Την πρωτοφανή υποδοχή, με αποδοκιμασίες και συνθήματα, που επεφύλαξε το πλήθος στον Κυριάκο Μητσοτάκη, δεν αξιώθηκαν να το μάθουν όσοι ενημερώθηκαν από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Ούτε τα πόρταλ των εφημερίδων που στηρίζουν την κυβέρνηση, ούτε τα συμπράττοντα «μεγάλα» σάιτς είδαν, ή άκουσαν το απίστευτο «γιουχάισμα».
Αυτοί που διέκοπταν το πρόγραμμά τους και μετέδιδαν ως έκτακτη είδηση υψίστης σημασίας, αν ένας μόνο άνθρωπος φώναζε κάτι στον Τσίπρα, έκρυψαν τις αντιδράσεις μιας ολόκληρη συγκέντρωσης στην εμφάνιση του Πρωθυπουργού.
Είναι μια ακόμη απόδειξη ότι η δημοσιογραφία πέθανε στην Ελλάδα.
Αν δεν μεταδίδεται ένα τέτοιο περιστατικό- ανεξάρτητα από την αξιολόγηση της διάθεσης του πλήθους για αποδοκιμασία ενός πολιτικού- δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στον αναγνώστη ή τον ακροατή. Τον καταδικάζουν να μαθαίνει μόνο όσα θέλει η κυβέρνηση και τα φιλικά της μέσα. Αυτό δεν είναι ενημέρωση. Είναι έκπτωση και ντροπή.
Ενα ολόκληρο τμήμα της λαϊκής παρουσίας στην νεκρώσιμη τελετή λογοκρίθηκε. Ανοήτως φυσικά γιατί δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί στις μέρες μας ένα τέτοιο γεγονός. Κάποιοι έδωσαν εντολή να εξαφανιστούν πραγματικά περιστατικά -με αυτονόητο ειδησεογραφικό ενδιαφέρον- για να μην ακουστεί το σύνθημα «Μητσοτάκη κάθαρμα»- που δονούσε την οδό Σταδίου και το 1965 με την Αποστασία.
Σαν να μην ήταν είδηση ότι ένα μπλοκ ανθρώπων σε μια κηδεία υψηλής σημασίας, φώναζε τέτοια συνθήματα στον Πρωθυπουργό της χώρας. Σα να μην έχουν ενδιαφέρον ούτε οι αντιδράσεις του ιδίου. Πόσο μάλλον αν πράγματι λογομάχησε με τον γραμματέα του ΚΚΕ γι’ αυτό. Για ποια δημοσιογραφία μιλάμε;
*από το Ανοιχτό Παράθυρο