενικότερα και η στρατιωτική ηγεσία έχει την απόλυτη ευθύνη για να προειδοποιήσει με τη δέουσα σοβαρότητα, ακόμα και αυστηρότητα την πολιτική ηγεσία.
Ας αντιμετωπίσουν το σημερινό συμβάν, με ένα από τα υπέρ-πολύτιμα μαχητικά στο Αιγαίο, ως καμπανάκι του κινδύνου. Ας ελπίσουμε, ότι οι όποιες ζημιές στο αεροσκάφος θα μπορούν να επισκευαστούν. Ας πληροφορηθούν πόσα είχαμε, πως τα καταστρέψαμε πετώντας χρήματα στα μέσα της δεκαετίας του 2010 και ποιος αγώνας γίνεται για να επανέλθουν όσο το δυνατόν περισσότερα σε πτητική κατάσταση. Δυστυχώς, όσοι υποστήριζαν ότι το “παιχνίδι” είναι χαμένο διότι δεν υπάρχει ορθολογικός προγραμματισμός και σχεδιασμός, φαίνεται πως είχαν δίκιο. Κι αν ακόμα υπάρχει στο επίπεδο της στρατιωτικής ηγεσίας, επικρατούν τα αφηγήματα και οι επιθυμίες, δηλαδή το ευκταίο απέναντι στο εφικτό.