ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΩΠΟΥΛΟΥ
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Την προηγούμενη μου την είχαν κλέψει μαζί με το όλον πορτοφόλι και ό,τι περιείχε σε κάρτες και τα λίγα μετρητά. Η επίσκεψή μου με έκανε να αισθανθώ ως ταπεινωμένος πολίτης ενός κράτους που αρέσκεται να ταπεινώνει τον εαυτό του. Δεν αναφέρομαι στο προσωπικό, ευγενέστατο και πρόθυμο να με βοηθήσει με τα διάφορα τερτίπια των ηλεκτρονικών παραβόλων. Δύο νέα παιδιά με χιούμορ και ευχάριστη διάθεση. Αναρωτιέμαι πού τη βρίσκουν. Το περιβάλλον εργασίας όπου περνούν την καθημερινότητά τους είναι απελπιστικό.
Τοίχοι που έχουν να βαφτούν ούτε κι εγώ ξέρω από πότε, κάτι πανάρχαια γραφεία… Φεύγοντας κατέβηκα με τα πόδια και μου δόθηκε η ευκαιρία να ρίξω μια ματιά στο κρατητήριο, από έξω επαναλαμβάνω. Μου θύμισε το κελί του Κόμητα Μοντεχρίστου στο κάστρο του Ιφ, το οποίο είχα επισκεφθεί πριν από αρκετά χρόνια. Ισχυρίζονται ότι τους ενδιαφέρουν οι σχέσεις της αστυνομίας με τους πολίτες. Τις θέλουν, λέει, σχέσεις αλληλοσεβασμού και αλληλοεκτίμησης. Πώς όμως να σεβαστείς έναν δημόσιο υπάλληλο ο οποίος ζει και εργάζεται σε τέτοιο περιβάλλον; Θα μου πείτε Αγιος Παντελεήμονας είναι και το τμήμα είναι κατάλληλο για μία από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας.
Ομως το αστυνομικό τμήμα είναι εικόνα του ελληνικού κράτους. Πώς οι εργαζόμενοι θα σεβαστούν τους ανωτέρους τους όταν τους αφήνουν να εργάζονται σε τέτοιες συνθήκες απαξίωσης; Και όλοι αυτοί οι μετανάστες της περιοχής πώς θα σεβαστούν την κοινωνία στην οποία υποτίθεται ότι θέλουν να ενταχθούν, αν το κράτος που τη διοικεί δείχνει τέτοια εγκατάλειψη;
Εχω να κάνω μια πρόταση στον φίλο Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Να προτείνει στην Ολγα Κεφαλογιάννη να πουλήσει ένα από τα χαλιά του υπουργείου Τουρισμού και τα χρήματα να χρησιμοποιηθούν για τον εξανθρωπισμό του τμήματος, το οποίο υποθέτω δεν είναι το μόνο. Ακόμη και είκοσι από τα ογδόντα χιλιάρικα θα έφταναν, αν δεν πέφτω έξω. Θα μου πείτε το υπουργείο Τουρισμού είναι κάτι σαν βιτρίνα της χώρας. Ας το δεχθώ, αν και ο τουρισμός μας εξαρτάται ως επί το πλείστον από την ιδιωτική πρωτοβουλία και ο ρόλος του κράτους είναι, αν όχι διακοσμητικός, τουλάχιστον βοηθητικός.
Και το αστυνομικό τμήμα είναι η βιτρίνα του κράτους απέναντι στους πολίτες, στους κατοίκους, ακόμη και στους επισκέπτες. Είναι δείγμα βαρέος επαρχιωτισμού να σε ενδιαφέρει η εικόνα που εκπέμπεις προς τους «ξένους» και να αδιαφορείς για τους ίδιους σου τους πολίτες. Αν πραγματικά κάποιοι θέλουν να αλλάξει η σχέση της αστυνομίας με τους πολίτες, θα πρέπει να ξεκινήσουν από την εικόνα των χώρων εργασίας τους. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ