Είναι και η επέτειος του Πολυτεχνείου! Είναι και εκείνη η γενιά, που αντάλλαξε το «Ψωμί – παιδεία – ελευθερία» με «τζιπ – μεζονέτα – φουσκωτό»! Είναι και η θλίψη πως..
οι καλύτεροί τους, πήγαν νωρίς στο σπίτι και προτίμησαν τη σιωπή από την εξαργύρωση με θώκους εξουσίας, επιτροπές ευρωπαϊκές, κοσμοπολιτισμό και «πως το λέτε εδώ στην Ελλάδα, γιατί ξέχασα πως το λέμε εμείς, εκεί, στην Ευρώπη». Είναι και που εκείνη η Δημοκρατία του αγώνα της 17ης Νοέμβρη του 1973, μπήκε υποθήκη στις τράπεζες. Και βάλε που ο αγώνας των ιδεών έγινε αγωνία καθημερινότητας. Βαριές οι μέρες και έσκασε, έτσι παραμονές της επετείου, ο βουλευτής να είναι καθισμένος απέναντι στον Γιώργο Παπαδάκη (που τι τραβάει και αυτός σε αυτή την εκπομπή!).
Δάνης Τζαμτζής το όνομα του βουλευτή της Ν.Δ. που ούτε λίγο, ούτε πολύ μας είπε ότι πολλοί βουλευτές αναγκάζονται να «ξεράνουν το σκ*τό τους» για να τα βγάλουν πέρα με το μισθό των… 5.400 ευρώ το μήνα! Μάλιστα, ο κ. Τζαμτζής διευκρίνισε πως άμα είναι να αμείβεται με 2.000 ευρώ, δεν πρόκειται να γίνει βουλευτής γιατί δεν θα τα βγάζει πέρα και θα καταλήξουμε να έχουμε μια Βουλή των πλουσίων! Τα 'χασε και ο Παπαδάκης που όσο να 'ναι μια υπομονή την έχει καλλιεργήσει. Του θυμίζει το αφορολόγητο του 70%, πως δεν έχουν μειωθεί ούτε 100 ευρώ οι μισθοί των βουλευτών από το 2014 για να καταλήξει πια απηυδισμένος στο «βουλευτές ξεράνουν το σκ@τό τους» πως «Μην τα λέτε αυτά κύριε Τζαμτζή, μην τα λέτε! Που να δείτε τι κάνει το 70% του ελληνικού λαού»!
-«Κάθε μέρα είμαι με αυτό το 70% του λαού» απαντά ο βουλευτής!
-«Κύριε Τζαμτζή, υπάρχουν συνάδελφοί σας που έχουν κολλήσει το πρώτο και το τελευταίο ένσημο στη Βουλή» φωνάζει ο Παπαδάκης.
-«Εγώ δουλεύω από τα 10 μου στα χωράφια» λέει ο πτωχός βουλευτής που όμως για 2000 ευρώ δε θα πολιτευόταν διότι δεν είναι πλούσιος! Α! Ρε τιμημένη αγροτιά των 5.400 ευρώ ειδάλλως πέρα δεν βγαίνει! Ά ρε εργατιά που πάγωσε η τσιμινιέρα, μόλις με την περικοπή από τα 6000 ευρώ και κάτω! Τι ακούμε πρωινιάτικα και δεν πίνουμε τον φραπέ μονορούφι…
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω παιδιά με πτυχία, με γλώσσες, με επιπλέον δεξιότητες, με όνειρα στραγγαλισμένα, να παλεύουν για 420 ευρώ και να βυθίζονται στην αποδοχή πως τίποτα δεν αλλάζει. Βλέπω γονιούς με συντάξεις στα 400 ευρώ μετά από δουλειά σκληρή δεκαετιών. Μιλάω –ή καλύτερα κοιτιέμαι βουβά συμπάσχοντας- με ανέργους πατεράδες αφημένους στην κατάθλιψη και στην χαμηλή αυτοεκτίμηση, με μανάδες που πληρώνονται ως υποαπασχολούμενες και ζουν οικογένειες, με νεαρούς που κοιμούνται στα αυτοκίνητά τους μετά την πολλοστή έξωση, με δημοσιογράφους καριέρας που βάζουν χαρτόνι στα παπούτσια όταν βρέχει γιατί είναι τρύπια, με οικογένειες που τους κόβουν το ρεύμα, με άλλες που έχει έρθει το χαρτί από την σπιτονοικοκυρά να αφήσουν το σπίτι γιατί χρωστάνε τρία νοίκια, με απλήρωτες εργαζόμενες από δουλειές που δεν έχουν να πληρώσουν τον δικηγόρο για να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους, με μεροκαματιαρήδες που δεν βρίσκουν πάντα μεροκάματο και στέλνουν από τις 7 το παιδί στο σχολείο για να πιει γάλα και να φάει, να κρατηθεί μέχρι το μεσημέρι.
Έχω στην οικογένεια μου πανεπιστημιακούς που μετά από δεκαετίες σπουδών και μελέτης αμείβονται από το Πανεπιστήμιο με 1050 και 1200 ευρώ, απόστρατους αξιωματικούς που ντρέπονται να πουν πως δεν έχουν για πετρέλαιο και πως ξαπλώνουν νωρίς για να 'ναι σκεπασμένοι και να μην κρυώνουν. Έχω φίλο καρκινοπαθή, 35 χρονών άνδρα, που σταμάτησε τη θεραπεία, που χρωστάει στην κλινική τις ακτινοβολίες και του στέλνουν εξώδικα. Έχω πάει σουπερμάρκετ λέγοντας «στα 70 σταματήστε παρακαλώ» και έχω δει απ' έξω γιαγιάδες και παιδιά να σου λένε «πεινάω, δως μου κάτι από αυτά που πήρες». Έχω ξαδέλφη με αριστεία και πτυχία και υποτροφίες που πήρε των ομματίων της και ζει στην Ολλανδία και γεμίζει το δωμάτιό της εικόνες με θάλασσες και καλοκαίρια στο Αιγαίο. Έχω και οικογένεια αγρότες, δεμένους με τη γη, που αγωνίζονται να βγει η σοδιά και τα έσοδά τους φτάνουν για τρεις μήνες το πολύ και μετά παρακαλάνε για δουλειά. Σ' αυτόν τον κόσμο ζω! Σ' αυτή τη χώρα! Με αυτό το 70%! Που τα 5.400 μοιάζουν άπιαστο όνειρο! Που δεν το «ξεραίνουν το σκ@το τους» διότι το έχουν κάνει εδώ και καιρό! Που δεν τους ζητούν πια θυσίες απλά αλλά τους λαιμούς τους για σφαγή! Που δεν έχει τόπο να σταθούν πια που να μην τον βαράτε κύριε Τζαμτζή μου! Που συνήθισαν την πρόκληση, την απαξία και την υποτίμηση! Αλλά υπάρχουν και όρια! Υπάρχουν και όρια…