μπούμερανγκ στους κυβερνώντες. Μάλιστα το άρθρο.. Παπαχελά καταλήγει:
Eίναι πολλές οι ιδέες που είναι εξαιρετικές στη θεωρία και ανεφάρμοστες στην πράξη. Καθώς η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, οι… εξαιρετικές ιδέες μπορεί εύκολα να γίνουν μπούμερανγκ. Συνέβη, για παράδειγμα, αυτό με την πανεπιστημιακή αστυνομία. Τα επιχειρήματα υπέρ της δημιουργίας της ήταν πολλά: το γεγονός ότι συμβαίνει και σε άλλες χώρες, η εφαρμογή του «νόμος και τάξη» από μία κυβέρνηση που βασίστηκε σε αυτό κ.λπ. Στην πράξη δεν έγινε τίποτα.
Η υπόθεση του Αγνωστου Στρατιώτη μοιάζει, και αυτή, με ναρκοπέδιο. Μια μεγάλη μερίδα πολιτών είναι αντίθετη στη μόνιμη «κατάληψη» του μνημείου από οιονδήποτε. Καταλαβαίνει τον πόνο και τον θυμό των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών, αλλά πιστεύει ότι το Εθνικό Μνημείο πρέπει να μένει αλώβητο και να υπηρετεί έναν και μόνον σκοπό.
Η κυβέρνηση άφησε στην τύχη του αυτό το ζήτημα για μεγάλο διάστημα. Ολοι μας ξέρουμε από την ιστορική εμπειρία ότι παρόμοιες καταστάσεις αρχίζουν δειλά δειλά, όσο τις αφήνεις φουντώνουν και έπειτα δύσκολα μαζεύονται. Αποφάσισε, όμως, υπό την πίεση σημαντικής μερίδας της κοινής γνώμης, να βάλει ένα τέλος. Στην Ελλάδα, στον παράδεισο των νομικών, έχουμε συνηθίσει ό,τι δεν λύνεται να νομίζουμε πως θα το λύσουμε με έναν νόμο ή μία Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Εξαιρετική ιδέα, αλλά θα εφαρμοστεί;
Ποιος είναι ο κίνδυνος, για την κυβέρνηση και γενικότερα. Εχεις μια κοινωνία που είναι θυμωμένη για τα Τέμπη, για την ακρίβεια και για πολλά. Εχεις τους τελάληδες της οργής, και δεν μιλάμε για τους συγγενείς για να είμαστε σαφείς, που μυρίζονται ότι το κύμα της αντισυστημικότητας φουσκώνει πάλι και θέλουν να κάνουν τον Αγνωστο Στρατιώτη αλεξικέραυνο. Αν το πετύχουν, η κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε ένα δίλημμα: Να χρησιμοποιήσει βία και να συλλάβει όποιον θα παραβιάζει τον νόμο ή να κάνει τα στραβά μάτια; Πολιτικά μπορεί να τη συμφέρει η υπόθεση, γιατί εκθέτει σύσσωμη την αντιπολίτευση, που υιοθετεί έναν ξύλινο λόγο του 1980 και συσπειρώνει απέναντι τους οπαδούς της Ν.Δ.
«Είναι εύκολο η κατάσταση να γυρίσει τούμπα με την πρώτη αμυχή. Κάτι μπορεί να πάει πολύ λάθος, είτε γιατί θα έχουμε τραυματισμούς είτε γιατί ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά. Ελπίζουμε ότι όποιος σκέφθηκε τον όλο χειρισμό, τον σκέφθηκε και τον σχεδίασε καλά, γιατί από αυτό το ναρκοπέδιο –αν τα πράγματα πάνε στραβά– δεν θα βγει αλώβητη η κυβέρνηση, στο σύνολό της».
Η στήλη BigMouth του PowerGame σχολιάζει σχετικά:
"Διάβαζα και ξαναδιάβαζα το καλογραμμένο και γεμάτο από επιχειρήματα άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην πρώτη σελίδα της «Καθημερινής» και δεν σας κρύβω ότι αστραπιαία πέρασε από τα μάτια μουη αγριεμένη μορφή του προέδρου Μητσοτάκη.
Επειδή, όμως, δεν έχω πλέον καμία (απολύτως) επαφή με το Μαξίμου, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν όντως το κείμενο του διευθυντή της «ναυαρχίδας» του Αλαφούζου ενόχλησε τον αρχηγό Κυριάκο.
Απεναντίας, από κάτι παλιά που έχω κατά νου, τολμώ να πω ότι, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το άρθρο, κάτι μου λέει (αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς) ότι ο Παπαχελάς, γνωρίζοντας ότι η τροπολογία για τον Άγνωστο Στρατιώτη υπήρξε ιδέα του Σκέρτσου, αποφάσισε να του στείλει ένα γράμμα. Πάντως, αν και δεν έχω τόσο μεγάλο ταλέντο στο γράψιμο, θα μπορούσα να υπογράψω το επίμαχο κείμενο, ακόμη κι αν γνώριζα ότι έπειτα από λίγο θα με έβριζε μέχρι και ο Πίνατ".
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο του άρθρου του Αλ. Παπαχελά στην Καθημερινή:
"Τα διλήμματα για τον Αγνωστο ΣτρατιώτηEίναι πολλές οι ιδέες που είναι εξαιρετικές στη θεωρία και ανεφάρμοστες στην πράξη. Καθώς η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, οι… εξαιρετικές ιδέες μπορεί εύκολα να γίνουν μπούμερανγκ. Συνέβη, για παράδειγμα, αυτό με την πανεπιστημιακή αστυνομία. Τα επιχειρήματα υπέρ της δημιουργίας της ήταν πολλά: το γεγονός ότι συμβαίνει και σε άλλες χώρες, η εφαρμογή του «νόμος και τάξη» από μία κυβέρνηση που βασίστηκε σε αυτό κ.λπ. Στην πράξη δεν έγινε τίποτα.
Η υπόθεση του Αγνωστου Στρατιώτη μοιάζει, και αυτή, με ναρκοπέδιο. Μια μεγάλη μερίδα πολιτών είναι αντίθετη στη μόνιμη «κατάληψη» του μνημείου από οιονδήποτε. Καταλαβαίνει τον πόνο και τον θυμό των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών, αλλά πιστεύει ότι το Εθνικό Μνημείο πρέπει να μένει αλώβητο και να υπηρετεί έναν και μόνον σκοπό.
Η κυβέρνηση άφησε στην τύχη του αυτό το ζήτημα για μεγάλο διάστημα. Ολοι μας ξέρουμε από την ιστορική εμπειρία ότι παρόμοιες καταστάσεις αρχίζουν δειλά δειλά, όσο τις αφήνεις φουντώνουν και έπειτα δύσκολα μαζεύονται. Αποφάσισε, όμως, υπό την πίεση σημαντικής μερίδας της κοινής γνώμης, να βάλει ένα τέλος. Στην Ελλάδα, στον παράδεισο των νομικών, έχουμε συνηθίσει ό,τι δεν λύνεται να νομίζουμε πως θα το λύσουμε με έναν νόμο ή μία Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Εξαιρετική ιδέα, αλλά θα εφαρμοστεί;
Ποιος είναι ο κίνδυνος, για την κυβέρνηση και γενικότερα. Εχεις μια κοινωνία που είναι θυμωμένη για τα Τέμπη, για την ακρίβεια και για πολλά. Εχεις τους τελάληδες της οργής, και δεν μιλάμε για τους συγγενείς για να είμαστε σαφείς, που μυρίζονται ότι το κύμα της αντισυστημικότητας φουσκώνει πάλι και θέλουν να κάνουν τον Αγνωστο Στρατιώτη αλεξικέραυνο. Αν το πετύχουν, η κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε ένα δίλημμα: Να χρησιμοποιήσει βία και να συλλάβει όποιον θα παραβιάζει τον νόμο ή να κάνει τα στραβά μάτια; Πολιτικά μπορεί να τη συμφέρει η υπόθεση, γιατί εκθέτει σύσσωμη την αντιπολίτευση, που υιοθετεί έναν ξύλινο λόγο του 1980 και συσπειρώνει απέναντι τους οπαδούς της Ν.Δ.
Επειδή όμως είμαστε, λόγω ιστορικής μνήμης και της ηγεμονίας της Αριστεράς επί 50 χρόνια, μια sui generis χώρα, είναι εύκολο η κατάσταση να γυρίσει τούμπα με την πρώτη αμυχή. Κάτι μπορεί να πάει πολύ λάθος, είτε γιατί θα έχουμε τραυματισμούς είτε γιατί ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά. Ελπίζουμε ότι όποιος σκέφθηκε τον όλο χειρισμό, τον σκέφθηκε και τον σχεδίασε καλά, γιατί από αυτό το ναρκοπέδιο –αν τα πράγματα πάνε στραβά– δεν θα βγει αλώβητη η κυβέρνηση, στο σύνολό της".