Στο βήμα βρισκόταν η βουλευτής του «ΜΕΡΑ 25», Σοφία Σακοράφα, η γνωστή πρωταθλήτρια του ακοντισμού τη δεκαετία του 1980… Η κουβέντα που είπε, βγαλμένη μέσα από τις σελίδες της παγκόσμιας Ιστορίας, «έπεσε» στην αίθουσα με τη δύναμη που έφευγε κάποτε το ακόντιο από τα χέρια της…
Γράφει ο ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Η συζήτηση γινόταν για την επικείμενη ομιλία στο Κογκρέσο του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη. Ανατρέχοντας στη μακριά λίστα των ξένων ομιλητών στο Κογκρέσο, αναφέρθηκε στον Ντιέμ, τότε πρόεδρο του Βιετνάμ, που μίλησε στο Κογκρέσο το 1957. Στη συνέχεια όμως ήρθε σε ρήξη με τις ΗΠΑ και δεν του βγήκε σε καλό. Οι ΗΠΑ τον ανέτρεψαν με πραξικόπημα που υποκίνησαν το 1963. Ο ίδιος δολοφονήθηκε. Ποιο είναι όμως το ενδιαφέρον;
Ότι ο περίφημος για πολλούς, «πολύς» για άλλους υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ, είπε μία μνημειώδη φράση, μιλώντας για τους «δεδομένους», τότε, φίλους της Αμερικής στη χώρα: «Μπορεί να είναι επικίνδυνο να είσαι εχθρός των ΗΠΑ, αλλά το να είσαι φίλος τους είναι μοιραίο». Όποια και να είναι η άποψη καθενός για τον Κίσινγκερ, αυτό που δεν αμφισβητείται είναι η τεράστια εμπειρία του, τόσο στο ακαδημαϊκό όσο και στο επίπεδο της εφαρμοσμένης πολιτικής.
Ας πάμε στα σημερινά, ώστε να εξηγηθεί για ποιον λόγο ανατρέξαμε σε αυτή την επισήμανση. Ο «τυφώνας» Τραμπ σαρώνει τις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις και όλες οι χώρες προσπαθούν να προσαρμοστούν, ώστε να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους. Η Σύνοδος Ασφαλείας του Μονάχου ολοκληρώνεται. Η εκρηκτική ομιλία του αντιπροέδρου Βανς έχει σοκάρει την Ευρώπη που μοιάζει να θέλει να δείξει ότι κινητοποιείται για να απαντήσει στην πρόκληση, προτού οι εξελίξεις αποδείξουν στην πράξη ότι η σημερινή ηγεσία της Ουάσινγτον έχει δίκιο να μη δίνει σημασία στις Βρυξέλλες.
Η Ελλάδα κρύβεται
Θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι η Αθήνα δεν έχει ανησυχήσει. Οι απίθανες κυβιστήσεις (σ.σ. κωλοτούμπες) που καταγράφονται αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Το ίδιο και κάποια γραφικά δημοσιεύματα, αρθρογράφων που απλά αδυνατούν να συλλάβουν την έκταση των αλλαγών που κυοφορούνται. Θα περίμενε βέβαια κανείς μια πιο οργανωμένη ελληνική αντίδραση στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής που να επιδεικνύει ψυχραιμία και ικανότητα διαχείρισης.
Στην πράξη όμως τι συνέβη; Η ουσιαστική απουσία της Ελλάδας από τη Διάσκεψη του Μονάχου είναι εκκωφαντική! Ο πρωθυπουργός δεν προλάβαινε. Ο υπουργός Εξωτερικών Γεραπετρίτης πήγε τελευταίος και καταϊδρωμένος, πιθανότατα για να πει δυο κουβέντες, εκ των οποίων… η μιάμιση να είναι -όπως συνηθίζουμε- για το διεθνές δίκαιο και την ειρηνική συνύπαρξη. «Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» δηλαδή.
Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας όμως, ήταν ο καλύτερος απ’ όλους. Παρότι έχει την εμπειρία από το υπουργείο Εξωτερικών και γνωρίζει τη σημασία της Διάσκεψης του Μονάχου, επέλεξε να παρευρεθεί στο «Φόρουμ των Δελφών» στην Ουάσινγκτον, με τους «τελειωμένους» από το σύστημα Τραμπ, πρέσβη Τζορτζ Τσούνη και τον υφυπουργό Εξωτερικών και προκάτοχο της θέσης του Τσούνη στην πρεσβεία της Αθήνας, Τζέφρι Πάιατ! Πώς να εξηγήσει κανείς την όλη λογική σε αυτό;
Και τι βρήκε να πει; Ότι οι ΗΠΑ -του Τραμπ, να τονιστεί- πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία! Και σύμφωνα με όσα κατάλαβε η πλειοψηφία των παρατηρητών των αμυντικών τεκταινομένων στην Ελλάδα, έκλεισε το μάτι στην Ουάσινγκτον, για την υλοποίηση εξοπλιστικών προγραμμάτων. Πόσο έξυπνο ήταν ως επιχείρημα; Ειδικά σε αυτή τη συγκυρία; Ποιος το πρότεινε στον υπουργό; Ή το σκέφθηκε μόνος του; Για να συζητήσουμε μετά για τα ενδεχόμενα κίνητρα…
Για να δώσουμε κι ένα παράδειγμα, ίσως γι’ αυτό, κατά το αφήγημα που εκπέμπεται από το ΥΠΕΘΑ, στην παρούσα χρονική στιγμή η επιλογή της λύσης για την αναβάθμιση του πυραυλικού πυροβολικού του Ελληνικού Στρατού θα καθυστερήσει, διότι… υπάρχουν περισσότερες από μία προσφορές. Πριν ελάχιστες εβδομάδες, η επιλογή του ισραηλινής προέλευσης συστήματος πολλαπλών εκτοξευτών πυραύλων, παρουσιαζόταν ως ειλημμένη απόφαση.
Ο Νίκος Δένδιας είχε φροντίσει να στείλει διαπιστευτήρια λίγες μέρες νωρίτερα, όταν με ύφος… σχολάρχη είχε υποδεχθεί την πρέσβη της Γαλλίας, για να την «κατσαδιάσει» όπως φάνηκε και από τη στημένη φωτογραφία, διότι λέγεται ότι θα πει το ναι στο να πωληθούν οι φοβεροί και τρομεροί πύραυλοι αέρος-αέρος Meteor στην Τουρκία!
Το «ύφος σχολάρχη» δεν πέρασε απαρατήρητο από το Μέγαρο Μαξίμου εάν κρίνουμε από την πρωθυπουργική δήλωση στη χθεσινή συνέντευξη στην «Καθημερινή της Κυριακής», περί των «εν οίκω μη εν δήμω», αλλά και για το ποιος εκφράζει την εξωτερική πολιτική της χώρας. Η ζημιά είχε όμως ήδη γίνει. Μισή ώρα περίμενε στο αυτοκίνητο ο Κυρ. Μητσοτάκης έξω από το γαλλικό προεδρικό μέγαρο όταν πήγε να δει τον Εμανουέλ Μακρόν.
Τρέμε κυρία Γκιλφόιλ
Να φανταστούμε λοιπόν, ότι όποτε κι αν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και αίφνης μας προκύψει ξανά θέμα πώλησης των F-35 στην Τουρκία, θα πρέπει να αναμένουμε από τον «αντιστασιακό» υπουργό της κυβέρνησης, να καλέσει την κυρία Γκιλφόιλ, που λογικά θα έχει προλάβει να αναλάβει και να συμπεριφερθεί με παρόμοιο «γενναίο» τρόπο. Διότι μέχρι σήμερα, αυτό που ξέρουμε είναι να κάνουμε στους Αμερικανούς να αισθάνονται… σαν στο σπίτι τους.
Είναι αυτό κακό; Όχι απαραίτητα. Αρκεί να αποφεύγονται οι ακρότητες (σ.σ. γελοιότητες), όπως κατά την κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, του να υψώνεται η αστερόεσσα επειδή μας επισκέπτεται ένας συνταγματάρχης από το Γραφείο Αμυντικής Συνεργασίας (ODC: Office for Defence Cooperation) στην Αθήνα. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, διότι διατυπώθηκαν πρόσφατα και «απειλές» επιστροφής στην κεντρική πολιτική σκηνή από τον πολιτικό προϊστάμενο του ΥΠΕΘΑ την εποχή του συμβάντος.
Με τέτοια πολιτική ποιότητα, αλήθεια πιστεύει κανείς ότι αυτή την Ελλάδα θα την πάρει κανείς στα σοβαρά; Μια χώρα που «κατάφερε» (διότι θέλει προσπάθεια) στην πιο κρίσιμη στιγμή να μείνει χωρίς Ναυτικό και να αντιμετωπίζει τα εξοπλιστικά μοιράζοντας τα δισεκατομμύρια σε φίλους και συμμάχους ως «φιλοδωρήματα», αν και η πολιτική τάξη των Αθηνών τα αντιμετωπίζει ως… ασφάλιστρα κινδύνου! Μας κάνει εντύπωση ότι αυτή τη στιγμή έχει καταφέρει να έχει δυσαρεστημένες και τις ΗΠΑ και τη Ρωσία και τη Γαλλία; και πόσους άλλους που δεν εκφράζονται δημόσια…
Ίσως για να συντηρούν τη βολική ψευδαίσθηση ότι την κρίσιμη στιγμή, φίλοι και σύμμαχοι θα έρθουν να μας σώσουν! Με δεδομένα όμως τα ανωτέρω, πώς να πάνε στο Μόναχο; Τι να πουν; Αφού ο κόσμος τους, όπως τον είχαν πλάσει στο -ενίοτε-ιδιοτελές τους μυαλουδάκι έχει καταρρεύσει. Αφού κατά βάθος πιστεύουν σε μια «Ελλάδα της προσκολλήσεως». Αρκεί να μας λένε καμιά καλή κουβέντα και να μας χτυπούν φιλικά στην πλάτη.
Να μας παραμυθιάζουν για το φοβερό και τρομερό ρόλο μας ως «πυλώνα σταθερότητας» (pillar of stability). Μια έκφραση που όταν δε λέγεται… για να ειπωθεί στο πλαίσιο των διπλωματικών αβροτήτων υπονοεί έναν σύμμαχο που απλά δεν λέει ποτέ όχι. Κι ας εξειδικευόμαστε σε πομφόλυγες περί μια «Ελλάδας παρόχου ασφαλείας», λόγω των ειδικών συνθηκών που επιβάλλει η γεωγραφική συνύπαρξη με την Τουρκία.
Τότε, τι νόημα έχει για μια χώρα που μοιάζει να είναι «μια κατηγορία μόνη της», η επισήμανση του Κίσινγκερ «μπορεί να είναι επικίνδυνο να είσαι εχθρός των ΗΠΑ, αλλά το να είσαι φίλος τους είναι μοιραίο»; Ίσως και καμιά διότι είμαστε ειδική περίπτωση. Αν είναι έτσι, απλά προσποιηθείτε ότι δεν το είδατε. Αλλά ας αφήσουμε τέτοια πράγματα στην άκρη εμείς των «non established media»… μέχρι να μάθουμε τους «πελάτες» της USAID. Τότε επανερχόμαστε.
